Πού χάνουν οι κάβες;

Όταν είσαι φίλος του κρασιού, είναι λογικό κι αναμενόμενο ότι δεν μπορείς να ψωνίζεις μόνο από υπεραγορές, καθώς εκεί η γκάμα είναι συνήθως περιορισμένη τόσο αριθμητικά όσο και ποιοτικά. Είναι λοιπόν δεδομένο το πέρασμά σου από κάποια κάβα της αρεσκείας σου, προκειμένου να προμηθευτείς μερικά υψηλότερης ποιοτικής στάθμης κρασιά. Στο πλαίσιο αυτών των οινικών αναζητήσεων, πέρασα φορές ων ουκ έστιν αριθμός από όλες τις καλές, και όχι μόνο, κάβες της Κύπρου και του αθηναϊκού κέντρου. Επιστρέφω σήμερα από μία εκ των γνωστοτέρων της Αθήνας, η οποία ευρίσκεται στην περιώνυμη περιοχή του Κολωνακίου.

Ωραία κάβα, με προσεγμένο χώρο, όμορφα και λειτουργικά ράφια, ανθρώπους που γνωρίζουν εν πολλοίς το αντικείμενο, γενικώς, πρόκειται για έναν χώρο που ελκύει τον επίδοξο αγοραστή. Δεν την ονοματίζω, καθώς το ζήτημα που θα μας απασχολήσει δεν είναι η κάβα αυτή, αλλά οι κάβες εν συνόλω. Απλώς χρησιμοποιώ ως παράδειγμα τη σημερινή μου επίσκεψη, προκειμένου να δώσω τον γενικότερο τόνο. Καταρχάς, να πω ότι από τα δεκάδες ελλαδικής παραγωγής κρασιά που η κάβα προτείνει προς πώληση μόνο ένα κατάφερα να βρω που να τιμολογείται κάτω από τα δέκα ευρώ λιανικώς, κι αυτό ήταν το Σαββατιανό του Παπαγιαννάκου, ένα εξαιρετικό λευκό καμωμένο από μια γηγενή ποικιλία, που έμεινε για πολλά χρόνια στο οινικό περιθώριο. Πέρα από το Σαββατιανό του Παπαγιαννάκου, δεν θυμάμαι να είχα εντοπίσει στα πλούσια ράφια της κολωνακιώτικης κάβας κάποιο άλλο κρασί κάτω των δέκα ευρώ. Στο πάνω-πάνω ράφι εντόπισα μερικά κρασιά που πολύ με προβλημάτισαν, μερικά μάλιστα μπορώ να πω ότι με εκνεύρισαν με την έπαρσή τους. Άλλα καμωμένα από ξενικές κι άλλα από τοπικές ποικιλίες, κοστολογούνταν στο ράφι στα 50, 60, 80, 95 ευρώ! Θα μου πείτε: και ποιο είναι το θέμα καλέ μου άνθρωπε; Η πώληση κρασιών σε ψηλές τιμές είναι αποκλειστικό δικαίωμα των Γάλλων και των Ιταλών ή των Καλιφορνέζων, δεν έχει το δικαίωμα ένας εν Ελλάδι οινοποιός να ζητήσει 60 ευρώ, λόγου χάρη, για ένα μπορντολέζικο χαρμάνι ή άλλα τόσα για ένα Mourvèdre; Γιατί, δηλαδή;

Προτού απαντήσω στο πιο πάνω διατυπωθέν ερώτημα, θεωρώ σκόπιμο να διευκρινίσω κάτι. Έστω κι αν οι υψηλές αυτές τιμές πώλησης είναι μερικώς ή και απολύτως αιτιολογημένες, το κενό που παραμένει για τίμια κρασιά καθημερινής κατανάλωσης είναι δυσθεώρητα μεγάλο, ιδιαιτέρως ακατανόητο και εμπορικά αυτοκτονικό. Δυστυχώς, οι κάβες παραμένουν ένας εξαιρετικός προορισμός για όσους δεν πίνουν συχνά κρασί! Και επιπλέον παραμένουν εντυπωσιακά άστοχες στο να αφουγκράζονται τους οικονομικούς και κοινωνικούς παλμούς της εποχής που διάγουμε. Δεν έχουν ακόμη αντιληφθεί ότι η μεγάλη πλειοψηφία των υποψήφιων πελατών τους ούτε την οικονομική άνεση διαθέτει ούτε όμως και το κέφι να ξοδεύει σε τακτική βάση 20 ή 30 και βάλε ευρώ για ένα κρασί. Έτσι, οι κάβες έχουν καταλήξει, δυστυχώς, να είναι προορισμός κυρίως για όσους καταναλώνουν κρασί σε έκτακτη κι όχι σε τακτική βάση. Γιατί, αυτοί που πίνουν κρασί σε ημερήσια βάση δεν είναι εις θέσιν να παρακολουθήσουν όλον αυτόν τον παραλογισμό κι όλην αυτήν την τιμολογιακή έπαρση, που έχει κυριεύσει ουκ ολίγους παραγωγούς, τους οποίους ατυχώς έχουν ακολουθήσει σε όλη αυτή την παρωδία και οι «ψαγμένοι» μας καβίστες.

Θα κλείσω αυτό το σημείωμα απαντώντας το αρχικό ερώτημα που ετέθη. Δικαίωμα σε ψηλές τιμές δεν έχουν, βεβαίως, μόνο οι Γάλλοι ή οι Ιταλοί ή οι Καλιφορνέζοι και οι λοιποί οινοπαραγωγοί της υφηλίου. Δικαίωμα στο όνειρο της τιμολογιακής εκτίναξης έχουν, και το έχουν ακέραιο και αδιαμφισβήτητο, και οι παραγωγοί σε Ελλάδα και Κύπρο. Δεν το έχουν όμως το δικαίωμα αυτό εν λευκώ. Ούτε είναι νοητό να το ασκούν κατά το δοκούν ή με μια μαρκετινίστικη λογική. Το έχουν το δικαίωμα για να το σέβονται, όχι για να το καταχρώνται. Γι’ αυτό, στη δική μου τουλάχιστον λογική, ψηλή τιμή δικαιούνται ελάχιστα κρασιά, όπως, για παράδειγμα, οι κορυφαίες οργανοληπτικά Σαντορίνες, όχι οποιαδήποτε Σαντορίνη, τα καλύτερα Ξινόμαυρα, όχι όλα τα Ξινόμαυρα, τα κορυφαία Vinsanto και Μοσχάτα παλαίωσης της Σάμου και πολύ ελάχιστα άλλα. Ευσυνόπτως, αυτή είναι η γνώμη μου, η οποία, όσο δυσάρεστη κι αν είναι για κάποιους, όσο κι αν χαλάει την πιάτσα, καλό είναι να τεθεί υπό τη βάσανο του προβληματισμού, γιατί κάποια στιγμή, δεν μπορεί, θα μας πάρουν μυρωδιά!

07/07/2020