Χρεώστε μας, χρεώστε μας, πολλά σκαμπίλια δώστε μας!

Είναι Κυριακή απόγευμα και μόλις έχω γυρίσει από Αθήνα, με την ανάμνηση ενός πολύ καλού και τίμιου κόκκινου, που είχα δοκιμάσει στον Αερολιμένα Αθηνών, ένα κόκκινο που πρώτη φορά έβλεπα μπροστά μου και που πρώτη φορά έβαζα στο ποτήρι μου. Το όνομά του Λαλίκος, προέλευσή του η Καβάλα, η εσοδεία που δοκίμασα του 2017, οι ποικιλίες του το Cabernet Sauvignon και το Merlot. Η τιμή του στα 10,50. Το δοκίμασα στα γρήγορα, μου άρεσε, ήταν πυκνό και πλούσιο, ταυτόχρονα μαλακό και ευγενές, μπορώ δε να πω ότι με εντυπωσίασε κιόλας. Επιφυλάσσομαι για μία πιο αναλυτική παρουσίαση εν ευθέτω χρόνω.

Με το που προσγειώνομαι στην Κύπρο, στο αεροδρόμιό μας που το διαχειρίζεται ιδιώτης, οποία ευτυχία, και βλέπω όλον εκείνον τον επαγγελματισμό και τη φινέτσα, αρχίζω με μιας να φορτώνω. Παρά ταύτα, καταφέρνω να διατηρήσω την ψυχραιμία μου και κινώ για τη Λευκωσία, όπου με αναμένουν οι δύο ελαφράς ψυχοσυνθέσεως κορασίδες μου, για να πάμε λέει στην υπεραγορά. Προτού καλά-καλά προλάβω να ξεπεζέψω, βουρ για την υπεραγορά, να καταθέσουμε τον οβολό μας. Τι το ήθελα, ο έρμος!

Στο ράφι επάνω των κρασιών της κάβας βλέπω μία νέα ετικέτα ενός άγνωστου εις εμέ, μικρού και νέου μάλλον παραγωγού της χώρας. Ένα κόκκινο, δεν θυμάμαι καν το όνομά του, καθώς είχα παραφορτώσει, όντας ήδη φορτωμένος από τον αερολιμένα μας στη Λάρνακα, η τιμή του οποίου ήταν, παρακαλώ, στα 33 ευρώ! Ξεπέζεψε, τιτανοτεράστιε! Θα μου πείτε: το δοκίμασες; Και η απάντηση είναι: όχι. Τότε, θα μου ξαναπείτε: γιατί ομιλείς; Δοκίμασέ το πρώτα, μπορεί να τα αξίζει τα 33 αργύρια, μπορεί και παραπάνω.

Θα σας πω λοιπόν γιατί ομιλώ, χωρίς να προηγηθεί δοκιμή. Πρώτον, να σημειώσω, διά πολλοστή φορά, ότι δεν είμαι παρά ένας ταπεινός δημοδιδάσκαλος, ο οποίος λαμβάνει έναν μηνιαίο μισθό, συνεπώς δεν δύναμαι όποιος βγάλει ένα κρασί που νομίζει ότι πρέπει να το κοστολογήσει 30, 40, 50, δεν ξέρω πόσα ευρώ στο ράφι, να το δοκιμάζω, είναι κι ο πληθωρισμός τώρα τελευταία βλέπετε. Δεύτερον, ας αφήσουμε το οικονομικό εις την άκρη και ας υποθέσουμε ότι δεν αποτελεί πρόβλημα, σας λέω, λοιπόν, ότι δεν υπάρχει χρεία να δοκιμάσω τον εν λόγω οίνο, για τον πολύ απλό λόγο ότι δεν υφίσταται εδραία αιτιολογική βάση για την τιμολόγησή του. Βλέπετε, αγαπητοί συνοδοιπόροι στα μονοπάτια του οίνου, πλάι σε αυτό το οινικό μεγαθήριο των 33 αργυρίων έστεκαν ο Κοκκινόμυλος στα 22 ευρώ, το Νεμέα Δρυόπη Reserve στα 17, το Άβατον στα 24, δέκα-δεκαπέντε καλά Μπορντό από 15 μέχρι 30 ευρώ, κάτι Rioja πολύ καλού παραγωγού στα 15, 22 κτλ. Αντιλαμβάνεστε ότι το πράγμα δεν στέκει.

Ίσως πάλι να αναρωτηθείτε εάν δικαιούται, πράγματι, ένας Κύπριος παραγωγός να τιμολογεί σε αυτά τα ύψη. Γιατί, δηλαδή, να είναι απαγορευμένες αυτές οι τιμές για τους δικούς μας οινοποιούς; Δεν φοράμε παρωπίδες, δεν είμεθα μονόχνοτοι, εάν συντρέχουν οι προϋποθέσεις, μπορεί κάποιος να το πράξει, ουδέν αμάρτημα. Αλλά, αυτά δεν είναι μπαμ και κάτω, δεν βγαίνουμε σήμερα στην αγορά με ένα-δυο κρασιά κι αρχίζουμε να βαράμε. Θέλει υπομονή το πράγμα, θέλει να κτίσεις μία ποιότητα, βλέπετε, δεν λέω να κτίσεις όνομα, αλλά ποιότητα. Και η ποιότητα, η άτιμη, κτίζεται προϊόντος του χρόνου, ολίγον κατ’ ολίγον, βήμα το βήμα, αργά, σταθερά, επίμονα, δεν είναι ταχυφαγείο η ποιότης, είναι πόνος, είναι κάματος, είναι νηστεία και προσευχή. Να βγει, ποιος να πω, να πω ο Βλασίδης, για παράδειγμα, που φέρει καμιά τριανταριά τρύγους στην πλάτη, που ξεκίνησε από το σπιτάκι του παππού του στο Κοιλάνι κι έπειτα πήγε βήμα-βήμα και μόρφωσε τον αμπελώνα του κι έκτισε το οινοποιείο του και έφαγε τα νιάτα του μες το χώμα και μες τα στέμφυλα, να πω να το πάρει το ποτάμι, ο Βλασίδης είναι ας ζητήσει κι ένα 30άρι για την κορωνίδα του. Αλλά, να μου βγαίνει ο άλλος στην αγορά και με μιας να ζητάει μιάμιση φορά τα χρήματα του Κοκκινόμυλου, να ζητάει πάνω κι από την πιο ακριβή Νάουσα, να ζητάει πιο πολλά από όσα ζητάνε ιστορικά κρασιά της οικουμένης ετούτης, ε, παραπάει, νομίζω. Ή μήπως κάνω λάθος;

24/05/2023