Ο μύθος του ιδιώτη 2

Δεν θα προβώ σε ετυμολογική ανάλυση της λέξης «ιδιώτης», καθώς, γιορτινές ημέρες, δεν θέλω να προσβάλω, έστω και εις το ελάχιστο, οποιονδήποτε συνάνθρωπο και συνοδοιπόρο στη μάταιη ετούτη ζωή. Ωστόσο, θα επεκτείνω λίγο ακόμη τη σκέψη μου ως προς τα όσα ανέλυσα στο τελευταίο σημείωμά μου σε αυτό το ασθενές βήμα.

Κι επειδή, ουδεμία διδασκαλία ή επεξήγηση δεν είναι υπέρτερη του παραδείγματος, ακούστε δύο τέτοια παραδείγματα ιδιωτικής συμπεριφοράς των ημερών. Μέγα Σάββατο και περπατάμε με τα παιδιά και τη σύζυγό μου στο κέντρο της Αθήνας. Η μικρή κουράζεται και, αφήνοντας σύζυγο και μεγαλύτερη κόρη να συνεχίσουν το σουλάτσο στα αθηναϊκά στενά, την παίρνω από το χέρι κι οδεύουμε προς το σπίτι. Πλησιάζοντας προς την οικογενειακή μας εστία, η μικρή, με όση δύναμη της είχε απομείνει κι όση της έδινε η θέα του αγαπημένου της ζαχαροπλαστείου, ζήτησε μία μπαλίτσα παγωτό. Λέω μικρή είναι, δευτέρα δημοτικού, ας παρεκκλίνει ολίγον από τα της νηστείας κι ας φάει το άτιμο λίγο παγωτό. Εισέρχομαι εις το ζαχαροπλαστείο, παλιοί γνώριμοι οι ιδιοκτήτες, καθώς όλες τις συναντήσεις μου εις το κλεινόν άστυ, φιλικές και άλλες, εκεί τις κάνω. Και κάθε φορά, προτού γυρίσω στο νησί το γλυκό, το πικρό και το τυραγνισμένο, που λέει και ο Ρίτσος, το πενηντάρικο σε σοκολατάκια και πτι φουρ δεν το γλιτώνω. Έχω αφήσει λεφτά στο μαγαζί, όχι αστεία. Μπαίνουμε, λοιπόν, πιάνουμε λίγη κουβεντούλα με τους ιδιοκτήτες, καθώς έχουν να αντικρίσουν τη μικρή μου κόρη από το περασμένο καλοκαίρι, και παραγγέλνουμε μία μπαλίτσα παγωτό. Καθόμαστε σε ένα τραπέζι να το απολαύσει η μικρή, εν τω μεταξύ, κόσμος μπαίνει, κόσμος βγαίνει στο ζαχαροπλαστείο να αγοράσει σοκολατένια πασχαλινά αυγά, τσουρέκια, έναν σωρό πράγματα, βλέπετε, εδώ και δεκαετίες η επιχείρηση δουλεύει σε τρελούς ρυθμούς. Κι όμως! Αυτοί οι ιδιώτες, αυτοί οι επιχειρηματίες που επάνω τους θα στηριχθούμε όλοι για να προκόψουμε, διανοούνται και φέρνουν στο τραπέζι μας μία απόδειξη των 2 ευρώ για την μπαλίτσα παγωτού της μικρής! Οποία φθήνια! Οποία φιλαργυρία! Οποία βλακεία!

Δύο ώρες μετά, επιστρέφει στο σπίτι και η γυναίκα μου, με ένα κουτί μπακλαβάδες. Της αναφέρω ολίγον αγανακτισμένος τη στάση του ζαχαροπλαστείου και μου λέει: «Αυτό δεν είναι τίποτα». Και μου εξιστορεί: Στο μαγαζί με τους μπακλαβάδες μπήκαν δύο νεαρές αμερικανίδες και πήραν από ένα μικρό μπακλαβαδάκι να δοκιμάσουν, ένα ευρώ έκαστο, σύνολο 2 ευρώ. Πάνε να πληρώσουν, με κάρτα, τελειώνει το χαρτί της μηχανής και η ιδιοκτήτρια τούς λέει να περιμένουν. Εν τω μεταξύ, ουρά στο μαγαζί μέσα, εκείνες να περιμένουν, οπότε η σύζυγός μου λέει στις κοπέλες να φύγουν κι ότι τις κερνάει, καθώς θα πληρώσει τα 2 ευρώ αυτή. Την ακούει η ιδιοκτήτρια του μαγαζιού, παχύ αρνί, που λέμε και στην Κύπρο, και καταδέχεται τα δύο ευρώ από τη γυναίκα μου!

Μην ανησυχείτε! Δεν είμαι κουμουνιστής να πιστεύω στο απόλυτο κράτος και στον διαμερισμό του πλούτου, αυτά είναι ανοησίες. Ούτε δεξιός είμαι, τώρα τι σημαίνει αυτό ούτε που καταλαβαίνω, ούτε σοσιαλιστής είμαι, αλήθεια τι σημαίνει κι αυτό πια; Είμαι απλώς ένας άνθρωπος που πιστεύει στην ελεύθερη οικονομία, η οποία λειτουργεί σε ένα ευαίσθητο κοινωνικά κράτος, που κοιτάζει και αισθάνεται και φροντίζει όσους το έχουν περισσότερο ανάγκη. Αυτό το απλό. Ένας άνθρωπος που δεν πιστεύει ότι όλα πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν γιατί το κράτος πάσχει, ούτε ότι όλες οι ιδιωτικές δράσεις είναι κατάρα για την ύπαρξή μας, απεναντίας, όταν γίνονται σωστά, με κύριο, ναι, προσανατολισμό το κέρδος και ταυτόχρονα με σεβασμό προς τον άνθρωπο, είναι ό,τι καλύτερο κι ό,τι λειτουργικότερο μπορούμε να έχουμε.

Χρόνια Πολλά σε όλους!

16/04/2023