Η αποθέωση του «εγώ»

Σε συνέχεια των όσων έγραψα για τις φονικές πυρκαγιές της Λεμεσού, αισθάνομαι την ανάγκη να εκφράσω μία, ακόμη ενδότερη, άποψη ως προς τις αιτίες που οδηγούν σε αυτά τα καταθλιπτικά για το περιβάλλον και τους ανθρώπους αποτελέσματα.

Όταν ήμουν παιδί του Δημοτικού και του Γυμνασίου, τα καλοκαίρια παραθέριζα στο χωριό του παππού μου, στην ορεινή Πιτσιλιά, όπου τριγυρνούσα ολημερίς στα βουνά και τα λαγκάδια, άλλοτε σκαρφαλώνοντας στα κακοτράχαλα πλάγια της Μαδαρής, άλλοτε ψιλοδουλεύοντας στα περιβόλια της οικογένειας κι άλλοτε κυνηγώντας με τη σφεντόνα κάνα ανυποψίαστο πουλάκι.

Θυμάμαι, λοιπόν, καλά, ότι γύρναγα κάποιες φορές στο σπίτι κατά το σούρουπο κι ο παππούς έλειπε, αφήνοντας μονάχη της τη γιαγιά, οπόταν κάθε φορά ρώταγα πού βρίσκεται ο άνδρας της οικογένειας, για να εισπράξω την απάντηση: «πήγε στις φωτιές, γιε μου». Τη μια έπιανε φωτιά κάποια περιοχή πέριξ του χωριού, την άλλη το κακό άναβε σε κάποιο από τα γειτονικά χωρία, την παράλλη η πυρκαγιά φούντωνε στον Καρβουνά, στο δάσος Αδελφοί κι όπου αλλού. Ερχόταν, λοιπόν, το λεωφορείο κι επιβίβαζε τους άνδρες του χωριού, που με τα στιβάλια τους, τις αξίνες και το νερό παραμάσκαλα τρέχανε αφιλοκερδώς και αγογγύστως να δαμάσουνε την πυρκαγιά. Ήμουν παρών πολλές φορές, όταν ο παππούς γύρναγε βαριά μεσάνυχτα από το πύρινο μέτωπο, καψαλισμένος από τις φλόγες της πυρκαγιάς, αποκαμωμένος και αφυδατωμένος, ζητώντας εναγωνίως δροσερό νερό. Έτρεχα στο ψυγείο κι άρπαγα σβέλτα μία γυάλινη φιάλη και μια καντήλα, όπως έλεγαν στην Πιτσιλιά το ποτήρι, σερβίροντας κρύο νερό τον άνθρωπο που είχε γυρίσει από την κόλαση. Έτρεχε το νερό ραγδαία, άλλο στον λάρυγγα του παππού κι άλλο στον λαιμό και το τσουρουφλισμένο πουκάμισό του. Κι αμέσως το χέρι εκτεινόταν, προκειμένου να γεμίσει το δεύτερο και το τρίτο και το τέταρτο ποτήρι, τέτοια δίψα για νερό δεν ξαναείδα από τότε. Κι όταν το νερό έσβηνε τη δίψα από τη φωτιά, έκανε ο παππούς μια απότομη κίνηση και πέταγε από τα πόδια του τις ποδίνες κι ευθύς αμέσως μου έλεγε: «τη σβήσαμε, γιε μου»!

Σήμερα, μάθαμε να τα περιμένουμε όλα έτοιμα, περιμένουμε πάντα κάποιον άλλο, κάποιον τρίτο να μας λύσει όλα τα προβλήματά μας. Την Πυροσβεστική να σβήσει αμέσως όλες τις φωτιές, τον Δήμο να περάσει να ψεκάσει, να κλαδέψει και να σκουπίσει το ξωπόρτι μας, τον δάσκαλο να μάθει γράμματα, τρόπους και συμπεριφορά στα κακομαθημένα μας, τον αστυνομικό να βάλει σε τάξη όλες τις παρανομίες και παρατυπίες μας, τον Πρόεδρο να λύσει διά μιας με το μαγικό του ραβδάκι όλα τα προβλήματα, τα πλείστα των οποίων εμείς δημιουργούμε, γενικώς, τα περιμένουμε όλα από κάποιους άλλους, ωσάν εμείς να ζούμε σε μία παράλληλη διάσταση.

Ουδείς αντιλέγει ότι όλοι θα πρέπει να κάνουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη δουλειά μας. Σαφώς και η Πυροσβεστική θα πρέπει να οργανωθεί καλύτερα, σαφώς και η Αστυνομία θα πρέπει να βελτιωθεί πολύ, βεβαίως και τα σχολεία και τα νοσοκομεία και τα πάντα θα πρέπει κάθε μέρα, κάθε λεπτό να γίνονται καλύτερα, αλλά χωρίς να βάλουμε κι εμείς οι από τον καναπέ κριτές το χεράκι μας, όχι μόνο δεν θα αλλάξει τίποτα, αλλά θα πηγαίνουμε συνεχώς από το κακό στο χειρότερο. Γιατί, αν εμείς καψαλίζουμε χόρτα κατακαλόκαιρα, αν ανάβουμε κάρβουνα στο δάσος καταμεσής του θέρους, αν πετάμε ηλιθιωδώς αποτσίγαρα στη φύση, αν στέλνουμε στο σχολείο ένα ασεβές και κακομαθημένο παιδάκι και περιμένουμε τον δάσκαλο να το κάνει φωστήρα, αν κάθε μέρα παρανομούμε προσπαθώντας να ξεγελάσουμε το «αστυνομικούι», αν γενικώς και αδιακρίτως συνεχίσουμε να φερόμαστε με αυτόν τον εμετικά εγωκεντρικό και φίλαυτο τρόπο, όχι μόνο σωτηρία δεν θα δούμε, αλλά πολύ, μα πολύ χειρότερα θα αντικρίσουμε.

02/08/2025