Η αποκαθήλωση ενός μύθου

Το εστιατόριο Μύλος λειτουργεί εδώ και αρκετά χρόνια εντός του Hilton Αθηνών. Αδελφάκια του βρίσκονται στο Μόντρεαλ του Καναδά, στη Νέα Υόρκη, στο Λας Βέγκας, στο Μαϊάμι και στο Λονδίνο. Από πολλούς θεωρείται το καλύτερο ελληνικό εστιατόριο στον πλανήτη, σίγουρα πάντως είναι το πιο φημισμένο. Η φήμη του οικοδομήθηκε επάνω στο ψάρι, καθώς το Μύλος παραμένει κατά βάση εστιατόριο που σερβίρει γεύσεις της θάλασσας, άσχετο εάν τα τελευταία έτη έχει περιλάβει στο μενού του και κάποια καλά κρέατα. Η πρώτη επίσκεψή μου στο Μύλος της Αθήνας έγινε λόγω του συμπατριώτη μας Γιάννη Τσέλεπου, που παράγει, ως γνωστόν, τα ομώνυμα κρασιά στην Αρκαδία της Πελοποννήσου. Θαύμασα τότε το επίπεδο του μαγαζιού. Ζηλευτό από κάθε άποψη, έπιανε το ψάρι από το δίχτυ και το έφερνε με σεβασμό στο τραπέζι του πελάτη. Η φρεσκάδα απόλυτη, η προετοιμασία και το ψήσιμο στην κουζίνα ιδεώδη, το σέρβις άριστο, η λίστα κρασιών ατελείωτη.

Έχοντας κατά νου αυτή την εικόνα, την επαναλαμβανόμενη εικόνα, καθώς την πρώτη μου επίσκεψη ακολούθησαν αρκετές άλλες, θέλησα να περάσω την παραμονή της Πρωτοχρονιάς στο Μύλος, παρέα με τη σύζυγό μου και ένα ζευγάρι φίλων, μια και θα βρισκόμουν στην Αθήνα τις ημέρες των Εορτών. Τηλεφώνησα λοιπόν στο εστιατόριο λίγες ημέρες προτού αναχωρήσω για την ελλαδική πρωτεύουσα και έκανα κράτηση για πέντε άτομα, τέσσερις ενήλικες και ένα παιδί δώδεκα ετών. Προς έκπληξή μου, η κυρία πίσω από το τηλέφωνο μού ζήτησε να εμβάσω προκαταβολή μέσω τραπέζης, για να γίνει η κράτηση. Εκνευρίστηκα, οφείλω να πω, αλλά λέγοντας πως μπορεί να βεβαιώσει τη συνέπεια και την όποια εντιμότητά μου ο φίλος οινοποιός, του οποίου το κρασί θα προλόγιζε το εορταστικό δείπνο, έπεισα την κυρία να κάνει την κράτηση άνευ οποιουδήποτε εμβάσματος.

Πράγματι, λοιπόν, συνεπείς στην κράτησή μας, βρεθήκαμε παραμονή Πρωτοχρονιάς στο Μύλος, για να παραχαϊδεύσουμε ολίγον τους εαυτούς μας, γιορτάρες μέρες. Το μενού ήταν δεδομένο για όλους και κόστιζε 72 ευρώ ανά άτομο συν το κρασί και, όπως την ώρα του λογαριασμού πρόσεξα, το ψωμί και το νερό. Όλα αυτά μαζί συμποσούνταν στα 100 περίπου ευρώ ανά άτομο, αλλά, χαλάλι, είπαμε, μια και στο Μύλος γνωρίζαμε πως υπάρχει ένα κάποιο επίπεδο.

Όταν ζήτησα τη λίστα των κρασιών και ξεκίνησα να την κοιτάζω, άρχισα όμως να ανησυχώ. Η ευρύτατη λίστα του εστιατορίου, η οποία αριθμούσε κρασιά ων ουκ εστίν αριθμός, συρρικνώθηκε σε βαθμό απίστευτο. Θα αναφερθώ μόνο στο τμήμα που φιλοξενούσε τα ερυθρά κρασιά της Ελλάδος, στο οποίο υπήρχαν μόνο οίνοι, αν θυμάμαι καλά, από τα Κτήματα Τσέλεπου, Γεροβασιλείου, Σιγάλα, Βιβλία Χώρα, Παρπαρούση και Άλφα! Είχα καημό εκείνο το βράδυ να πιω ένα Ξινόμαυρο, κατά προτίμηση παλαιωμένο, μα δεν υπήρχε ούτε και ένα στη λίστα! Μήτε φρέσκο Ξινόμαυρο υπήρχε, μήτε παλαιωμένο, ούτε για δείγμα! Πες τε μου, σας παρακαλώ, πώς είναι δυνατόν σε ένα μαγαζί αυτού του επίπεδου να μην υπάρχει ούτε ένα Ξινόμαυρο, ούτε ένα κρασί της κορυφαίας με διαφορά ελλαδικής ερυθρής ποικιλίας οιναμπέλου; Ο κ. Σπηλιάδης, ιδιοκτήτης του χώρου, αυτά θέλει, καθώς μου είπαν εκεί οι υπεύθυνοι. Καλά, ο κ. Σπηλιάδης αναρωτήθηκε καθόλου τι θέλουν κάποιοι από τους πελάτες του, αναρωτήθηκε τι επιτάσσει η κοινή οινική λογική, η οποία θεωρεί αδιανόητη την απουσία μερικών καλών Ξινόμαυρων από τη λίστα κρασιών;

Δεν θα μιλήσω άλλο για τα κρασιά, θα πω μόνο πόσο με απογοήτευσε το επίπεδο των φαγητών. Η σούπα από ζωμό φραγκόκοτας με αυγολέμονο, που προλόγισε το δείπνο, ήταν ένα τελείως αδιάφορο υγρό, που έφθασε στο τραπέζι μας μάλλον χλιαρό. Η χωριάτικη πίτα που την ακολούθησε ήταν υποδεέστερη σε γεύση από μία καλή πίτα οποιουδήποτε φούρνου. Η σαλάτα, που στο μενού περιγραφόταν ως «σπιτική», ήταν απλή όσο δεν γίνεται, κάμποσο λάχανο (κόκκινο και άσπρο) κομμένο σε λωρίδες και από πάνω μία φετούλα τυρί! Το τραχανότο με μοσχαρίσια μάγουλα κάπως καλύτερο, γενικά όμως μέτριο, το γουρουνόπουλο το καλύτερο όλων, ήταν καλοψημένο, δεν μύριζε και οι πατάτες που το συνόδευαν ήταν εύγευστες. Όλα αυτά σερβιρισμένα στη μέση και όχι όπως απαιτούσε η περίσταση, σερβιρισμένα δηλαδή ατομικά. Όσο για το μενού που ο καθένας θα έπρεπε να έχει μπροστά του παραμονή Πρωτοχρονιάς, κι αυτό σε οικονομία τυπώθηκε, μια και στην κατάμεστη σάλα του εστιατορίου υπήρχαν μόνο δυο-τρία αντίτυπα (με ολίγα ορθογραφικά λάθη), που πήγαιναν από το ένα τραπέζι στο άλλο καθώς ο κόσμος τα ζητούσε! Τόση διάχυτη προχειρότητα και τόση έλλειψη προετοιμασίας από ένα μαγαζί που είχα σε μεγάλη υπόληψη, ουδέποτε ανέμενα.

Το αποκορύφωμα της βραδιάς ήταν η μικρή βασιλόπιτα για πέντε άτομα που έφθασε στο τραπέζι μας. Κοκκάλωσα όταν η σερβιτόρα που την έφερε μας είπε να βάλουμε εμείς μέσα ένα φλουρί! Έμεινα για λίγο εκστατικός και αμήχανος μπροστά στους φίλους μου, τους οποίους ένιωθα ότι είχα πάρει στον λαιμό μου με τη φαεινή ιδέα να πάμε στο Μύλος, και όταν η κυρία κατάλαβε τη δυσκολία μου, μου είπε να της δώσω ένα φλουρί να πάει αυτή στην κουζίνα να το βάλει στην έτοιμη ήδη βασιλόπιτα!

Έλεος! Υπάρχει καλύτερη λέξη για να κλείσει κανείς;

10/01/2016