Κλιματική αλλαγή και κρασί

Μόλις διάβασα ότι ο Σεπτέμβρης που πέρασε ήταν ο θερμότερος με διαφορά μήνας όλων των εποχών, από τότε που ο άνθρωπος καταγράφει κλιματικά δεδομένα. Λίγες εβδομάδες πριν βιώσαμε όλοι στις οθόνες μας τη συμφορά που βρήκε τους αδελφούς μας στη Θεσσαλία και λίγο πιο πριν έντρομοι παρακολουθούσαμε στο χαζοκούτι το σπάνιο δάσος της Δαδιάς στον Έβρο να καταστρέφεται, στη μεγαλύτερη πυρκαγιά στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Παρά τα όσα λέγονταν για το ότι η κλιματική αλλαγή δεν θα ήταν τόσο δραματική και παρά την προσπάθεια μερικών, πολιτικών ταγών μα και απλών πολιτών, να υποβαθμίσουν το πρόβλημα, η κλιματική αλλαγή είναι εδώ και μας τρίζει για τα καλά τα δόντια, δείχνοντας έτοιμη να μας κατασπαράξει δίχως έλεος. Δυστυχώς, αρχίσαμε να πληρώνουμε τα επίχειρα των ασύνετων και καταστροφικών πράξεών μας, φθάνοντας στο σημείο να απορούμε εάν πράγματι η ζωή θα εξακολουθήσει να είναι δυνατή σε αυτή την κώχη του σύμπαντος, η οποία είχε την ατυχία να την κατοικούν αγνώμονες.

Και, όπως είναι φυσικό, το κρασί δεν θα μπορούσε να γλιτώσει από τα αρπαχτικά νύχια του ζέοντος κλίματος. Το βλέπουμε, άλλωστε, καθαρότερα από οποιονδήποτε άλλον εμείς εδώ στην Κύπρο, όπου πλέον η καλλιέργεια της αμπέλου σε πολλές παραδοσιακές περιοχές καθίσταται ολοένα και πιο αμφίβολη. Τα σημάδια της κλιματικής κρίσης στο αμπέλι και κατ’ επέκταση στο κρασί είναι απτά, με πρώτο και χειρότερο την αύξηση του αλκοολικού τίτλου σε όλους ανεξαιρέτως τους παραγόμενους εν Κύπρω οίνους, όπου πια οι 15 αλκοολικοί βαθμοί αποτελούν, στα κόκκινα κυρίως, κανόνα παρά εξαίρεση. Σε ένα οινικό τοπίο, όπως το νησί μας, όπου τα ερυθρά κρασιά διακρίνονται διαχρονικά από υψηλές οξύτητες και τραχιές τανίνες, δύο στοιχεία που το ένα επιτείνει την παρουσία του άλλου, η εκτόξευση του αλκοολικού τίτλου δεν είναι ό,τι καλύτερο, καθώς η παραπανίσια αλκοόλη επιβαρύνει οργανοληπτικά τα κρασιά, κάνοντάς τα βαρύτερα και δυσκολότερα στην κατανάλωση. Μακάρι, όμως, να είχαμε να κάνουμε μόνο με την αύξηση του αλκοολικού τίτλου στα κρασιά μας. Λέω «μακάρι», μια και η βαρύτερη συνέπεια της κλιματικής κρίσης δεν θα είναι ο ανεβασμένος αλκοολικός τίτλος, αλλά η απώλεια κάθε ίχνους φρούτου, φινέτσας, ισορροπίας και μαλακότητας στα κόκκινα κρασιά που παράγουμε. Κι αυτό είναι ήδη ορατό, καθώς, παρά την πανθομολογούμενη πρόοδο που έχει συντελεστεί στην κυπριακή οινοπαραγωγή τις τελευταίες δύο-τρεις δεκαετίες, η αλήθεια είναι ότι αυτή δεν αφορά τόσο στα ερυθρά κρασιά όσο στα λευκά και κυρίως τα Ξυνιστέρια. Διά του λόγου το αληθές, σταθείτε μπροστά στο ράφι μίας κάβας, της πλουσιότερης εάν είναι δυνατόν κάβας στο νησί, και αναζητείστε ένα καλό, ζουμερό, φίνο και στρογγυλό κόκκινο τοπικής παραγωγής. Θα συνειδητοποιήσετε, δυστυχώς, ότι οι επιλογές δεν είναι απλώς λίγες, αλλά μάλλον ελάχιστες. Δεν υπάρχουν καλά τοπικά κόκκινα, τουλάχιστον όχι τόσα όσα νομίζουμε ή τόσα όσα οι οινοποιοί μας νομίζουν πως έχουμε, είναι πολύ μικρός ο αριθμός και φρονώ, δυστυχώς, ότι αυτός ο αριθμός μάλλον θα μειωθεί παρά θα μεγαλώσει. Μακάρι να σφάλλω.

Έχουνε γίνει σοβαρά λάθη στη διαχείριση των τελευταίων φυσικών καταστροφών, με πρώτο και μεγαλύτερο την τοποθέτηση ημετέρων πλην άσχετων με το αντικείμενο ανθρώπων σε κρίσιμα πόστα, θα ήταν, εντούτοις, σφάλμα να αγνοήσουμε τον καταλυτικό ρόλο της κλιμακούμενης κλιματικής αλλαγής. Κι επειδή εμείς εδώ, ως ηλεκτρονική στήλη, έχουμε να κάνουμε κυρίως με το κρασί, θεωρώ πως θα πρέπει δίχως άλλη καθυστέρηση να δούμε πώς μπορούμε, εάν μπορούμε, βεβαίως, να αντιμετωπίσουμε τη λαίλαπα που έρχεται.

05/10/2023