Καυτερά πιάτα καίνε τα κρασιά

Πήγα τις προάλλες σε ένα μαγαζί εκεί στην Πύλη Αμμοχώστου, καλεσμένος κάποιου καλού φίλου. Οφείλω να ομολογήσω ότι έλαβα την πρόσκληση με ευχαρίστηση, αφού θα είχα την ευκαιρία να συναντήσω, από τη μια, καλούς φίλους και συνεργάτες από τον χώρο του οινεμπορίου και, από την άλλη, θα μου δινόταν η δυνατότητα να γνωρίσω ένα νέο λευκό κρασί από τον ελλαδικό αμπελώνα. Κίνησα, λοιπόν, με ιδιαίτερη ευχαρίστηση για να παρευρεθώ στο δείπνο, που είχε, όπως ήδη είπα, στηθεί με σκοπό την παρουσίαση ενός νέου λευκού οίνου από την Ελλάδα. Για πρώτο κατέφθασε μία σαλάτα, που είχε ως βάση της έτοιμα κομμένα χόρτα από το εμπόριο, ολίγο τυράκι και μία σχετική σαλτσούλα. Μία μαθήτρια των Οικοκυρικών του Δημοτικού, μπορεί, εάν έχει μεράκι και είναι μελετηρή, να φτιάξει κάτι καλύτερο. Για δεύτερο είχαμε την ατυχία να γευτούμε μία άλλη σαλατίτσα, που είχε μέσα τόση καυτερή, κόκκινη πιπεριά, που με την πρώτη μπουκιά πήραμε σύγκορμοι φωτιά! Εν τω μεταξύ, το λευκό που είχε την τιμητική του και πρωτοπαρουσιαζόταν ήταν ένα λεπτεπίλεπτο αγαθό της φύσης, το οποίο δεν ήταν καν ικανό να κάνει δήλωση της παρουσίας του, καθώς το παρέσυρε το καυστικό κύμα της κόκκινης πιπεριάς.

Το όλο μενού της βραδιάς είχε, βεβαίως, εκτυπωθεί σε ωραία «flyers», έτσι δεν τα λένε οι αγγλομαθείς της νήσου; Ένα μικρό πρόβλημα υπήρχε όμως. Ενώ, όλοι μα όλοι οι συνδαιτυμόνες ήταν ελληνόφωνοι, ο υπεύθυνος της σάλας είχε την ευφάνταστη όσο και ανεξήγητη ιδέα να τα τυπώσει σε άπταιστη αγγλική. Αν και καλεσμένος, κι αν και αυτή ακόμη η εκλεκτή μου σύζυγος με αποθάρρυνε από το δείξω πάλι τον νουν μου, κάλεσα κάποιον σερβιτόρο και τον ρώτησα να μου μετρήσει πόσους αγγλόφωνους έβλεπε εντός του εστιατορίου. Αφού έκανε μερικά δευτερόλεπτα να συνειδητοποιήσει το ακριβές νόημα της ερωτήσεώς μου, μου απάντησε πως δεν βλέπει κάποιον που να ομιλεί την αγγλική. Κι όταν τον ρώτησα, λοιπόν, προς τι η αγγλική στα μενού, καθώς επίσημος καλεσμένος ήταν ένας Αθηναίος, μου απάντησε ότι θα το μεταφέρει. Τώρα πού θα το μεταφέρει, Κύριος Οίδε!

Επιστρέφω στα καυτερά. Νομίζω πως κάποια πράγματα είναι απλώς θέμα κοινής λογικής. Τώρα θα μου πείτε τι εστί κοινή λογική. Κοινή λογική είναι και αυτή που εξέλεξε Πρόεδρο της Αμερικής τον Τραμπ, είναι και αυτή που εξέλεξε τον Τσίπρα και τον Χριστόφια. Μάλλον ως έκφραση έχει μείνει πια και όχι ως κοινή λογική αυτή καθεαυτή. Η κοινή λοιπόν λογική λέει πως όταν έχουμε να σερβίρουμε ένα λεπτεπίλεπτο λευκό οίνο δεν ετοιμάζουμε ένα σούπερ καυτερό πιάτο, γιατί η κάψα του πιάτου θα το διαλύσει το κρασί. Επιπροσθέτως, να αναφέρω ότι όταν προετοιμάζουμε ένα δείπνο στο οποίο θα παρακαθίσουν σαράντα με πενήντα τόσα άτομα, με ισάριθμα γευστικά γούστα, αποφεύγουμε τις γαστρονομικές ακρότητες, όπως, λόγου χάρη, τα καυτερά φαγητά, τα πολύ ωμά ή τα πολύ ψημένα φιλέτα, τα ταρτάρ κτλ. Κινούμαστε με γνώμονα τη μέση γεύση, καταβάλλοντας προσπάθεια να ικανοποιήσουμε, όσο αυτό είναι δυνατόν, όλους τους καλεσμένους μας. Κι αν δεν τα καταφέρουμε να γίνουμε απολύτως αρεστοί γευστικά σε όλους, αν μη τι άλλο, να καταφέρουμε να μην γίνουμε ιδιαίτερα δυσάρεστοι σε μερικούς ή, ακόμη χειρότερα, σε όλους.

Πάμε τώρα και στο κυρίως. Εδώ είχαμε και επιλογή! Σολομό ή φιλέτο. Ωραία θα πει κάποιος, καλά το σκεφτήκανε τα παιδιά. Μόνο που το κυρίως θα συνοδευόταν από Ξινόμαυρο παλαίωσης, τι θέση έχει ο σολομός! Και το φιλέτο; Πέστε μου, σας παρακαλώ, πώς έφθασε. Ένα ικανοποιητικής ποιότητας κρέας συνοδευμένο από τηγανητές πατάτες με τη φλούδα, χοντροκομμένες. Αυτά! Ούτε ένα πράσινο, κίτρινο ή πορτοκαλί φυλλαράκι, ούτε ένα λαχανικό βραστό, ψημένο στη σχάρα, ούτε μια τόση δα πινελιά από κάτι πράσινο! Αυτά είναι τα καλά μαγαζιά της πρωτεύουσας. Πώς το λέει το σλόγκαν; Για μια Λευκωσία που θα μας ενθουσιάζει!

Νομίζω πως πρέπει να σοβαρευτούμε ολίγον σε αυτήν την πόλη. Λένε πως το Δημόσιο πάσχει. Ο ιδιωτικός τομέας να δείτε πόσο πάσχει. Οι εστιάτορες τι είναι, ιδιώτες δεν είναι; Πέστε μου πόσοι από αυτούς είναι επαγγελματίες, πόσοι από αυτούς ξεχωρίζουν για την ποιότητα του φαγητού, των κρασιών και της εξυπηρέτησής τους. Ποιο είναι το ποσοστό των ιδιοκτητών χώρων εστίασης, όχι μόνο της Λευκωσίας αλλά ολόκληρης της Κύπρου, που εκλαμβάνει τη δουλειά του με την απαιτούμενη σοβαρότητα και τον ανάλογο επαγγελματισμό; Πέντε τοις εκατόν, δέκα τοις εκατόν, πόσο;

Πόσα από τα εστιατόρια της χώρας μάς ενθουσιάζουν, που λέει και το σλόγκαν; Προσωπικά ολίγα, πολύ ολίγα με ενθουσιάζουν, ακαταμέτρητα δε είναι αυτά που με ανάβουν, άλλα με τις καυτερές τους πιπεριές, άλλα με τη γαστρονομική ασχετοσύνη τους και άλλα με το εμπύρετο επίπεδο των τιμών τους.

20/11/2016