Το πεύκο που προδόθηκε

Είναι έξι και σαράντα λεπτά το πρωί και μπαίνω στο αμάξι να κινήσω για τη Λάρνακα. Έξω από την οικία μου έχουν σταθμεύσει ανυψωτικά, φορτηγά, διπλοκάμπινα. Αγουροξυπνημένοι εργάτες ακονίζουν τις λάμες τους, γκαζώνουν τα πριόνια τους, κινούμενοι δίχως ίχνος εντροπής, δίχως στάλα δισταγμού προς το πενηνταετές πεύκο, που μισό αιώνα στέκει αγέρωχο στο παρακείμενο της οικίας μου οικόπεδο. Ερίζωσε βαθιά στα σωθικά της γης, άπλωσε τα χοντρά κλαριά του, υψώθηκε περήφανο στον θαμπό ουρανό της Λευκωσίας, κόβοντας με το πράσινό του τον ορίζοντα. Θυμάμαι, παιδάκι όντας, του Δημοτικού, έτρεχα κάθε τόσο στη σκιά του πεύκου να μαζέψω τα πινόλια που έπεφταν από τα κουκουνάρια. Με τι χαρά τα τσάκιζα με την πρώτη πέτρα που έβρισκα γύρω, με τι χαρά τα ξεφλούδιζα και τα γευόμουνα σαν ένα αληθινό κι απρόσμενο δώρο της πλάσης. Όλος αυτός ο παιδικός νόστος πέρασε γρήγορα, ξαφνικά από το μυαλό μου, όλες αυτές οι αναμνήσεις ζωντάνεψαν, προτού τις ακρωτηριάσει ο αποκρουστικός βόμβος του αλυσοπρίονου.

Γύρισα κι έριξα μια τελευταία ματιά στο μελλοθάνατο πεύκο, που προδόθηκε από την ενόχληση που προκαλούσαν οι πευκοβελόνες και οι ρίζες του στη γειτονιά. Μου είχε ζητηθεί να υπογράψω για την καταδίκη του, ότι, δηλαδή, συναινώ στο κόψιμό του. Το αρνήθηκα. Παρά ταύτα, κάποιος τρόπος φαίνεται είχε βρεθεί να καμφθούν οι αντιρρήσεις μου. Παρά την άρνησή μου να υπογράψω το κόψιμο του πεύκου, ένιωσα ένοχος, που δεν εμπόδισα την κοπή του, που δεν έπιασα από τον λαιμό όλους, και τον ιδιοκτήτη του δέντρου και τους γείτονες και το Τμήμα Δασών, που κόπτεται για το πράσινο και τα λιγοστά δέντρα δεκαετιών της θλιβερής μας πρωτεύουσας.

Δεν κόβεις ένα δέντρο 50 ετών, τελεία και παύλα! Όπως δεν σκοτώνεις το παιδί σου, όσο φορτικό κι αν σου έχει γίνει, όσο κι αν σε βασανίζει νυχθημερόν, δεν το σκοτώνεις! Το νουθετείς, το φροντίζεις, το αγαπάς, είναι το σπλάχνο σου, η στοργή απέναντί του είναι αυτή που σε καθιστά άνθρωπο. Ομοίως, το δέντρο που βρίσκεται από την ώρα που είδες το φως στην αυλή σου, δεν το σκοτώνεις. Πέφτουν οι βελόνες του κάθε μέρα στο πάτωμα της αυλής σου. Τις σκουπίζεις. Ξαναπέφτουν. Τις ξανασκουπίζεις. Ραγίζουν τα τσιμέντα από τις επιφανειακές ρίζες, τα φτιάχνεις. Ξαναραγίζουν, τα ξαναφτιάχνεις. Όπως φτιάχνεις τα ραγίσματα στους τοίχους του σπιτιού σου κάθε μερικά χρόνια, δεν το ρίχνεις το ρημάδι το σπίτι, το διορθώνεις, το συντηρείς, το φροντίζεις.

Θα αναρωτιέστε τι με έπιασε σήμερα και γράφω για το πεύκο, για ένα άσημο και τυχαίο πεύκο κάπου σε μια γειτονιά του Στροβόλου. Γράφω για το πεύκο για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί πια έχω φύγει από τις εφημερίδες και τα περιοδικά, όπου έγραφα για δύο δεκαετίες περί αμπέλου και οίνου κι είχα την υποχρέωση να είμαι ολίγον επί του οινικού θέματος, και πλέον εκφράζω αυτά που με απασχολούν κι αυτά που κρίνω σκόπιμα. Και, δεύτερον, γράφω γιατί όλο αυτό το πρωινό δράμα με το προδομένο πεύκο μού θύμισε το άλλο ανοσιούργημα κάποιων οινοποιών, που πάνε και εκριζώνουν αμπέλια δεκαετιών, ενίοτε δε και άνω των 100 χρόνων, γιατί δεν κάνουν λέει καλό κρασί και πάνε και βάζουν στη θέση τους Cabernet και Merlot, νομίζοντας ότι θα φτιάξουν κάποια μέρα τον μεγάλο οίνο, τρομάρα τους! Δεν το εκριζώνεις, άνθρωπέ μου, το αμπέλι των 80 και των εκατόν χρόνων επειδή είναι Μαύρο ή επειδή είναι κυπελλοειδές κι όχι γραμμικό, δεν γίνεται, άνθρωπέ μου, είναι ντροπή και αισχύνη, γιατί μαζί με το αμπέλι αυτό εκριζώνεις κι ό,τι αγνότερο, ό,τι αυθεντικότερο, ό,τι σπουδαιότερο μας έχει απομείνει. Κι ας είναι Μαύρο κι άραχνο, κι ας είναι ευτελές, κι ας μην είναι εμπορικό. Άλλωστε, τι είναι πια ευτελές και τι σπουδαίο, τι είναι πια εμπορικό και τι όχι, είναι μια μεγάλη, πολύ μεγάλη συζήτηση, που ίσως την κάνουμε κάποια άλλη στιγμή. Ίσως…

15/09/2020