Γιατί πέτυχε η Μπέμπα;

Έγραψα προ καιρού ότι το καλύτερο μαγαζί της πτωχής εστιατορικά Λευκωσίας, σε επίπεδο κρασιού και εξυπηρέτησης, είναι το Pralina στη Στασικράτους. Σημείωσα, επίσης, ότι η Μπέμπα έχει το καλύτερο και το πιο δημιουργικό φαγητό στην πρωτεύουσα. Είναι δε γεγονός ότι για να κλείσεις τραπέζι στην Μπέμπα θα πρέπει να τηλεφωνήσεις δυο-τρεις βδομάδες πριν, καθότι το μαγαζί είναι μονίμως γεμάτο. Το ερώτημα που προκύπτει και το οποίο πρέπει να μας προβληματίσει είναι ένα: πού στηρίζεται η επιτυχία του εν λόγω μαγαζιού. Θα επιχειρήσω να δώσω μία απάντηση.

Πιστεύω, λοιπόν, ότι η επιτυχία της Μπέμπας οφείλεται σε τρεις κυρίως λόγους. Λόγος πρώτος (θα ενοχλήσει αρκετούς ίσως): Με ψυχραιμία λοιπόν σας λέω, μην θυμώσετε, μην αγανακτήσετε, αγαπητοί μου συμπατριώτες, ότι ο κύριος λόγος που η Μπέμπα ξεχωρίζει στην εστιατορική σκηνή της Λευκωσίας είναι το γεγονός ότι ο ιδιοκτήτης της είναι Ελλαδίτης. Λέγοντας αυτό, δεν υπονοώ επ’ ουδενί ότι όλοι οι Ελλαδίτες είναι ανώτεροι και άρα εις θέσιν να στήσουν καλύτερα εστιατόρια κι όλοι οι Κύπριοι πιο αδύναμοι κι άρα ανίκανοι να πράξουν το δέον. Άλλωστε, το Pralina, ο Κουρσάρος, το Theo’s στην Πάφο, το Four Seasons και άλλα μαγαζιά για τα οποία κατά καιρούς μίλησα κολακευτικά Κύπριοι τα λειτουργούν, υπάρχει όμως ένα αλλά… Το είδος της εστίασης στην οποία η Μπέμπα επικεντρώνεται και ο τρόπος που το μαγαζί είναι στημένο απαιτούν μία κάποια αισθητική παιδεία και μία κάποια λεπτότητα, την οποία, δυστυχώς, σπανιότερα συναντάμε στο νησί μας και συχνότερα στον ελλαδικό χώρο. Θα ήταν, βεβαίως, ανόητο να ισχυριστώ ότι στην Ελλάδα όλα είναι καλά και άγια, καθώς υπάρχουν χιλιάδες εστιατόρια που είναι της πλάκας, υπάρχουν εντούτοις και αρκετά, που καταφέρνουν πια να στέκουν όχι απλώς σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο αλλά σε επίπεδο τέτοιο που τους επιτρέπει να συγκρίνονται ευνοϊκά με αντίστοιχα εστιατόρια του εξωτερικού.

Λόγος δεύτερος: ο Θωμάς Μπέκας, ο ιδιοκτήτης της Μπέμπας, είναι μονίμως εκεί, όχι ως αστυνόμος αλλά ως ρυθμιστής της όλης κατάστασης. Δεν είναι ο άνθρωπος ένας ακόμη επιχειρηματίας που έχει κάνει ένα ακόμη πρότζεκτ, που λένε και οι αγγλομαθείς, είναι μάχιμος κι είναι εκεί, στο μέρος που δίνει καθημερινά τον αγώνα της τελειότητας, δεν λέει κάθε τρεις και λίγο «απόψε είμαι κουρασμένος, δεν βαριέσαι, θα καθίσω σπίτι, όλα καλά θα πάνε». Αυτά, το είπα, άλλωστε, εκατομμύρια φορές, δεν περπατάνε στην εστίαση, καθώς η τιμωρία για την απουσία του ιδιοκτήτη όχι μόνο δεν θα αργήσει, αλλά θα είναι συνήθως και πολύ σκληρή, σε σημείο που δεν θα επιδέχεται θεραπευτικές κινήσεις. Εστιατόριο σημαίνει καθημερινή παρουσία, καθημερινός κάματος, αγώνας, από τη λαχαναγορά στον κρεοπώλη, τον ψαρά, την κάβα και δεν συμμαζεύεται. Οφείλει να γνωρίζει ο επίδοξος εστιάτορας ότι τη στιγμή που παίρνει την απόφαση να ανοίξει μαγαζί η προσωπική και η οικογενειακή του ζωή περιορίζονται, συχνά, ειδικά στην αρχή του εγχειρήματος, εκμηδενίζονται και συνάμα αυξάνονται οι κίνδυνοι προσωπικού και οικογενειακού κόστους. Αυτή είναι η μοίρα του εστιάτορα και με αυτήν θα πρέπει να ξέρει ότι θα πορευτεί.

Λόγος τρίτος: καθώς γνωρίζω έως τώρα, ο Μπέκας δεν είπε «αφού πετύχαμε, ας ανοίξουμε κι ένα στη Λεμεσό κι αύριο ένα στη Λάρνακα ή στον Πρωταρά. Να τις κάνουμε πολλές τις Μπέμπες, να κονομήσουμε εις το πολλαπλάσιο». Δεν περπατάει! Όσοι το αποτόλμησαν έχασαν και τα αυγά και τα καλάθια, ας μην αρχίσω τα ονομαστικά παραδείγματα. Σύνεση, ταπεινότης, σωφροσύνη, εγκράτεια, αυτοέλεγχος, αυτά είναι τα κυριότερα προσόντα που θα πρέπει να διαθέτει σήμερα ένας εστιάτορας, και όχι μόνο, βεβαίως.

Και κάτι άσχετο: η αστυνομική σειρά με τον Μπέκα, τον οποίο υποδυόταν ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης, είναι η αγαπημένη μου μέχρι σήμερα. Από τότε που τελείωσε, δεν ξαναείδα τηλεόραση.

10/06/2023