Ο μύθος του ιδιώτη

Είναι ευρέως διαδεδομένη η άποψη, και χρόνια τώρα εδραιωμένη, ότι το Δημόσιο πάσχει και ο ιδιωτικός τομέας σκίζει. Που σημαίνει ότι κάθε υπηρεσία του Δημοσίου έχει τα μικρά ή μεγάλα προβλήματά της και κάθε ιδιωτική δραστηριότητα σφύζει από ζωή, προσπάθεια, επαγγελματισμό κτλ. Τόπο, λοιπόν, στους ιδιώτες να μεγαλουργήσουν!

Γενικεύσεις. Απερίσκεπτες, αστήρικτες, απλοϊκές απόψεις, προϊόν παπαγαλίας παρά βαθύτερης ανάλυσης. Βλέπετε, συγκαταλέγομαι σε εκείνους τους ολίγους, πιθανώς τους ελάχιστους, ενδεχομένως τους ουσιαστικώς ανύπαρκτους, που πιστεύουν ότι ο ιδιωτικός τομέας συχνά νοσεί έτι περαιτέρω σε σχέση με τον δημόσιο. Όχι μόνο γιατί πρωταρχική έγνοια του ιδιώτη είναι το όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κέρδος, αλλά και για λόγους που θα εξηγήσω ευθύς αμέσως.

Ας πάρουμε, για παράδειγμα, έναν χώρο επιχειρηματικής δράσης που, τολμώ να πω, γνωρίζω αρκετά καλά, αυτόν της εστίασης και της φιλοξενίας, γενικότερα, τον χώρο του τουρισμού, στον οποίο υποτίθεται ότι ειδικευόμαστε. Ας ξεκινήσουμε από την πρώτη εντύπωση του επισκέπτη, δηλαδή, τους αερολιμένες μας. Ταξιδεύω μία τουλάχιστον φορά τον μήνα κι έχω, συνεπώς, προσωπική άποψη για τα διαδραματιζόμενα εις τον Αερολιμένα Λάρνακας. Να ξεκινήσουμε από το πιο απλό, την αλφαβήτα, τα ιερά και τα απαράβατα, τον τρόπο, δηλαδή, που οι λειτουργοί του αερολιμένα απευθύνονται στον ταξιδιώτη, που δεν είναι άλλος από τον ενικό! Δεν αριθμούνται οι φορές, που έχω ακούσει από εργαζόμενο στη Λάρνακα τα εξής: «εσύ, ρε παρέα, από πού περιμένεις τα δέματά σου, από Αθήνα»; Είμαι ο «παρέας», μία άλλη φορά κάποιος στις αποσκευές με αποκάλεσε «φιλούι μου» και τα λοιπά… Προ ημερών, είδατε τι έγινε. Κάποιος αστυνομικός, υπεύθυνος για την ασφάλεια των αερολιμένων μας, έκανε μία άσκηση και πέρασε από το σημείο των αποσκευών, κανονικά και με τον νόμο, ένα ομοίωμα βόμβας και κάτι μαχαίρια. Προ μερικών εβδομάδων, σας παρουσίασα φωτογραφίες από τα ράφια του αεροδρομίου Λάρνακας, με τον Άγιο Ονούφριο, τον Άγιο Εφραίμ και διάφορα άλλα τοπικά κρασιά, των οποίων οι τιμές ήταν διπλάσιες από τις αντίστοιχες στις υπεραγορές της χώρας. Αυτόν τον αερολιμένα δεν τον διαχειρίζεται το κράτος, τον λειτουργεί μία ιδιωτική εταιρεία, πες τε μου, πότε ήταν καλύτερα, όταν είχαμε το κράτος να διαχειρίζεται τα αεροδρόμιά μας ή τώρα;

Να πάμε στα εστιατόρια. Όλοι αυτοί που έχουν ταβέρνες και εστιατόρια, τι είναι; Ιδιώτες, δεν είναι; Επιχειρηματίες, που επιδιώκουν, υποτίθεται, να ανεβάσουν την επιχείρησή τους σε εκείνο το επίπεδο που θα ικανοποιήσει όσο το δυνατόν περισσότερο το πελατολόγιό τους και θα φέρει τα κέρδη εκείνα, που θα εξασφαλίσουν όχι μόνο την εύρυθμη λειτουργία του μαγαζιού, αλλά θα επιτρέψουν και τη μελλοντική ανάπτυξή του; Όλοι αυτοί οι εστιάτορες, πες τε μου, τι είναι, ιδιώτες δεν είναι;

Να πάμε στα ξενοδοχεία μας, να πιάσουμε τα οινοποιεία; Πες τε μου, τι ποσοστό από τις ξενοδοχειακές μονάδες της χώρας, μικρές ή μεγάλες, πολυτελείας ή όχι, παρουσιάζουν το επίπεδο επαγγελματισμού που θα επιθυμούσε ο επισκέπτης και τι ποσοστό εξ αυτών δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα συνονθύλευμα ερασιτεχνισμού, καιροσκοπισμού, κερδοσκοπίας και προχειρότητας; Όλοι αυτοί, ιδιώτες δεν είναι;

Στον αντίποδα, θα μπορούσα να αντιτείνω υπηρεσίες τους Δημοσίου, που λειτουργούν σε πολύ καλό επίπεδο (ΑΗΚ, Υδατοπρομήθεια, Πυροσβεστική Υπηρεσία, Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολίτη, Τμήμα Δασών κ.ά.) και άλλες φυσικά που νοσούν και πάνε από το κακό στο χειρότερο (Παιδεία, Υγεία κτλ.), γιατί ουδέποτε βρήκαμε το θάρρος να αλλάξουμε τα δύσκολα, τα ζητήματα που ζεματάνε, που απαιτούν τόλμη και κότσια, μα και γνώση των πραγματικών καταστάσεων.

Γι’ αυτό, λοιπόν, άμα πηγαίνετε σε κάποιο μαγαζί, να θυμάστε ότι όλοι αυτοί οι εστιάτορες είναι ιδιώτες, σωστοί επιχειρηματίες οι άνθρωποι!

10/04/2023