Κηδεύεται η δούλη του Θεού Λευκωσία…

Χθες, μετά παρέλευση πολλών μηνών, πέρασα από το κέντρο της πρωτεύουσας της νήσου, που μας φιλοξενεί και μας ανέχεται. Γιατί πέρασα; Αναγκαστικώς, καθότι κάποιοι καρδιακοί μου φίλοι είχαν τη φωτεινή ιδέα να μου πάρουν για δώρο ένα μπλουζάκι από επώνυμο μαγαζί του κέντρου. Μόνο στην ιδέα ότι θα κατέβαινα σε εκείνο τον οδικό λαβύρινθο της Μακαρίου για να το αλλάξω, μια και ήταν ολίγον στενό μου, τρόμαζα! Πού να κατέβω τώρα, σκεφτόμουνα, στη Μακαρίου. Και τι να πάω να κάνω, άλλωστε. Να μοιράσω κόλλυβα για το μνημόσυνό της; Όλο και δίσταζα, μα η εκλεκτή μου σύζυγος διαρκώς μου έλεγε: «είναι ντροπή, Γιαννάκη μου, να πας να το αλλάξεις, τόσο κόπο και τόσα χρήματα και με τόση αγάπη στο φέρανε οι φίλοι μας». Επικράτησε, λοιπόν, μέσα μου η φωνή της λογικής και, βεβαίως, η φωνή της γυναικός, που, έτσι και λασκάρεις ολίγον, αδιαλείπτως αυτή θα εργάζεται εις βάρος της γαλήνης και της ηρεμίας σου.

Πήρα, έτσι, το αμάξι μου και κίνησα για την άλλοτε ζωηρή και εύθυμη Μακαρίου. Μπήκα απ’ εδώ, έστριψα απ’ εκεί, έκανα και πεντέξι γύρους πέρα-δώθε από το κατάστημα, κατάφερα επιτέλους να βρω μία τρύπα να χωρέσω το αμάξι μου, για 30 λεπτά, όπως η πινακίδα όριζε. Λίγο μακριά από το μαγαζί με την υψηλή ραπτική, αλλά καλύτερα, σκέφτηκα, μπας και με δουν να σταθμεύω το γιαπωνέζικό μου έξωθεν της μεγαλοπρεπούς θύρας των και με εξοστρακίσουν εις τα πέρατα της οικουμένης. Τέλος πάντων, μπήκα-βγήκα, μην πω τις υπόλοιπες ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, δεν υπάρχει λόγος, και έκανα και μία μικρή βολτίστα των δέκα-δεκαπέντε λεπτών, να απολαύσω τη νεκρική σιγή της πρωτεύουσας. Ήταν ένα τοπίο δυστοπικό, έβλεπες δεν έβλεπες τρία-τέσσερα άτομα να περπατάνε βαριά και ράθυμα στα φαρδιά πεζοδρόμια της νεκρόπολης, έβλεπες τα μαγαζιά που το ένα μετά το άλλο έκλειναν, έβλεπες τους μαγαζάτορες σκυθρωπούς, έπιασα κουβέντα με δυο-τρεις, γεμάτοι παράπονο για το κακό που τους βρήκε.

Βγάλαμε με την ψήφο μας τη σύντροφο να κάνει τα θαυματουργά της, να αναβιώσει η πόλη, ψηφίσαμε κατόπιν τον γόνο, που κατηγορούσε τη σύντροφο ότι το μόνο που επέτυχε ήταν να στήσει ένα υπόστεγο για τα λεωφορεία στην Πλατεία Σολωμού, για να δώσει στη Λευκωσία τη χαριστική βολή, καθώς την έστειλε κατευθείαν στο εκτελεστικό απόσπασμα. Είναι αυτή η ακατανόητη επιμονή με τα λεωφορεία, που οι Κύπριοι δεν τα χρησιμοποιούν και θα πρέπει σώνει και καλά να μάθουν να τα χρησιμοποιούν, έτσι μας προέκυψαν ένα σωρό απαγορεύσεις, μονοδρομήσεις, στενώσεις και άλλα τινά, που επέφεραν τέτοιο κυκλοφοριακό χάος και τέτοιο κομφούζιο, που έκαναν τους συμπολίτες μας, του γράφοντος μη εξαιρουμένου, να μην διανοούνται καν να οδεύσουν προς το κέντρο. Τα βλέπεις τα λεωφορεία. Περνάνε άδεια, πάνε κι έρχονται μήνες και μήνες τώρα σε μια πολιτεία που μοιάζει κενή και πεθαμένη, τα βλέπεις να κινούνται κούφια κι έρημα στις πλατιές λωρίδες τους, χωρίς σκοπό, χωρίς προοπτική, χωρίς ζωή. Είναι λέει κάτι συγκοινωνιολόγοι, που τους έφεραν οι φωστήρες μας, αν αυτό ευσταθεί ή είναι απλώς μια δικαιολογία, που έκαναν όλα αυτά τα ανοσιουργήματα κι όλες αυτές τις αφόρητες και απεχθείς πράξεις επί του σώματος μίας ιστορικής πόλεως, όπως η Λευκωσία.

Ήθελα, όμως, να ’ξέρα, πραγματικά. Γιατί τους ψηφίζουμε όλους αυτούς, ρε γαμώτο! Για να μας καταστρέφουν; Για να κάθονται στα γραφεία τους αμέριμνοι και ατάραχοι και να λαμβάνουν αβασάνιστα και απροβλημάτιστα αποφάσεις, οι οποίες καταστρέφουν τις ζωές και τις επιχειρήσεις τόσων ανθρώπων, τόσων συμπολιτών μας; Αυτήν όλη τη φάρα των εγωιστών, των κομματανθρώπων, των τζακιών, που όλα τα μπορούν κι όλα τα καταφέρνουν, γιατί τους αναδεικνύουμε και γιατί τους ανεχόμαστε σε αυτές τις κρίσιμες για τη ζωή και το βιος μας θέσεις, γιατί; Και γιατί, ενώ τρώνε από τις σάρκες μας, με το που θα τους δούμε προσηκωνόμαστε και τους χαιρετούμε διά χειραψίας και τους υποδεχόμαστε με χαμόγελα και εναγκαλισμούς; Να σας πω γιατί. Γιατί είμαστε όλοι πολύ ολίγοι και νομίζουμε πως μία χειραψία με τον δήμαρχο και με τον πάσα ένα θα μας εξυψώσει και θα αυξήσει το σπιθαμιαίο μπόι μας.

07/09/2024