Οδοιπορικό στη Μάνη

Η Μάνη, λακωνική ή μεσσηνιακή, είναι μία περιοχή της Πελοποννήσου με πολλούς θαυμαστές. Με βαρύ όνομα, τιμημένη ιστορία και σκληροτράχηλους κατοίκους αποτελεί έναν ζωντανό μύθο του Ελληνισμού. Ως τόπος, η Μάνη, είναι εξίσου σκληροτράχηλη, καθώς το κατά κύριο λόγο ορεινό της έδαφος είναι άγονο και αφιλόξενο. Ριγμένη στη σκιά του Ταΰγετου, της ψηλότερης πελοποννησιακής οροσειράς, η Μάνη κατακλύζεται από χαμηλά λιόδεντρα, που τα θαρρείς ανθρώπους, έτσι καθώς απλώνουν ωσάν χέρια τα κλαριά τους απάνου από την καυτή γη. Ο τόπος είναι σκληρός, εξίσου σκληρό και στεγνό είναι και το κλίμα στη Μάνη, καθώς η ζέστη είναι σχεδόν αφόρητη και η υγρασία εξαντλητική. Είναι φρονώ το μόνο μέρος της ελλαδικής επικράτειας, που με έκανε να νιώσω τόσο τη ζέστη και την πυρά. Αντίβαρο στη θέρμη του καιρού είναι το νερό της μανιάτικης θάλασσας, καθάριο, διαυγές και διάφανο, παιγνιδίζει αθώα ανάμεσα στο πρασινωπό, το γαλάζιο, το τιρκουάζ και το βαθύ μπλε. Άλλοτε βοτσαλωτές, άλλοτε αμμουδερές κι άλλοτε βραχώδεις, οι σαγηνευτικές ακτές της Μάνης αναδίδουν μία γήινη εικόνα του παραδείσου, αποτελώντας ιδανικό προορισμό για όσους αποζητούν νερά σπανίου κάλλους κι ώρες ατελείωτες στην παραλία, οργανωμένη, απόμερη ή άλλη.

Όλα ετούτα τα κάλλη της μανιάτικης γης έφεραν αναπόδραστα και την ανάπτυξη του τουρισμού. Τώρα πια λειτουργούν στο Οίτυλο, το Λιμένι, τον Γερολιμένα, την Καρδαμύλη και άλλα σημαίνοντα τοπία της περιοχής εξαιρετικές ξενοδοχειακές μονάδες, κατά βάση μικρές, κτισμένες με την εντυπωσιακή πέτρα του τόπου, σκαρφαλωμένες σε απόκρημνες πλαγιές ή κουρνιασμένες σ’ έναν κολπίσκο να φιλάνε την ακτή. Το ξενοδοχείο στο οποίο κατέλυσα επί τετραήμερο, ονόματι Manifest, έχει μόλις συμπληρώσει τρία χρόνια ζωής. Αποτελείται από 18 δωμάτια όλα κι όλα, κτισμένα με μανιάτικη πέτρα, όλα ευρύχωρα και με εξαιρετικής αισθητικής επίπλωση και εξοπλισμό. Γαντζωμένο επάνω σε μια κρημνώδη πλαγιά, αναρωτιέσαι πώς το έστησε εκεί ανθρώπου χέρι. Κάτω, απλώνεται ο κάμπος του Οιτύλου και το αναπεπταμένο τοπίο σού ησυχάζει την ψυχή, καθώς αυτή πλανιέται έως τα βάθη του ορίζοντα. Όλα αυτά θα μπορούσαν να κατατάξουν την ξενοδοχειακή αυτή μονάδα στις καλύτερες της Ελλάδος, και γιατί όχι της Ευρώπης, εάν δεν έλειπε η προσωπική σφραγίδα του ιδιοκτήτη, ο οποίος δεν ήταν παρών, καθώς έκτισε τη μονάδα και παραχώρησε τη λειτουργία της σε μία εταιρεία. Είναι αυτά για τα οποία μίλησα πλειστάκις, ότι, δηλαδή, όταν ο ιδιοκτήτης μίας επιχείρησης, είτε αυτή είναι ξενοδοχείο είτε εστιατόριο είτε καφενείο είτε μπαρ κρασιού είτε ταβερνείο, δεν είναι ο ίδιος εκεί, να κοιτάει και την τελευταία λεπτομέρεια, τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολο να προσεγγίσουν το ποιοτικό βέλτιστο. Δεν θα εισέλθω σε πολλές λεπτομέρειες, θα πω μόνο ένα. Όταν φθάνει μία οικογένεια τεσσάρων ατόμων στην υποδοχή και της προσφέρεται μία λεμονάδα κατά την άφιξη, δεν πιάνει κανείς και τα 4 ποτήρια με τα χέρια του με τη μία για να τα προσφέρει, αλλά τα τοποθετεί ευγενικώς σε δίσκο, τον οποίο προτείνει εις τους νεοαφιχθέντες, προκειμένου να κεραστούν. Θα υποθέσετε πως είμαι ιδιότροπος άνθρωπος, δεν έχετε άδικο, μα σε αυτό το ξενοδοχειακό επίπεδο θα πρέπει να αποδίδεται η δέουσα προσοχή στα πάντα.  

Ολόκληρη η Μάνη έζησε τα τελευταία χρόνια μία τουριστική άνοιξη, η οποία φέτος δείχνει να έχει φρενάρει απότομα, καθώς η όποια τουριστική άνθιση στηρίχθηκε σε πήλινα πόδια και στην κατάρα του ευκαιριακού και του πρόχειρου. Είναι σαφές πλέον στον επισκέπτη πως οι εμπλεκόμενοι με τον τουρισμό Μανιάτες δεν κατάφεραν να συμβαδίσουν με την εποχή, δεν επέτυχαν να εξελίξουν τις ξενοδοχειακές τους μονάδες, τα εστιατόριά τους, που στις πλείστες των περιπτώσεων στηρίζονται στο ψάρι, δεν μπόρεσαν να κοιτάξουν όλες εκείνες τις σημαντικές, μην πω πολύτιμες, λεπτομέρειες, που καθιστούν έναν τόπο τουριστικό προορισμό υψηλής ποιοτικής στάθμης. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων παρέμειναν προσηλωμένοι στα τηγανητά καλαμαράκια και τις τηγανητές πατατούλες, έμειναν στα γνωστά και μη εξαιρετέα κρασιά-μάρκες των μεγάλων οινοποιητικών μονάδων. Να σημειώσω εδώ ότι τα τηγανητά καλαμαράκια και οι πατάτες είναι λαχταριστά πιάτα, αρκεί να είναι φρέσκα και τηγανισμένα στο καλύτερο λάδι του κόσμου, το μανιάτικο ελαιόλαδο, και όχι σε ραπέλαια και άλλα σπορέλαια χειρίστης ποιότητας.

Κατεψυγμένα καλαμαράκια και πατάτες, λοιπόν, τηγανισμένα σε πολυχρησιμοποιημένα σπορέλαια και εκβρασμένα από ένα κύμα εξαντλητικής ακρίβειας, που εκθεμελιώνει κάθε τσέπη μεσαίου συν διαμετρήματος, δεν λέει. Είναι απορίας άξιον το πώς αντιλαμβάνονται οι επιχειρηματίες της φιλοξενίας και της εστίασης εκεί στη Μάνη, και όχι μόνο, την αποστολή τους και πώς αναμένουν με όλη αυτή την ακρίβεια, που δεν συνοδεύεται από την ανάλογη ποιότητα, να πορευθούν επί μακρόν στον χρόνο.

Η απουσία μιας ισχυρής και με όραμα τοπικής αρχής είναι περισσότερο από αισθητή, μια και λείπουν από την περιοχή η συνοχή, ο έλεγχος και η λεπτή ποιότης. Με τη βοήθεια μιας κραταιάς και οιστρήλατης τοπικής αρχής και με την πρόταξη από τους εκεί επιχειρηματίες του συλλογικού εις βάρος του ατομικού, η Μάνη έχει όλα τα φόντα να καταστεί πανευρωπαϊκός πόλος τουριστικής έλξης, αφού, βλέπετε, η Μάνη, ως τόπος, ως ιστορία, ως αδούλωτος βράχος του Ελληνισμού, είναι άξια επίσκεψης και θαυμασμού. Κατά προτίμηση το φθινόπωρο, με πολύ καλές συστάσεις, επιλεγμένα και εστιασμένα.

26/07/2024