Αρχική Σελίδα  |  Επικοινωνία  |  Αναζήτηση:
Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024
Cyprus Wine Pages

Εκλεκτά έργα για τη Χαρούλα



Σ’ ένα όμορφο στενό, παράλληλο με τη λεωφόρο Ακαδημίας στην Αθήνα, λειτουργεί εδώ και καιρό ένα ψιλικατζίδικο. Στο μικρό πεζοδρόμιο, που εφάπτεται του ψιλικατζίδικου, οι ιδιοκτήτες του μικρού μαγαζιού προτείνουν προς πώληση παλιά βιβλία κάθε λογής. Βιβλία του ενός ευρώ, των δύο, των τριών, τα ακριβότερα εξ αυτών στα πέντε. Εκεί, στον ανυποψίαστο πάγκο του ψιλικατζίδικου, μπορεί κανείς να συναντήσει τα πάντα. Από καταλόγους δημοπρασιών έργων τέχνης διάσημων οίκων, όπως οι Bonhams και οι Sotheby’s, μέχρι κλασικά αριστουργήματα της ελληνικής λογοτεχνίας και ποίησης.

 

Προσωπικά αποφεύγω τα μεταχειρισμένα βιβλία, μια και λόγω ιδιοσυγκρασίας ή, μάλλον, ιδιοτροπίας, προτιμώ τα καινούργια, τα ατσαλάκωτα, αυτά που δεν τα έχει αγγίξει αλλουνού χέρι. Η σύζυγός μου, όμως, ουδέν πρόβλημα έχει να αγοράζει βιβλία πολυκαιρισμένα, δεύτερης, τρίτης, εκατοστής, γιατί όχι, χρήσης. Ένα εξ αυτών διάβαζε ψες, όταν πλάγιασε για ύπνο. Ένα χοντρό, με μαύρο εξώφυλλο βιβλίο, παλιό, με τις πλούσιες σελίδες του να έχουν κιτρινίσει από το πάλιωμα με τον χρόνο. Στο σκληρό εξώφυλλο έγραφε: «Εκλεκτά έργα». Συγγραφέας ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ένας από τους στυλοβάτες της ελληνικής λογοτεχνίας και διανόησης. Τέσσερα έργα του περιείχε ο τόμος από το μικρομάγαζο. Όλα γραμμένα σε εκείνη την ανεπανάληπτη, εθιστική γλώσσα του Παπαδιαμάντη, η επαφή με την οποία λειτουργεί ως βάλσαμο στην ψυχή.

 

Επήρα το βιβλίο στα χέρια μου. Άνοιξα το εξώφυλλο. Στην πρώτη κιτρινωπή σελίδα υπήρχε μια αφιέρωση: «Στη Χαρούλα μου. Για τη Πρωτοχρονιά του 1963. Ο πατέρας της…». Δεν σας κρύβω ότι στη θέα της 57χρονης αυτής αφιέρωσης του πατέρα προς την κόρη συγκινήθηκα. Έγειρα να πλαγιάσω κι ο ύπνος δεν με ζύγωνε. Σκεφτόμουνα ποια να είναι άραγε η Χαρούλα, ποιος να ήταν ο πατέρας αυτός που χάρισε πριν μισό και πλέον αιώνα τα «Εκλεκτά Έργα» στην κόρη του. Όλο αναρωτιόμουνα πώς βρέθηκε ετούτο το βιβλίο σ’ έναν τυχαίο πάγκο ενός ψιλικατζίδικου. Ζει η Χαρούλα, διερωτόμουνα. Θα ήταν, το 1963, άνω των 15 σίγουρα, λογιζόμουνα, για να λάβει ως δώρο ένα τόσο νοηματικά πολυσχιδές σύγγραμμα σαν αυτό του Παπαδιαμάντη. Άρα, έλεγα στον εαυτό μου, ίσως και να έχει αποθάνει και να το έδωσαν, το βιβλίο, μαζί με έναν σωρό άλλα «αδιάφορα» αντικείμενα οι κληρονόμοι στους ψιλικατζήδες και τους παλαιοπώλες να τα εκποιήσουν όσο-όσο. Ποιος ξέρει πόσα άλλα καρδιακά σκιρτήματα, πόσες αγάπες, πόσες ανεξίτηλες αλήθειες κρύβονταν μέσα στον συρφετό της εκποίησης. Πόση πατρική αγάπη, πόση ανθρωπιά, πόσος νόστος επωλήθη στο πεζοδρόμιο.

 

Έχω δυο κόρες κι εγώ, θα μπορούσαν κι αυτές να είναι η Χαρούλα, που αύριο-μεθαύριο θα βρισκόταν σε κάποιον πάγκο προς πώληση. Για ένα ευρώ, θα μπορούσαν να εκποιηθούν στιγμές απροσμέτρητης αγάπης, σχέσεις κι υποσχέσεις, δώρα από ψυχής χαρισμένα, για να τα πάρει κανείς παραμάσκαλα και να τα πάει στο σπιτικό του να τα χαρεί ή να τα παραπετάξει. Με συνθλίβει η ιδέα, με διαλύει μία τέτοια πιθανότης.

Ίσως πάλι, όμως, δεν θα έπρεπε. Δεν θα έπρεπε, γιατί υπάρχουν ακόμη άνθρωποι ανάμεσά μας, που θα πάρουν στα χέρια τους το πατρικό δώρο της Χαρούλας, κι όχι μόνο θα το σεβαστούν και θα του δώσουν μία θέση στην καρδιά και τη βιβλιοθήκη τους, αλλά θα μάθουν κι από αυτό, θα διδαχθούν, θα συναισθανθούν τι είναι στ’ αλήθεια αυτό το ρημάδι η ζωή. Θα δουν την πατρική φτερούγα απλωμένη κι από κάτω τη Χαρούλα να ησυχάζει, θα δουν την Πρωτοχρονιά του 63 και τα δώρα της να συνεχίζονται ως αγαπητική συνήθεια έως τις μέρες μας, θα δουν ότι η ζωή ήταν και θα είναι πάντα η ίδια, με τα πάνω και τα κάτω της, με τα μεγαλεία και τις αστοχίες της.

 

Όταν πια απόκαμα από τους συλλογισμούς κι ένιωσα τον Μορφέα να πλησιάζει πράος, πρόλαβα να κάνω μία τελευταία σκέψη: αφού είμαστε ακόμη σε θέση να νιώθουμε τη Χαρούλα και τον πατέρα της, υπάρχει ελπίδα, υπάρχει φως, υπάρχει αισιοδοξία, υπάρχει ζωή και αλήθεια. Ακόμη κι όταν μας κτυπάνε πανδημίες, ακόμη κι όταν γκρεμοτσακίζονται τα πάντα, ακόμη κι αν η λαίλαπα μας κτυπάει αλύπητα, χωρίς έλεος, χωρίς σταματημό, ακόμη και τότε, υπάρχει το αιώνια αμετάλλακτο και πολυτιμότερο όλων. Υπάρχει η ανθρωπιά, κι αυτήν τίποτα δεν μπορεί να την κατανικήσει.


20/03/2020

Άρθρα: Διάφορα

»

Τελικά, τι γλώσσα μιλάμε;

17/03/2024

»

Ξέρουμε τι τρώμε;

22/12/2023

»

Το σύνορο ανάμεσα στην ποιότητα και το κέρδος

18/11/2023

»

Κρασί και Τέχνη στην ΑΣΚΤ

23/10/2023

»

Κλιματική αλλαγή και κρασί

05/10/2023

»

Σταματήστε να αγοράζετε!

24/09/2023

»

Πόσο δικαιολογημένες είναι οι αυξήσεις;

14/09/2023

»

Εντυπώσεις ενός ονειροπαρμένου

01/09/2023

»

Οι ζωόφιλοι, οι Τοσκανέζοι και μια θάλασσα αποκαΐδια

24/08/2023

»

Ίλιγγος

14/07/2023

»

Η αλήθεια στο κρασί

01/07/2023

»

Χρεώστε μας, χρεώστε μας, πολλά σκαμπίλια δώστε μας!

24/05/2023

»

Ανθρακικό, καταιγίδα στον ουρανίσκο

06/05/2023

»

Ο μύθος του ιδιώτη 2

16/04/2023

»

Ο μύθος του ιδιώτη

10/04/2023

»

Ούτε φρόνιμα ούτε φρόνημα

25/03/2023

»

Χαμηλός φωτισμός

25/02/2023

»

Το μεγάλο δούλεμα

05/02/2023

»

Η πιο τυχερή γενιά καταναλωτών

25/01/2023

»

Όταν η τιμολόγηση γίνεται ύβρις

29/12/2022

Οίνου Συμβουλευτική Πάνω  |  Πίσω  |  Εκτύπωση  |  Εξειδικευμένη Αναζήτηση  |  Επικοινωνία  |  Αρχική Σελίδα