Κάποιες εισηγήσεις

Θα επανέλθω για τελευταία φορά στα του Διεθνή Διαγωνισμού Οίνου Θεσσαλονίκης, καθώς αυτό είναι το τρίτο σχετικό με τον Διαγωνισμό σημείωμά μου. Θα επανέλθω, καθώς θεωρώ σκόπιμο να κάνω κάποιες εισηγήσεις, που κατά την προσωπική μου άποψη θα τον καταστήσουν ευστοχότερο. Όχι πως δεν είναι εύστοχος και χρειάζεται η δική μου άποψη, προκειμένου να καταστεί δίκαιος και αξιόπιστος, αλλά, επειδή πιστεύω ότι πάντοτε υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης, έστω και μικρής, θα επιθυμούσα να κάνω τρεις εισηγήσεις για τον Διαγωνισμό.

Κριτές που να έχουν γνώση της ελληνικής παραγωγής

Είναι γνωστόν ότι τα πλείστα κρασιά που μετέχουν στον Διαγωνισμό προέρχονται από τον ελλαδικό αμπελώνα, με δεύτερο σε αριθμό συμμετοχών τον κυπριακό αμπελώνα, έχουμε, δηλαδή, να κάνουμε με κρασιά ελληνικής παραγωγής, με μικρό, βέβαια, αριθμό συμμετοχών από κρασιά άλλων χωρών. Συνεπώς, θα ήταν προτιμότερο οι κριτές να έχουν καλή γνώση τόσο του ποικιλιακού καμβά της ελληνικής παραγωγής στο σύνολό της όσο και της γεωγραφικής προέλευσης των παραγόμενων από τις ελληνικές ποικιλίες οίνων. Χαρακτηριστική ήταν η περίπτωση κριτή στον τελευταίο διαγωνισμό, που είχε έρθει από πολύ μακριά και ήταν προφανές, παρά την αναντίλεκτα καλή του οινική κατάρτιση, ότι δεν είχε επαφή με τα ελληνικά κρασιά, ο οποίος με το που δοκίμασε μία Σαντορίνη επέμενε ότι το κρασί είχε περισσό θειώδες, καθώς αδυνατούσε να πιστέψει ότι είναι δυνατόν να μυρίζει τόσο πολύ θειάφι ένα λευκό από τα ηφαιστειογενή εδάφη του νησιού. Είναι λογικό ένας διαγωνισμός κρασιών να επιζητεί την παρουσία και ξένων κριτών, προκειμένου να αυξήσει, από τη μια, το διεθνές κύρος του και, από την άλλη, μέσω αυτών των κριτών να προωθήσει την εικόνα των δοκιμαζόμενων οίνων, πιστεύω, όμως, ακράδαντα ότι όλοι οι κριτές θα πρέπει αποδεδειγμένα να έχουν γνώση των ιδιαιτεροτήτων των κρασιών που δοκιμάζουν. Οπότε, κατά την προσωπική μου άποψη, θα ήταν καλύτερα ο όγκος των κριτών να προέρχεται κυρίως από το ευρύτερο ελληνικό αμπελοοινικό γίγνεσθαι, όσοι δε θα προσκαλούνται από το εξωτερικό θα πρέπει να είναι άτομα που ασχολούνται επί ικανό χρονικό διάστημα με το ελληνικό κρασί. Τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν και τους γνωρίζουμε όλοι. Επίσης, δεν θεωρώ απαραίτητο να αλλάζουν κάθε χρόνο οι κριτές, καθώς αυτό δεν προσφέρει τη δυνατότητα μιας προστιθέμενης γευσιγνωστικής εμπειρίας, που θα αυξήσει την ευστοχία των αξιολογήσεων. Είναι άποψή μου πως η μαγιά των κριτών θα πρέπει να παραμένει ανά τους κατ’ έτος διαγωνισμούς σταθερή, αλλάζοντας μόνο ετησίως κάποιους μόνο αξιολογητές, που, όπως ήδη είπαμε, θα πρέπει να έχουν εικόνα του τι καλούνται να δοκιμάσουν και να βαθμολογήσουν.

Η σειρά δοκιμής

Σε ένα τραπέζι με πέντε, για παράδειγμα, κριτές δεν δοκιμάζουν όλοι με την ίδια σειρά. Μετά από οδηγία των διοργανωτών δοκιμάζαμε όλοι με διαφορετική σειρά, έτσι, ο πρώτος κριτής δοκίμαζε σε μια ομάδα 17, λόγου χάρη, κρασιών, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο, δηλαδή, από τον αριθμό 1, όπου είχαμε το πιο φρέσκο κρασί, διαδοχικά μέχρι τον αριθμό 17, όπου είχαμε και την πιο παλιά εσοδεία. Ο κριτής δύο ξεκινούσε από το κρασί 8 και πήγαινε μέχρι το 17 και μετά δοκίμαζε από το 1 μέχρι το 7. Ο κριτής τρία δοκίμαζε από το 14 μέχρι το 17 και μετά από το 1 μέχρι το 13, ο κριτής τέσσερα από το 4 μέχρι το 17 και μετά τα υπόλοιπα κρασιά κι ο κριτής πέντε δοκίμαζε ανάποδα, από το 17 μέχρι το 1. Προσωπικά, δοκίμαζα πάντοτε από το πρώτο (το πιο φρέσκο) μέχρι το τελευταίο κρασί (το πιο παλιό), αλλά από όλους τους υπόλοιπους κριτές του τραπεζιού ζητήθηκε να δοκιμάζουν ανάκατα. Οι απόψεις περί γευστικής δοκιμής ποικίλλουν, προσωπικά όμως πιστεύω ότι σε έναν διαγωνισμό, και όχι μόνο, είναι προτιμότερο και ασφαλέστερο να δοκιμάζει κάποιος πηγαίνοντας από το φρέσκο στο παλιό. Οι λόγοι είναι πολλοί και αρκετά τεχνικοί, δεν τους αναφέρω γιατί δεν επιθυμώ να κουράσω με αναλύσεις επί αναλύσεων.  

Μικρότερες ομάδες κόκκινων κρασιών

Τα κρασιά έρχονται στα τραπέζια αξιολόγησης κατά ομάδες, τα γνωστά διεθνώς flights. Αρκετές ομάδες είχαν 17 κρασιά. Kάποια στιγμή έφτασε στο τραπέζι μου μία ομάδα κρασιών, που είχε ως κύρια ποικιλία προέλευσης το Cabernet Sauvignon, αρκετά δε από τα κρασιά ήταν ιδιαιτέρως τανικά και δύσκολα στην αξιολόγησή τους. Δεκαεπτά τανικά κόκκινα για δοκιμή, ειδικά εάν αυτά έρχονται μετά από τρία-τέσσερα άλλα flights, είναι πολλά, ακόμη και για πολύ έμπειρους κριτές. Πιστεύω ότι τα flights με τα πολύ τανικά και απαιτητικά στην αξιολόγησή τους κόκκινα θα ήταν καλύτερο να σπάζουν σε δύο, προκειμένου να δίνεται χρόνος στον δοκιμαστή να ανακάμψει. Γιατί οι τανίνες, και το ξέρουν καλά όσοι δοκιμάζουν σε διαγωνισμούς, δρουν προσθετικά μέχρι το σημείο κορεσμού του ουρανίσκου και των ούλων, που μετά από αυτό το σημείο κάθε έννοια ακριβοδίκαιης αξιολόγησης καθίσταται απλώς μία χίμαιρα.

Κάποιες εισηγήσεις προς τους διοργανωτές, διατυπωμένες με όλο μου τον σεβασμό και την άσβεστη αγάπη απέναντι σε καθετί ελληνικό.

29/04/2020