Πώς ρημάζουμε την ψυχή μας

Είναι Μεγάλη Δευτέρα πρωί. Η σύζυγός μου περπατάει στο κέντρο της Αθήνας, που πια σφύζει από τουρισμό ολοχρονίς. Κάποια στιγμή ζυγώνει στη Βαρβάκειο αγορά, που λειτουργεί αδιάλειπτα από το 1886. Στους χώρους της δημοτικής αυτής αγοράς προσφέρονται προς πώληση κρέατα και θαλασσινά. Κρέατα όλων των ειδών, μα κυρίως πουλερικά και αμνοερίφια. Και ψάρια, ψάρια πολλά. Και θαλασσινά, ό,τι βγάζει, τέλος πάντων, η θάλασσα της Ελλάδος και της οικουμένης όλης.

Τη σύζυγό μου συνόδευε η μικρότερη θυγατέρα μας, ένα κορίτσι 9 μόλις ετών, που δεν είχε ξαναδεί δημοτική αγορά τέτοιας τάξεως, καθότι ζει στην Κύπρο, την ιδιαίτερή μας πατρίδα. Στη θέα των ανάποδα κρεμασμένων αρνιών, από το προσφάτως σφαγιασμένο σώμα των οποίων έρρεε ακόμη νωπό το αίμα, το κορίτσι τρόμαξε, καθώς αισθάνθηκε άβολα. Ζήτησε, με επιτακτικό τρόπο, να φύγει. Δεν είμαστε οικογένεια χορτοφάγων. Δεν είμαστε βίγκαν, κατά το κοινώς λεγόμενο. Δυστυχώς, τρώμε κρέας. Όλων των ειδών τα κρέατα. Από μικρά πουλερικά μέχρι βοοειδή. Θεωρητικά θα ήθελα να αφαιρέσω από τη διατροφή μου το κρέας. Ιδεολογικά ακόμη περισσότερο. Επειδή, όμως, έχω δύο θυγατέρες και μία σύζυγο που επιζητάνε την κατανάλωση κρέατος, συμπάσχω και δεν προβαίνω σε διατροφικές «ιδιοτροπίες», οπότε όλα τα σφάζω κι εγώ κι όλα τα μαχαιρώνω, που λέμε.

Τώρα που είπα «σφάζω», να σημειώσω πως εάν επρόκειτο να σφάξω ο ίδιος το κρέας που θα κατανάλωνα, θα ήμουνα σίγουρα χορτοφάγος, μα, καθώς το βρίσκω έτοιμο, τεμαχισμένο στο ταψάκι, δεν πολυκαταλαβαίνω και δεν πολυκατανοώ τη βαρβαρότητα της πράξεώς μου.

Από την άλλη, είμαι και κομματάκι αντιδραστικό παιδί. Όλη αυτή η βαβούρα και η αγωνία για το αρνάκι του Πάσχα, για το ποια υπεραγορά διαθέτει το φθηνότερο και το καλύτερο, όλη αυτή η σφαγή των αμνών τις άγιες ετούτες ημέρες, μου προκαλεί μία αποστροφή και μία έντονη αναγούλα, που με ωθεί εις το ψάρι. Έχω παραγγείλει στο ιχθυοπωλείο της γειτονιάς μου εδώ στο κλεινόν άστυ ένα καλό ψαράκι και ολίγες γαρίδες Ελλάδος για την Κυριακή του Πάσχα, καθώς τα τελευταία έτη δεν επιθυμώ ούτε να σουβλίσω αρνί μα ούτε καν να το δοκιμάσω. Το Πάσχα κάνουμε πια αποχή από το κρέας.

Με αυτές τις άσκοπες σκέψεις περί των διατροφικών μου συνηθειών και με αυτούς τους προβληματισμούς, που οι περισσότεροι θα θεωρήσουν μάλλον αστείους έως εκκεντρικούς ή, ακόμη-ακόμη, και εξυπνάδες ενός αντιδραστικού ανδρός, σας εύχομαι Καλή Ανάσταση κι ένα καλύτερο και πιο ελπιδοφόρο αύριο, μεστό από την ελπίδα που γεννάει η Ανάσταση του Κυρίου.

30/04/2024