Η ευθύνη του καταναλωτή

Για τις ευθύνες των προμηθευτών  τα είπαμε, για τους εστιάτορες το ίδιο, για την ευθύνη που αναλογεί σ’ εμάς τους καταναλωτές, όμως, δεν τα ’παμε. Γιατί, μεγάλη είναι και η δική μας ευθύνη, άλλοτε διότι ανεχόμαστε αδιαμαρτύρητα τις αδικαιολόγητα υψηλές χρεώσεις των εστιατορίων, άλλοτε γιατί αρκούμαστε στην κακή οινική – και όχι μόνο – εξυπηρέτηση και άλλοτε γιατί ντρεπόμαστε να παραπονεθούμε, αφού θα μας ακούσει ο κόσμος και θα μας περάσει για αγενείς ή ιδιότροπους, λες και αυτό που κάνουν οι διάφοροι ιδιοκτήτες χώρων μαζικής εστίασης, δηλαδή να μας υπερχρεώνουν ένα άθλια σερβιρισμένο κρασί, αποτελεί την επιτομή της ευγένειας και της εξυπηρέτησης.

Όταν, βεβαίως, μιλώ για «παράπονα» και «διαμαρτυρίες» δεν εννοώ να κάνουμε στο γκαρσόνι τους άξεστους αφεντάδες, που επειδή πληρώνουν δικαιούνται να μιλούν αφ’ υψηλού και άνευ σεβασμού στην προσωπικότητα του οποιουδήποτε σερβιτόρου. Γιατί, δυστυχώς, υπάρχουν και κάτι τέτοιοι ξενέρωτοι και κυρίως νεόπλουτοι τύποι που τη βρίσκουν με το να γίνονται ασεβείς απέναντι στον σερβιτόρο που καλείται να τους εξυπηρετήσει. Αν είναι να διαμαρτυρόμαστε για να κάνουμε γυμνάσια στα γκαρσόνια, άστε το καλύτερα.

Όταν αναφέρομαι σε «διαμαρτυρία» εννοώ εκείνη που εδράζεται στη γνώση και στην ευγένεια, γιατί αυτή που βασίζεται στην επίδειξη και την έλλειψη σεβασμού απέναντι στον οποιοδήποτε άνθρωπο φέρνει ακριβώς τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα.

Πάμε, λοιπόν, σ’ ένα μαγαζί και μας φέρνουν το κόκκινο κρασί ζεστό ή μας το σερβίρουν σε ακατάλληλα ποτήρια ή μας το υπερχρεώνουν ή ένα σωρό άλλα, ε, ανοίγουμε το στοματάκι μας και μιλάμε, εξηγώντας γιατί το κρασί – αν και ερυθρό – θα έπρεπε να περάσει από το ψυγείο. Εξηγούμε, όσοι ξέρουμε, ότι η περίφημη «θερμοκρασία δωματίου» είναι ένα παρεξηγημένο παραμύθι, επισημαίνουμε τους λόγους που το μικρότατο και φθηνότατο ποτήρι, μέσα στο οποίο μας σερβίρανε το κρασί που παραγγείλαμε, δεν μας επιτρέπει να απολαύσουμε το τόσο ευγενικό ποτό μας και εκθέτουμε, ακόμη, τους λόγους (μαζί με τη δυσαρέσκειά μας) για τους οποίους θεωρούμε τη χρέωση υψηλή.

Την ίδια στάση τηρούμε και έναντι της λίστας των κρασιών, δακτυλοδεικτώντας τα λάθη και τις όποιες παραλείψεις της. Υποδεικνύουμε πως η απουσία του ονόματος του παραγωγού μας ενοχλεί, όχι γιατί είμαστε ιδιότροποι αλλά διότι η έλλειψή της δεν μας επιτρέπει να επιλέξουμε με σιγουριά τον οίνο που επιθυμούμε. Ομοιοτρόπως πράττουμε και με τα υπόλοιπα κενά του οινοκαταλόγου τα οποία μας ενοχλούν, όπως για παράδειγμα, η απουσία της χρονιάς ή, αν συμφωνείτε, της ελληνικής.

Μόνο έτσι, μόνο μέσω της συνολικής παρέμβασης του καταναλωτή υπάρχουν οι πιθανότητες να δούμε κάποια στιγμή το οινικό μας αύριο να καλυτερεύει. Μόνο έτσι, γιατί αυτή είναι η μόνη γλώσσα που καταλαβαίνουν οι πλείστοι από τους εν Κύπρω εστιάτορες, που θα κινηθούν προς την κατεύθυνση της οινικής αναβάθμισης, ζητώντας λύσεις και εξειδικευμένη βοήθεια απ’ όσους μπορούν να τους την προσφέρουν, εάν συνειδητοποίησουν πως τα εμπορικά τους συμφέροντα απειλούνται από την άγνοιά τους και από τη δυσαρέσκεια του πελάτη τους. Αλλιώς, αν καθήσουμε ήσυχα σαν αμνοί επί σφαγή, περιμένοντας τη μέρα που η Θεία φώτιση θα ανοίξει τα μάτια στους μαγαζάτορες, νομίζω πως θα περιμένουμε για πολύ καιρό.

Ωστόσο, η ευθύνη του καταναλωτή δεν αρχινά και τελειώνει στο εστιατόριο και γενικά στους χώρους εστίασης και διασκέδασης, αλλά εκτείνεται και πέρα από αυτούς, φθάνοντας μέχρι τα ενδότερα των υπεραγορών, που στην Κύπρο τις λένε «σούπερμαρκετς». Γιατί δεν είναι αρκετό να λέμε μεταξύ μας για τα κακά χάλια των υπεραγορών και των μπακάλικων, οφείλουμε να στείλουμε τα μηνύματα στους σωστούς παραλήπτες, που δεν είναι άλλοι από τους ιδιοκτήτες αυτών των χώρων, οι οποίοι με λίγα έξοδα παραπάνω θα μπορούσαν – αν τους το επέβαλλε ο καταναλωτής – να εξασφαλίσουν καλύτερες συνθήκες φύλαξης για τα κρασιά που εμπορεύονται.

Ας έχουμε κατά νου όλοι – γιατί όλοι ανήκουμε στην τάξη των καταναλωτών – πως μέσα από την τεράστια δύναμη που μας παρέχει η ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ παρέμβαση μπορούμε να αλλάξουμε, αργά αλλά σταθερά, πράγματα και καταστάσεις. Αλλιώτικα, αν περιμένουμε από τους λίγους να αναλάβουν την ευθύνη των πολλών, λυπάμαι, αλλά μας αναμένει ο ίδιος παρονομαστής, που ισούται με ό,τι βλέπετε να συμβαίνει σήμερα.

14/03/2005