Ροζέ για το θέρος

drΗ πτήση της Αεροπορίας Αιγαίου έχει ήδη προσγειωθεί στον Αερολιμένα Ελευθέριος Βενιζέλος και η Σοφία με περιμένει, ως είθισται, με το ταξί της φρεσκοπλυμένο, να με πετάξει στο αθηναϊκό κέντρο. Είναι Παρασκευή απόγευμα και την Κυριακή το μεσημέρι έχω προγραμματισμένο να περάσω από το τουρκικών συμφερόντων πια Χίλτον της Αθήνας, προκειμένου να παρευρεθώ στην έκθεση Drink Pink 2018, στην οποία θα προσφέρονταν προς δοκιμή 110 τόσα ροζέ, που κυκλοφορούν στην ελλαδική αγορά. Με το που μπήκα στο ταξί για να μεταβώ στο κέντρο, με παίρνει τηλέφωνο ο φίλος μου ο Άκης από Κύπρο, για να μου πει τι; Μα τι άλλο! Να μου πει ότι, παρόλο που επαγγελματικά δραστηριοποιείται σε έναν εντελώς διαφορετικό από το κρασί χώρο, αποφάσισε να φέρει στην Κύπρο κρασί. Και τι κρασί, παρακαλώ; Ροζέ από την Προβηγκία, σε φιάλες μάγκνουμ, κυρίως, του ενάμισι λίτρου. Ένα ροζέ από την Προβηγκία, που συγκαταλέγεται, μάλιστα, ανάμεσα στα κορυφαία και πιο μοδάτα της περιοχής. Μια και βρισκόμουν εντός του κίτρινου ταξί κι η συνομιλία μας αφορούσε ροζ θέματα, επιφυλάχθηκα να επικοινωνήσω μαζί του άμα τη επιστροφή μου στα πάτρια εδάφη. Κοίτα να δεις σύμπτωση, σκέφθηκα. Για το διάσημο ροζέ του Άκη επιφυλάσσομαι, σήμερα θα πιάσω τα εν Ελλάδι παραγόμενα.

Ο δρόμος για το ιστορικό Χίλτον ήταν βαρύς και ζεστός, καθώς η θερμοκρασία εκείνες τις μέρες ήταν αρκετά ψηλή, εντούτοις, σε γευστική δοκιμή ερυθρωπών οίνων όδευα, όλο και κάποιος από αυτούς θα με δρόσιζε ολίγον. Στην είσοδο, το τίμημα για τη γευστική πανδαισία των ροζέ ήταν καθορισμένο στα οκτώ ευρώ ανά άτομο, ωστόσο, από τους δημοσιογράφους και τους επαγγελματίες του οίνου δεν απαιτείτο το αντίτιμο. Στην τιμή εισόδου περιλαμβανόταν ένα πολύ καλό για γευστική δοκιμή κολονάτο ποτήρι κι ένας καλοτυπωμένος, περιεκτικός και απολύτως επαγγελματικός οδηγός, ο οποίος περιελάμβανε και τα 110 κρασιά της έκθεσης. Μπορώ να πω δε ότι ο εν λόγω οδηγός αποτελεί στην ουσία ένα εξαιρετικό εγχειρίδιο της ροζέ οινοπαραγωγής στην Ελλάδα.

Μπαίνω στον χώρο της παρουσίασης των κρασιών και περιμένω να αντικρίσω φίλους οινοποιούς από κάθε γωνιά της χώρας. Δεν υπήρχε κανείς, παρά μόνο τα κρασιά ενός εκάστου. Εκατόν δέκα ρόδινα κρασιά παρατεταγμένα εργονομικά και όμορφα σε βολικούς πάγκους, όλα φωλιασμένα σε ειδικούς περιέκτες για τη διατήρηση της επιθυμητής θερμοκρασίας. Πάνω από κάθε κρασί μία καρτέλα τοποθετημένη σε ωραίο πλέξι-γκλας, στην οποία υπήρχαν όλες οι σχετικές πληροφορίες, όπως, για παράδειγμα, το όνομα του παραγωγού, οι ποικιλίες οιναμπέλου, η περιεκτικότητα σε αλκοόλη, η τιμή πωλήσεως, η ετήσια παραγωγή σε φιάλες, η νομοθετική κατηγορία του οίνου (Π.Ο.Π., Π.Γ.Ε. κτλ.) και αρκετά άλλα. Το σερβίρισμα γινόταν από τον ίδιο τον επισκέπτη. Έπιανες τη φιάλη από τον λαιμό, ο οποίος εξείχε από την παγωνιέρα, έριχνες στο ποτήρι όσο ήθελες, δοκίμαζες και είτε το έπινες είτε το έφτυνες στο πλαϊνό πτυελοδοχείο. Τα παιδιά της Vinetum, της εταιρείας που διοργάνωνε την έκθεση, γνωστής και μη εξαιρετέας από το Οινόραμα, πηγαινοέρχονταν για να αδειάσουν τα πτυελοδοχεία και να αποσύρουν τα άδεια μπουκάλια αντικαθιστώντας τα με γεμάτα. Πήγα στην έκθεση καταμεσήμερα, γύρω στις τρεις, κι ήταν ο κόσμος πολύς, ίσα που δεν έλεγες ότι σε πνίγει. Καθώς έμαθα μετά το πέρας της Drink Pink, η αύξηση στην επισκεψιμότητα σε σχέση με πέρυσι άγγιξε το 45%! Το ροζέ κρασί, βλέπετε, είναι η ισχυρότερη τάση στην παγκόσμια αγορά κρασιού, μια και η ετήσια παραγωγή και κατανάλωση, κυρίως από νέους σε ηλικία ανθρώπους, συνεχώς αυξάνονται. Κι ως είναι φυσικό, η εποχή του ροζέ είναι το καλοκαίρι, το μεσογειακό καλοκαίρι, οι διακοπές, τα μπάνια και η όποια περίοδος χαλάρωσης διαθέτει ο καθένας από εμάς.

Αν εξαιρέσω κάποιες φιάλες που ήταν διαρκώς άδειες και δεν μπόρεσα να δοκιμάσω, όπως, λόγου χάριν, ένα ροζέ από Μαύρο Αηδάνι από το Κτήμα Μωραΐτη στην Πάρο, μπορώ να πω ότι όλα τα υπόλοιπα τα δοκίμασα, άλλα απλώς αρωματικά χωρίς καν να τα γευτώ προκειμένου να μην κουράσω τον ουρανίσκο μου, άλλα και γευστικώς, εφόσον τα αρωματικά σήματα μού έλεγαν να προχωρήσω. Με την επιφύλαξη του ανθρώπου που καλείται σε τρεις ώρες μέσα να δοκιμάσει εκατόν τόσα κρασιά, παραθέτω τα τέσσερα που ξεχώρισα πιο πολύ. Πρώτα-πρώτα, ένα εξόχως πλούσιο και ιδιαιτέρως πολύπλοκο ροζέ, ονόματι Κατωστράτι, από το Κτήμα Γαβαλά στην Κρήτη, καμωμένο από έξι κρητικές ποικιλίες και ωριμασμένο για λίγους μήνες σε δρύινα βαρέλια. Πήρα την κάτω στράτα κι έρχομαι! Έπειτα, αυτό το φίνο, λεπτεπίλεπτα όμορφο ροζέ από το Κτήμα Βιβλία Χώρα, ονόματι Βίβλινος, γεννημένο από την ομώνυμη κι εξαιρετικά σπάνια τοπική ποικιλία της περιοχής. Εξίσου μου άρεσε και το More (το εγγλέζικο όνομα απορρίπτεται) του οινοποιείου Μορόπουλος στην Τρίπολη Αρκαδίας, οινοποιημένο αποκλειστικά από σταφύλια της ντόπιας ποικιλίας Μοσχοφίλερο. Χαριτωμένο, θηλυκό, αιθέριο. Τέλος, το Πέπλο του Σκούρα, που προσφάτως παρουσίασα από ετούτο το οινικό βήμα. Και τα τέσσερα της εσοδείας 2017, όλα διεθνούς κλάσης, αδιάψευστοι μάρτυρες της συγκλονιστικής προόδου που το ελλαδικό κρασί έχει σημειώσει. Κι αυτή δείχνει να είναι μόνο η αρχή…

24/06/2018