Η αλκοόλη τραβάει την ανηφόρα

Πήρα από την υπεραγορά που ψωνίζω ένα ερυθρό (υπάρχει και ομώνυμο λευκό και ροζέ) Côtes-du-Rhône Belleruche της εσοδείας 2018, του γνωστού παραγωγού M. Chapoutier, στην τιμή των 13 περίπου ευρώ. Μερικές ημέρες μετά το άνοιξα να το πιω, μια μέρα ρόδινη της ανοίξεως στον κήπο της οικίας μου, καθώς θεωρώ τα κρασιά της συγκεκριμένης αμπελουργικής ζώνης οίνους εξοχής, πιο μαλακούς, ευχάριστους, παιχνιδιάρικους, «εύκολους». Είχα προ καιρού, άλλωστε, περιγράψει ξανά σε κάποιο από τα σημειώματά μου ως κρασί εξοχής ένα ερυθρό Côtes-du-Rhône διαφορετικού παραγωγού.

Όταν, λοιπόν, άνοιξα το εν λόγω Côtes-du-Rhône, που, ας σημειωθεί, προέρχεται από τα κελάρια ενός εκ των κορυφαίων παραγωγών της ευρύτερης περιοχής του Ροδανού, βρέθηκα ενώπιον ενός οίνου με αλκοολικό τίτλο της τάξης του 14,5%, καθώς η φιάλη έγραφε, ενδεχομένως και κατά τι υψηλότερου, μια και η κείμενη νομοθεσία επιτρέπει την είτε προς τα επάνω είτε προς τα κάτω «διόρθωση» του αλκοολικού τίτλου κατά μισή ποσοστιαία μονάδα. Κι ενώ το κρασί διέθετε πλούσιο φρούτο, μαλακές τανίνες και καλή οξύτητα, ενώ ήταν χρωματικά πυκνό, λαμπερό και προσκλητικό, με ενόχλησε. Μετά το πρώτο ποτήρι, η υψηλή αλκοόλη και η καταλυτική επί του οργανοληπτικού συνόλου παρουσία της υπήρξε για μένα ένα ζήτημα που δεν μπορούσα να υπερβώ, απολαμβάνοντας το κρασί που είχα στο κολονάτο μου. Δεν ήταν η ώρα για τέτοια αλκοόλη, ούτε η ετικέτα δεν ήταν για τέτοιο αλκοολικό τίτλο. Εάν είχα μπροστά μου ένα πλούσιο, συμπυκνωμένο και πολυσχιδές Châteauneuf-du-Pape ή ένα βαρέων βαρών Côte-Rôtie ή κάποιο μυθικό Hermitage από τον βόρειο Ροδανό, τότε η δεκατεσσάρα, ακόμη και η δεκαπεντάρα αλκοόλη ουδόλως θα με ξένιζαν, καθώς θα είχα να κάνω με ένα βαρβάτο και στιβαρό κόκκινο δεκτικό πολυετούς παλαίωσης, το οποίο θα είχε τον πλούτο να καμουφλάρει αρκετά καλά έως τέλεια τον υψηλό αλκοολικό τίτλο, καθιστώντας τον μέρος του συνόλου κι όχι σύνολο του επιμέρους, όπου επιμέρους το κρασί το ίδιο.

Ακόμη κι αν είχα ενώπιόν μου ένα λιγότερο διάσημο κρασί από τα τρία προαναφερθέντα ερυθρά, όπως, επί παραδείγματι, ένα Gigondas, ένα Saint-Joseph, ένα Crozes-Hermitage ή ένα Cornas, πιθανότατα δεν θα είχα κάποιο σοβαρό θέμα με την υψηλή αλκοόλη, αλλά με ένα Côtes-du-Rhône οι δεκατέσσερις και μισό βαθμοί είναι ζήτημα μεγάλο, πώς να το κάνουμε; Είναι ένα ζήτημα που δεν αφορά, βεβαίως, μόνο το Côtes-du-Rhône του εν λόγω παραγωγού, αλλά και όλα σχεδόν τα κρασιά της συγκεκριμένης Ονομασίας Προέλευσης, ζήτημα που θα μας απασχολήσει στο εγγύς μέλλον όσο κανένα άλλο κατά τη γνώμη μου.

Κι αυτό γιατί η απότομη και δραστική αύξηση του αλκοολικού τίτλου σε κρασιά ονομαστών αμπελουργικών ζωνών της Γηραιάς Ευρώπης, και όχι μόνο, είναι άμεσα συνδεδεμένη με την υπό εξέλιξη κλιματική αλλαγή και τις δραματικές συνέπειές της για ολόκληρο τον πλανήτη, για το σύνολο σχεδόν των καλλιεργειών και ιδιαιτέρως για την αμπελοκαλλιέργεια, όπου, αν όλα τα δομικά συστατικά του κρασιού δεν τελούν σε ισορροπία, το αποτέλεσμα θα είναι πολύ διαφορετικό από αυτό που μέχρι σήμερα γνωρίζαμε. Τα πράγματα, όμως, δεν είναι οριακά μόνο στον Ροδανό, αλλά και σε πολλές άλλες περιώνυμες αμπελουργικές ζώνες, όπως το Μπορντό, η Βουργουνδία, το Πιεμόντε, το Βένετο και άλλες. Φθάσαμε στο σημείο να έχουμε Amarone με 17 και 18 βαθμούς οινοπνεύματος(!), πράγμα αδιανόητο μέχρι πριν από λίγα χρόνια. Φθάσαμε στο σημείο τα κλασικά και σταθερά εν πολλοίς κόκκινα του Μπορντό από 12,5 ή 13 βαθμούς αλκοόλης να έχουν αλκοολικό τίτλο 14 και 14,5. Κι όλο αναρωτιέται κανείς πού θα πάει, πού θα σταματήσει αυτό, αν, βεβαίως, σταματήσει κάπου.

Δυστυχώς, δεν τρέφω καθόλου ελπίδες ότι πρόκειται να αλλάξει κάτι στην τρελή αυτή κούρσα της αλκοόλης, συνεπώς, δύο καθίστανται οι επιλογές μας. Ή εμείς θα αλλάξουμε γούστα και θα πίνουμε Μπορντό με 15 βαθμούς οινόπνευμα και Ροδανό με 16 ή θα αλλάξουμε τελείως τις περιοχές από τις οποίες προμηθευόμαστε τα κρασιά μας και θα πάμε σε πολύ βορειότερα αμπελοτόπια προκειμένου να πίνουμε κρασί κι όχι «σπίρτο». Προσωπικά, εάν είχα να επιλέξω, θα πήγαινα στο δεύτερο.

20/04/2020