Γευστικά σκαμπανεβάσματα εν Ελλάδι

Το τελευταίο διάστημα είχα την ευκαιρία, την τύχη, την ατυχία, δεν ξέρω πώς να το προσδιορίσω ακριβώς, να επισκεφθώ διάφορα εστιατόρια στην Ελλάδα. Από την Αθήνα και τον Πειραιά μέχρι το γραφικό Γαλαξείδι, την αδιάφορη Ιτέα και την ξακουστή Αράχωβα. Το συμπέρασμα, δυστυχώς, καταθλιπτικό: όσο απομακρύνεσαι από την Αθήνα, κι αν εξαιρέσεις πολύ λίγα νησιά (Σαντορίνη, Μύκονο, ίσως τη Σκύρο και ελάχιστα άλλα) κι αν συμπεριλάβεις στις εξαιρέσεις μερικά καλά μαγαζιά της Θεσσαλονίκης, αλλά και κάποια μεμονωμένα εστιατόρια και ταβέρνες άλλων περιοχών της χώρας, τόσο η κατάσταση γίνεται προβληματική. Πιο συγκεκριμένα: 

Παντελής έλλειψη οινικής παιδείας

Παρότι τείνουμε να πιστέψουμε ότι η οινική παιδεία στη χώρα έχει βελτιωθεί, ενδεχομένως δραστικά, αυτό ουδόλως αποτυπώνεται στους χώρους εστίασης της Ελλάδος. Ακόμη και στα καλύτερα εστιατόρια, τα πλέον φημισμένα, ειδικά σε όσα βρίσκονται εκτός Αθήνας, η παιδεία για το κρασί είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη. Εκείνο δε που ενοχλεί περισσότερο από την έλλειψη οινικής παιδείας αυτής καθεαυτής είναι η παντελής απουσία ενδιαφέροντος για την απόκτησή της. Βλέπεις τους εστιάτορες να μην ενδιαφέρονται να μάθουν, να αδιαφορούν, καθώς θεωρούν περιττή λεπτομέρεια την ύπαρξη μιας εμπεριστατωμένης και λογικά τιμολογημένης λίστας κρασιών, που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες των φαγητών του χώρου.

Πολλά πιάτα στο μενού

Αντίθετα με ό,τι συμβαίνει σε επίπεδο λίστας κρασιών, όπου ο αριθμός των προσφερόμενων ετικετών είναι ιδιαιτέρως φτωχός, στο επίπεδο του καταλόγου των φαγητών, του μενού, οι επιλογές είναι πάντοτε πλούσιες σε αριθμό και καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα προτιμήσεων, που εκκινούν από τα ψάρια και τα θαλασσινά, εκτείνονται στα κρέατα, προχωρούν στα μαγειρευτά και τελειώνουν με πέντε-δέκα μακαρονάδες και ριζότο συν δυο-τρεις πίτσες, κάνα-δυο μπέργκερ κτλ. Βλέπετε, όλους σχεδόν τους εστιάτορες διακρίνει η αφέλεια ότι είναι εις θέσιν να μαγειρέψουν όλα του κόσμου τα καλά, διατηρώντας στο μαγαζί τους φρέσκιες πρώτες ύλες για κάθε ένα από αυτά τα απειράριθμα πιάτα και έχοντας παράλληλα την ικανότητα σωστής, για να μην πω τέλειας, εκτέλεσης όλων αυτών των γευστικών επιλογών.

Ύφος ανάμεσα σε μετριότητες

Δεν είναι λίγες οι φορές που ένα μαγαζί αποκτάει μία σχετική φήμη ανάμεσα στα γεωγραφικά πλαίσια μιας συγκεκριμένης περιοχής. Η φήμη αυτή βασίζεται συνήθως στο γεγονός ότι όλα σχεδόν τα υπόλοιπα μαγαζιά της συγκεκριμένης περιοχής είναι κάτω του μετρίου ή χάλια, οπότε εκείνος που καταφέρνει να μαγειρέψει απλώς υποφερτά, για να μην πω μέτρια, αποκτάει τη μεγαλύτερη φήμη, η οποία ενίοτε συνοδεύεται από το αντίστοιχο επηρμένο ύφος, στο οποίο συντείνει η αυξημένη πελατεία. Το ύφος αυτό μού είναι ιδιαίτερα ενοχλητικό, όχι γιατί το φέρει ένα μαγαζί που δεν αξίζει ιδιαίτερα, αλλά γιατί το ύφος αυτό ή υφάκι, όπως χαρακτηριστικά το αποκαλούν οι εξ Ελλάδος αδελφοί, δεν αιτιολογείται ούτε και από τον κορυφαίο μάγειρα του πλανήτη, ούτε από τον κορυφαίο σεφ όλων των εποχών, γιατί, πολύ απλά, η έπαρση είναι αρρώστια, ψυχιατρικής φύσεως διαταραχή, που δηλητηριάζει τον πάσχοντα και εκνευρίζει και ξενερώνει τον πελάτη.

Στο επόμενο σημείωμα θα αναφερθώ ειδικώς σε κάθε ένα από τα μαγαζιά που επισκέφθηκα…

15/08/2022