Όταν ο αφρός λέγεται Dom Pérignon

Όπως είπε και ο κύριος Ted Lelekas, Brand Ambassador της σαμπάνιας Dom Pérignon για τη νοτιοανατολική Ευρώπη, αφρώδη κρασιά υπάρχουν πολλά, τα πλείστα από τα οποία είναι μάλιστα καλοφτιαγμένα, ευχάριστα, αρωματικά και δροσερά. Κανένα όμως εξ αυτών δεν είναι σαμπάνια, από τη στιγμή που δεν παράγεται στη σαφώς καθορισμένη αμπελουργική ζώνη της Καμπανίας, στη βόρειο Γαλλία. Και καμία σαμπάνια από τις χιλιάδες που παράγονται στη διάσημη αυτή αμπελοοινική περιοχή δεν είναι Dom Pérignon, γιατί καμία δεν κουβαλάει την ιστορία της Dom και καμία δεν φέρει την αίγλη και το κύρος της. Η Dom Pérignon δεν είναι, ως γνωστόν, ένας κοινός καμπανίτης, αλλά το κρασί στο οποίο η σαμπάνια οφείλει, κατά πολλούς, την ύπαρξή της, καθώς ο μοναχός Dom Pérignon θεωρείται ο άνθρωπος που επινόησε τη μέθοδο παραγωγής αυτού του κρασιού, που έμελλε να καταστεί παγκόσμιο σύμβολο πολυτέλειας και ύψιστης ποιότητας. Η Dom Pérignon, που παράγεται από τον οίκο Moët & Chandon, ο οποίος με τη σειρά του ανήκει στον διεθνή κολοσσό LVMH (από τα αρχικά των Louis Vuitton, Moët και Hennessy), είναι μία σαμπάνια πάντοτε χρονολογημένη, vintage, όπως αποκαλούμε διεθνώς τους καμπανίτες που προέρχονται από τα σταφύλια μίας και μόνο εσοδείας. Αντιθέτως, αχρονολόγητες κυκλοφορούν οι πλείστες σαμπάνιες της αγοράς, για τον πολύ απλό λόγο ότι αποτελούν χαρμάνι κρασιών από διαφορετικές χρονιές και όχι από μία και μοναδική. Και, επειδή ακριβώς η Dom Pérignon είναι μία χρονολογημένη σαμπάνια, αυτό σημαίνει ότι φτιάχνεται μόνο στις πολύ καλές χρονιές, μόνο όταν οι κλιματολογικές συνθήκες είναι εξαιρετικές, με αποτέλεσμα το φρούτο, εν προκειμένω, το σταφύλι να είναι απολύτως ικανό να δώσει μία σαμπάνια που δεν έχει ανάγκη ενίσχυσης από τον καρπό κάποιας άλλης χρονιάς. Έτσι, λοιπόν, τέλειο ή εξαιρετικό σταφύλι σημαίνει εξαιρετική σαμπάνια, που έχει τα φόντα να παλαιώσει στη φιάλη για πάρα πολλά χρόνια. Και η Dom Pérignon είναι αναντίλεκτα μία σαμπάνια με ανεξάντλητες δυνατότητες παλαίωσης, που μπορεί να συνεχίσει την εξέλιξή της στη φιάλη για δεκαετίες ολόκληρες, αποκτώντας βαθιά και υπέρκομψη μύτη, αλλά και πυκνή, διακεκριμένη και αλησμόνητη γεύση.

Γι’ αυτό, διακεκριμένη ήταν και η χαρά μου να γευτώ προ ημερών μερικές παλιές εσοδείες της Dom Pérignon σε ένα καταπληκτικό δείπνο στο μεταμορφωμένο Pralina της πρωτεύουσας. Κάτω από τους ήχους μιας σαγηνευτικής μουσικής, που αναπηδούσε χαρωπή από τα βιολιά δύο νεαρών μαέστρων, οι οποίοι έφτασαν ειδικά για τις ανάγκες της βραδιάς από τη Μητρόπολη για να μας χαρίσουν μερικές αφρώδεις μελωδίες, η Dom Pérignon παρουσιάστηκε σε μια μεγαλόπρεπη εκδήλωση που στήθηκε με ιδιαίτερο επαγγελματισμό. Χάρη στις οργανωτικές προσπάθειες της κυρίας Όλγας Καρακόκκινου, υπεύθυνης στον οίκο Φώτος Φωτιάδης Διανομείς Λτδ, εταιρείας που αντιπροσωπεύει στο νησί μας, και όχι μόνο, την LVMH, και, βεβαίως, χάρη στις ακούραστες προσπάθειες του διευθυντή και σομελιέ του Pralina Experience, κυρίου Βάσου Μανώλη, στήθηκε ένα δείπνο αντάξιο του τιμώμενου καμπανίτη. Παρόντος του κ. Ted Leleka, όπως ήδη είπα, Brand Ambassador της σαμπάνιας Dom Pérignon για τη νοτιοανατολική Ευρώπη, ο οποίος προλόγιζε κάθε κρασί, οι 50 περίπου συνδαιτυμόνες είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε ένα πάρα μα πάρα πολύ καλό δείπνο, όχι μόνο για τα δεδομένα της Λευκωσίας και της Κύπρου, αλλά και για τα ευρύτερα διεθνή γαστρονομικά δεδομένα, καθώς τόσο τα πιάτα αυτά καθαυτά όσο και ο συνδυασμός τους με τις σαμπάνιες υπήρξαν ιδιαιτέρως επιτυχημένα. Τα στρείδια ταίριαξαν ιδανικά με την Dom Pérignon 2009, που είναι η τρέχουσα εσοδεία, ενώ τη σαλάτα αχινού συνόδευσε η Dom Pérignon του 2006, ένας συγκλονιστικός καμπανίτης με τεράστιο αρωματικό και γευστικό βάθος, σπάνια πυκνότητα και ασύλληπτη πολυπλοκότητα. Η εσοδεία του 2006 ήταν αυτή που με γοήτευσε περισσότερο απ’ όλες όσες δοκίμασα στο δείπνο προς τιμή της Dom Pérignon, ακολουθούμενη από αυτήν του 1998. Ο τόννος σε φύλλο κανταϊφιού ήταν ένα όμορφο και ισορροπημένο πιάτο, με αρκετή πρωτοτυπία και μαστοριά στην εκτέλεση, που βρήκε το ιδανικό ταίρι στο πρόσωπο της Dom Pérignon Rosé 2005, ενώ το λαβράκι με σάλτσα Κουμανδαρίας, που παντρεύτηκε με την Dom Pérignon P2 του 1998 ήταν ένα καθόλα άρτιο πιάτο. Ο επίλογος ήρθε με την πάβλοβα με παγωτό μούρων και βανίλιας, σος γιαουρτιού και φρέσκα φρούτα του δάσους, που βρήκε πλάι της την Dom Pérignon Oenothèque 1996.  Όλες οι σαμπάνιες σερβιρίστηκαν σε ποτήρια του κορυφαίου αυστριακού οίκου Riedel, στις ιδεώδεις θερμοκρασίες και στις σωστές ποσότητες. Δεν έχω καμία αναστολή να πω ότι το εν λόγω δείπνο στο Pralina Experience ήταν το καλύτερο που έχω ποτέ δοκιμάσει σε εστιατόριο ή ξενοδοχείο της πρωτεύουσας, τόσο ως προς το γενικότερο επίπεδο της όλης οργάνωσης όσο και ως προς την εξυπηρέτηση και την εν γένει ποιότητα του φαγητού. Μοναδική, σθεναρή, όμως, διαφωνία μου υπήρξε η ακατανόητη επιλογή των διοργανωτών να τυπώσουν τα μενού με τα φαγητά αποκλειστικά στην αγγλική γλώσσα. Απευθύνθηκα στον κ. Μανώλη και τον ερώτησα πόσοι είναι οι ξένοι στο τραπέζι. Μου απάντησε μία κυρία από τους 50 με 55 που παρευρίσκοντο. Κι, όμως, αβασάνιστα επιλέγηκε η αγγλική. Το πρόβλημα, εντούτοις, δεν είναι αυτό, αλλά η εξίσου ακατανόητη έλλειψη διαμαρτυρίας από όλους όσοι παρακάθισαν στο δείπνο, οι οποίοι θεώρησαν μάλλον απολύτως φυσιολογική, ίσως δε και επιβεβλημένη, τη χρήση της αγγλικής γλώσσας, άλλωστε, τα ελληνικά πια είναι ολίγον ντεμοντέ ή ολίγον αποκαλυπτικά της αγραμματοσύνης μας, καθώς από κάθε απόπειρα χρήσης τους ξεπηδάνε κάμποσα «λαμπερά»… μαργαριτάρια.

13/05/2018