Της Προβηγκίας το ανάγνωσμα

Στέκω μπρος στο ράφι των κρασιών γνωστής υπεραγοράς της νήσου. Έμπροσθέν μου μία καινούργια σχετικώς ετικέτα ρόδινου οίνου, που πρώτη φορά βλέπω. Το χρώμα του της μοδός, εκείνο το ράθυμο, ισχνό ροζέ, που συνήθως φέρουν οι ομόχρωμοι οίνοι της Προβηγκίας στον γαλλικό νότο. Ένα μεσογειακό ροζέ, καμωμένο από ντόπια ποικιλία οιναμπέλου, ένας ρόδινος οίνος προερχόμενος από το ξηρό και θερμό κλίμα της Κύπρου και γεννημένος από κρασοστάφυλο που ουδεμία σχέση έχει με τη Γαλλία, να επιμένει να ομοιάσει οπτικώς, ενδεχομένως και αρωματικώς και γευστικώς, εις τα γνωστά ανά την οικουμένη προβηγκιανά ροζέ.

Μίμησις. Και αντιγραφή, προσπάθεια ένδυσης με ρούχο δανεικό. Παρά την τακτικώς διατυπωμένη άποψή μου περί της ανίας και πλήξης, που τα ρόδινα κρασιά μού προκαλούν συνήθως, καθώς τα θεωρώ τα πλέον αδιάφορα των οίνων, βεβαίως, και τα πλέον εφετζίδικα, εξαιτίας του προκλητικού χρώματός τους, δεν διστάζω να ομολογήσω ότι αραιά και πού ανοίγω και καμιά φιάλη, τις πλείστες φορές κατά το δείλι του θέρους, όταν η στιγμή επιζητεί κάτι το εύκολο και δροσερό και, προπαντός, τίμιο. Την ώρα που σπάει ο ήλιος και πάει κατά το γέρμα, εκείνη τη λαμπρή ώρα, με πέντε φρούτα και λίγο τυράκι στη βεράντα, ένα ροζέ δεν αποτελεί έγκλημα καθοσιώσεως.

Μα, πάλι, ένα τοπικής παραγωγής ροζέ να τιμάται στα 15 ευρώ στο ράφι, γιατί; Από πού κι ώς πού, αλήθεια; Τι είναι εκείνο που αιτιολογεί αυτή την τιμή σε ένα απλό, καθημερινό ρόδινο κρασί, που παράγεται χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις και χωρίς αυξημένα έξοδα, όπως η χρήση δρύινου βαρελιού ή όπως η αναμονή μερικών ετών, σε βαρέλι και φιάλη, προτού κυκλοφορήσει στην αγορά, ή όπως η επιλογή ενός ακριβού πωματιστικού μέσου, π.χ. ένας φελλός υψηλής στάθμης, ικανός να κρατήσει επί πολλά έτη προστατευμένο το περιεχόμενο της φιάλης; Ένα ροζέ της Κύπρου καταναλώνεται πιο ευχάριστα κατά τους πρώτους μήνες της ζωής του, 10, άντε 12 μήνες μετά τον τρύγο, καθώς αποτελεί τον μόνο τοπικό οίνο που ουδεμία ικανότητα παλαίωσης διαθέτει. Κάθε μέρα που περνάει φέρνει, βλέπετε, την υποβάθμιση της αρωματικής και γευστικής του φρεσκάδας. Ακόμη και τα μετριότερα Ξυνιστέρια της χώρας, μπορούν να παρουσιάσουν πια μία κάποια εξέλιξη στη φιάλη, τα δε καλύτερα εξ αυτών είναι εις θέσιν να εξελιχθούν στο μπουκάλι για μία πενταετία και σπανιότερα για μία δεκαετία, πράγμα που θεωρείτο άπιαστο όνειρο πριν από μερικά χρόνια. Ένα ροζέ, όμως, τέτοια δυνατότητα δεν τη διαθέτει, είναι ένα κρασί που γοητεύει απλώς οπτικά, ερεθίζει ενδεχομένως ευχάριστα τη μύτη και δροσίζει παιγνιδιάρικα το στόμα, η δε οινοποίησή του, όπως ήδη έχω εξηγήσει, δεν απαιτεί πολλά έξοδα, πώς λοιπόν αιτιολογείται η εκτίναξη εις τα άστρα της τιμής πωλήσεως;

Κατ’ εμέ δεν δικαιολογείται, κατά τους παραγωγούς ενδεχομένως και να μπορεί να αιτιολογηθεί, ίσως και να μην γνωρίζω όλες τις λεπτομέρειες αυτής της υπόθεσης και να απατώμαι, ίσως και να μιλώ και πάλιν από αδύναμη θέση, καθώς δεν γιγνώσκω τα απαιτούμενα, ίσως…

20/12/2022