Δειπνώντας με έναν Φρανκενστάιν

Είναι περασμένες οκτώ και το φαγητό είναι ήδη στο τραπέζι, που έχει από ώρα στρωθεί. Έχουμε σαλάτα με χόρτα εποχής για πρώτο, ραβιόλι με γέμιση μελιτζάνας για κυρίως. Ανοίγω  ένα Shiraz Βλασίδη του 2017 για να συνοδεύσει το δείπνο μας. Κρύβω την ετικέτα και ρωτάω τη γυναίκα μου να μου πει τι είναι αυτό που πίνει. Είναι Shiraz, με ρωτάει; Ναι, της απαντάω. Πρέπει να είναι από Κύπρο ή κάποια πιο θερμή περιοχή της Ελλάδας, αποκλείεται να είναι γαλλικό, συνεχίζει. Είναι πολύ νέο ακόμη, μου επισημαίνει. Άρα μπορεί να παλαιώσει, τη ρωτάω. Ναι, μου κάνει, αλλά δεν ξέρω όταν θα έχει παλαιώσει εάν θα μου αρέσει περισσότερο, δεν μου φαίνεται να έχει αυτή τη δυναμική να εξελιχθεί και  να απογειωθεί, απλώς θα κρατήσει στον χρόνο, ίσως σε δύο έτη να είναι καλύτερο από ό,τι τώρα αλλά ώς εκεί.

Εκείνη την ώρα συνειδητοποίησα ότι έχω δημιουργήσει έναν Φρανκενστάιν! Μια αθώα κοπελιά από την Αθηαίνου, που έπινε στα νιάτα της ό,τι έβρισκε, προβαίνει σήμερα σε αυτά τα σχόλια, που με αφήνουν πραγματικά άφωνο. Κι αυτό το έχει φέρει η καθημερινή τριβή με το κρασί, η καθημερινή σχέση, η συνεχής εμπειρία πολλαπλών γευστικών δοκιμών οίνων από κάθε γωνιά του πλανήτη, το βίωμα, αυτή η κατάσταση που είναι σαφώς υπέρτερη των λόγων και των ομιλιών, της θεωρίας και της υψηλής εμπειρογνωμοσύνης.

Εκείνο όμως που μου προκάλεσε, πράγματι, περισσότερη εντύπωση, σε σχέση με το σύνολο των σχολίων που είχαν να κάνουν με το κρασί που είχαμε στο τραπέζι μας, ήταν η επισήμανση ότι έστω κι αν το κρασί παλαιώνει, δεν είναι σίγουρο ότι θα γίνει καλύτερο. Κι αυτό, αν το σκεφθεί κανείς στην ουσία του, είναι πέρα για πέρα συγκλονιστικό. Ένα από τα καλύτερα κόκκινα που παράγονται αυτή τη στιγμή στο νησί μας, για την ακρίβεια, ένα από τα καλύτερα κυπριακά ερυθρά όλων των εποχών, δεν είναι εις θέσιν να αναπτυχθεί παλαιώνοντας, προσφέροντας ανώτερα επίπεδα ευχαρίστησης, υψηλή ποιοτική στάθμη, κλάση, φινέτσα, λεπτότητα, πολυπλοκότητα, πάνω απ’ όλα, χαρακτήρα. Είναι αυτή μια αλήθεια που όχι απλώς πονάει, αλλά δείχνει ότι όλη αυτή η πρόοδος που έχει συντελεστεί στο πεδίο της αμπελοκαλλιέργειας και οινοποίησης στο υπό αφανισμό αυτό νησί δεν είναι καθόλου αρκετή για να οδηγήσει στο υπέρτατο, την ικανότητα δηλαδή των κρασιών μας όχι απλώς να αντιστέκονται στον χρόνο αλλά να εξελίσσονται και να μετουσιώνονται σε κάτι πολλαπλώς ανώτερο.

Αυτή η αλήθεια, την οποία ομολόγησε, ίσως και χωρίς να συναισθάνεται το βάρος της, ένα κορίτσι από την Αθηαίνου, αποκαλύπτει πού ακριβώς στέκουμε, παρά την αναντίλεκτη, θεαματική ίσως πρόοδο που έχει επιτευχθεί τις τελευταίες δεκαετίες στον αμπελοοινικό τομέα της νήσου. Και δείχνει η αλήθεια αυτή προς τα πού θα πρέπει πλέον να στρέφεται το ενδιαφέρον των αμπελουργών και οινοποιών μας. Προς αυτόν ακριβώς τον σκοπό, την καλλιέργεια αμπελώνων που θα δώσουν πρώτης τάξεως καρπό για κρασιά με αληθινό χαρακτήρα και πραγματική κλάση, που θα παλαιώνουν όμορφα και θα εξελίσσονται ποικιλοτρόπως προϊόντος του χρόνου.

Για να γίνω πιο κατανοητός. Δοκιμάστε ένα καλό μπορντολέζικο κόκκινο δεκαπενταετίας που έχει ως βάση του την ποικιλία Cabernet Sauvignon κι έπειτα δοκιμάστε το κορυφαίο κυπριακό δεκαπενταετίας που έχει ως βάση του την ίδια ποικιλία κι αποφανθείτε για τη διαφορά. Το πρώτο θα έχει μετουσιωθεί σε κάτι μαγικό, σε ένα πολυεπίπεδο και φινετσάτο κόκκινο, που θα το πίνεις και θα αγαλλιάζεις, ενώ το τοπικό κόκκινο θα έχει, στην καλύτερη των περιπτώσεων, απλώς αντέξει στον χρόνο, χάνοντας σχεδόν όλο το φρούτο του κι απομένοντας με τις τανίνες και την τονισμένη οξύτητά του, ένα ερυθρό μάλλον σκελετωμένο παρά ωραία μεγαλωμένο.

Έχουμε διανύσει πολλά αμπελουργικά και οινοποιητικά χιλιόμετρα τα τελευταία χρόνια, με σημαντικές επιτυχίες και συνεχή πρόοδο και εξέλιξη, ο δρόμος που απομένει, ωστόσο, είναι μακρύς και για να διανυθεί δεν χρειάζονται απλώς αντοχή και δύναμη, αλλά αυτό το κάτι παραπάνω, χρειάζεται αυτό που λέμε όραμα, αυτό που λέμε καλώς νοούμενη τρέλα. Την έχουμε;

11/05/2019