Φινέτσα μετά βροχής

Είναι δύο καλά παιδιά, φίλοι μου από χρόνια, που ζουν στην Πάφο. Πήγαιναν δύο και πλέον χρόνια να συναντηθούμε, να τα πούμε από κοντά, λίγο η απόσταση, λίγο ο κορωνοϊός, χαθήκαμε. Είπαμε, λοιπόν, να συναντηθούμε την Κυριακή που μας πέρασε στη μέση περίπου της διαδρομής και να γευματίσουμε σε μία ταβέρνα, διά την οποία είχα ακούσει καλά σχόλια, στο Πελένδρι της επαρχίας Λεμεσού. Έκλεισα λοιπόν τραπέζι για τη μία η ώρα. Επήρα τη γυναίκα μου, επήρα τα παιδιά μου, 6 και 12 χρόνων, τα σέα μου τα μέα μου και κίνησα για το Πελένδρι. Μετά το Παλαιχώρι η φύση εφόνευε κάθε ασθένεια της πόλης. Τα σύννεφα είχαν καθίσει ανάμεσα στους ορεινούς όγκους της Πιτσιλιάς, τυλίγοντας τις σκληροτράχηλες κορφές, η βροχή έπεφτε ράθυμα και νοσταλγικά, τα φύλα πέρα-δώθε κίτρινα, το χώμα βρεγμένο καλά, ήταν μια μέρα ιδανική για εγκατάλειψη του αστικού χάους. Μία παρά δέκα ήμασταν στον προορισμό μας. Κατεβήκαμε από το αμάξι, ανεβήκαμε στο μαγαζί, μέσα κάθονταν ήδη ο Χάρης με τη Σοφία.

Ωραίος χώρος, κτισμένος με την πέτρα της Πιτσιλιάς, τα τραπέζια κι αυτά προσεγμένα, ξύλινα, οι φωτογραφίες στους τοίχους αλλοτινών καιρών έδιδαν μία αίσθηση θαλπωρής στην αίθουσα, μα το αναμμένο τζάκι, πίσω ακριβώς από το τραπέζι μας, ήταν μία μυσταγωγία. Με το που κάθισα, πρόσεξα τα σερβίτσια, για ταβέρνα φροντισμένα κι αυτά, μέχρι τα κολονάτα του κρασιού ήταν καλοδιαλεγμένα, πράγμα που σπάνια συναντάει κανείς σε εστιατόριο στα ορεινά, και όχι μόνο. Γενικά, βρέθηκα σ’ έναν καλαίσθητο και καθαρό χώρο, συνεπώς, είχα δημιουργήσει την εντύπωση ότι θα περνούσαμε καλά.

Ήρθε ο σερβιτόρος, μεζέδες, αυτό σέρβιρε το μαγαζί, εξ όσων μας άφησε να καταλάβουμε, κατάλογος δεν έφτασε, δεν πειράζει, βρε αδελφέ, λέω, ας είναι καλά το τζάκι κι οι φίλοι μου οι Παφίτες! Παραγγείλαμε μεζέδες και αντικριστό αρνάκι και ολίγα παϊδάκια και, βεβαίως, δύο φιάλες κρασιού, αρχικώς ένα Ξυνιστέρι του Τσιάκκα κι ακολούθως το Μαραθεύτικο, που ο Τσιάκκας επιμένει να ονοματίζει Βαμβακάδα, επειδή έτσι το λένε, λέει, στο χωριό του. Πέντε «κούνουποι», τρακόσια ονόματα! Ας είναι καλά το γινάτι μας, άλλωστε, το πιτσιλίσιμο είναι ξακουστό! Τα κρασιά του Τσιάκκα τα απολαύσαμε, το Ξυνιστέρι ήταν δροσερό, αρωματικό και φρέσκο, το Μαραθεύτικο πολύ φίνο, με αρώματα κόκκινων λουλουδιών, που παρέπεμπαν σε φρέσκια Βουργουνδία, καλή οξύτητα και φιλικότατες τανίνες. Στο φαγητό τώρα: Ξεχώρισα το φρέσκο χαλούμι, τις ραβιόλες και το κλέφτικο, που ήταν κατά τη γνώμη μου το καλύτερό τους πιάτο. Η σαλάτα ωραία, φρέσκια, οι ελιές πολύ καλές, όλα τα υπόλοιπα τα βρήκα μέτρια, να πω την πάσα αλήθεια. Σε γενικές γραμμές το φαγητό ούτε θα σε χαλάσει ούτε όμως και θα σε εντυπωσιάσει, τουλάχιστον έτσι το είδα προσωπικώς. Μέχρι εδώ, όλα καλά. Έφαγα αποδεκτά, ήπια ωραία κρασιά, είχα κοντά μου τους φίλους μου, σε ένα ωραίο περιβάλλον, ψιλοατοπήματα δεν με ένοιαζαν, παρότι διεθνούς φήμης ιδιότροπος!

Η ώρα επήγε τρεις παρά και… τσουπ θελήσαμε έναν καφέ, είχαμε ταξίδι μπροστά μας, βρε παιδί μου, είχαμε φάει, είχαμε πιει, αν και θα οδηγούσε η σύζυγος που δεν είχε πιει παρά ένα ποτηράκι, έναν καφέ όλοι τον θέλαμε. Περνάει ένας κύριος, που εξ όσων μπόρεσα να καταλάβω ήταν ο ιδιοκτήτης, και ζητάω τέσσερα καφεδάκια, για να λάβω μια συναισθηματικά φορτισμένη απάντηση: «τώρα κάνω το second sitting, θα σας καθυστερήσω πολύ για καφέ»! Ατς! Αυτά είναι!

Επειδή εσχάτως διαβάζω βιβλία διαχείρισης του θυμικού, εκράτησα την ψυχραιμία μου και είπα ήρεμα: «φέρτε μας τον λογαριασμό τότε, παρακαλώ». Ούτε που πρόλαβα να τελειώσω την κουβέντα μου, σε τριάντα δεύτερα ο λογαριασμός των 217 ευρώ εκάθισε όμορφα εις το τραπέζι μου, ούτε second sitting ούτε τίποτα τον καθυστέρησε! Δεν ήταν εμφανές μόνο εις εμέ, αλλά σε όλους τους συνδαιτυμόνες, οι οποίοι εκνευρίστηκαν εξίσου, ότι το αίτημα για καφέ από ένα τραπέζι που έκανε λογαριασμό 217 ευρώ, θεωρήθηκε ενόχληση, καθώς το καλύτερο που θα είχαμε να κάνουμε ήταν να αποχωρήσουμε ταχέως, παραχωρώντας το τραπέζι μας στους επόμενους πελάτες.

Το μαγαζί ήταν γεμάτο, οφείλω να πω ότι άνθρωποι περίμεναν και στην πόρτα προκειμένου να καθίσουν, οπότε, καθώς αντιλαμβάνεστε, ίσως το πρόβλημα τελικώς να το έχει ο γράφων, ο πολύ απαιτητικός και πολύ ιδιόμορφος και ολίγον τι άσχετος γράφων. Επειδή ίσως κάποιοι βιαστούν να προσκομίσουν δικαιολογίες διά τη φινέτσα που συνάντησα στο Πελένδρι, ίσως μου αντιτείνουν ότι το μαγαζί δούλευε με μικρότερο αριθμό τραπεζιών, οπότε, το ψωμί τους βγάζουν οι άνθρωποι, ήθελαν να γυρίσουν και δεύτερη φορά τα λιγοστά τους τραπέζια. Μόνο που στον χώρο που προσωπικώς καθόμουν, αλλά και στον παραδίπλα που επισκέφθηκα προκειμένου να μεταβώ στην τουαλέτα, επιπλέον τραπέζι δεν χωρούσε με τίποτα. Κανονικά δουλεύανε οι άνθρωποι, δεν ήταν θέμα χωρητικότητας, ζήτημα νοοτροπίας ήταν. Δυστυχώς…

22/11/2021