Ίλιγγος

Περπατάω στο Μοναστηράκι, είναι Κυριακή πρωί, η Αθήνα θερμή και ασυνήθιστα υγρή τις τελευταίες ημέρες, λόγω αυξημένων επιπέδων υγρασίας, με τους απειράριθμους τουρίστες να της προσδίδουν μία πολυπολιτισμική αίγλη. Κάπου κοντά στην Πλατεία Μοναστηρακίου έχει εδώ και λίγα χρόνια ανοίξει μία μεγάλη και όμορφη κάβα, η οποία διαθέτει μία πλούσια συλλογή από τοπικά κυρίως, μα και αρκετά ξένα, κρασιά, ικανά να ανταποκριθούν σε κάθε σχεδόν γούστο. Μία πλούσια σε αριθμό ετικετών κάβα, με πολλές επιλογές σε οινοπνευματώδη κάθε λογής, μα και σε κάποια ακόμη εδέσματα και κεράσματα επιλεγμένων και συνήθως μικρών παραγωγών.

Πολύ ωραία κρασιά, για κάθε γούστο, πράγματι, μα, δυστυχώς, όχι για κάθε βαλάντιο. Κρασί κάτω από τα 10 ευρώ, αν υπάρχει, δυσκολεύεσαι να βρεις, όλα στα 20, τα 30, τα 40 και δεν συμμαζεύεται. Είναι να απορεί κανείς πώς ελλαδικά κρασιά, που μέχρι πριν από έναν χρόνο κόστιζαν 17 και 18 ευρώ στο ράφι της κάβας, σήμερα έχουν πιάσει τα 30. Μιλάς με τους παραγωγούς και σου πετάνε την εξήγηση ότι έχουν ακριβύνει λέει οι φελλοί και τα μπουκάλια. Μα, πόσο πια έχουν ακριβύνει τα έρμα κι αυτά; Οι φελλοί κοστίζουν κάτι σεντ, ομοίως και τα μπουκάλια, δεν κόστιζε ο φελλός δύο ευρώ και πήγε στα τέσσερα, δεν τιμολογείτο η φιάλη στα 2 ευρώ έκαστη και πήγε στα πέντε! Μιλάμε για σεντ, δεν ξέρω εάν με εννοείτε, φίλοι οινοποιοί.

Έχουμε πλέον εισέλθει σε έναν τιμολογιακό ίλιγγο από τον οποίο είναι δύσκολο να ξεφύγει κανείς. Ο γλυκός αχός από τις Σειρήνες έχει πια εισέλθει στα αδύναμα να αντισταθούν ώτα μας. Μέσα σε όλην αυτήν την παραζάλη, μέσα σ’ αυτό το ανηλεές κύμα των ανατιμήσεων, αιτιολογημένων και μη, ακόμα και αυτοί οι άνθρωποι της γης και του κάματου, ακόμα και αυτοί οι υπηρέτες της αμπέλου και των Θείων δώρων της, δεν ημπόρεσαν να αντισταθούν και ξιπασμένοι και στον κάλαμον ανεβασμένοι έδωσαν στα μπουκάλια τους τιμήν την επηρμένη.

Δεν υπάρχει δικαιολογία για την εκτίναξη των τιμών, μόνο για κάποια μικρή ποσοστιαίως τιμολογιακή αναπροσαρμογή ένεκα της οικουμενικής ακρίβειας, για ό,τι περαιτέρω εφορτώθη στις φιάλες των ελλαδικών και κυπριακών οίνων η αιτία είναι μία: το κυνήγι του γρήγορου και εύκολου κέρδους. Προς επίρρωσιν των όσων λέγω, κοιτάξτε τη συμπεριφορά που έχουν κρατήσει οι παλιοί και σημαντικοί οινοπαραγωγοί του έθνους και θα συνειδητοποιήσετε ότι αυτοί και μόνον αυτοί κράτησαν έναν κάποιο χαρακτήρα με τις τιμές, συγκρατώντας τες κατά το δυνατόν.

Στην αντίπερα όχθη στέκουν κάτι όψιμοι αστέρες της οινικής σκηνής των Αθηνών και πάσης Ελλάδος, που έστρωσαν να κοιμηθούν επάνω στα μεταξωτά και τα πούπουλα όσων μπήκαν πρώτοι στην οινική μας ζούγκλα, για να διανοίξουν τη σημερινή λεωφόρο γεμίζοντας το κορμί τους με εκδορές και βάσανα, οι οποίοι αστέρες αποφάσισαν να τιμολογήσουν υψηλότερα και από αυτά ακόμη τα ιερά τέρατα του ελληνικού αμπελώνα, έτσι, γιατί, κατά την άποψή τους, οι καιροί το σηκώνουν και το ευνοούν, οπότε βαράνε ασεβώς και σε όποιον αρέσει.

Δεν γίνεται, λόγου χάρη, να κρατάει ο Τσέλεπος τον Κοκκινόμυλο στα 22 ή στα 23 ευρώ στο ράφι κι ο Γεροβασιλείου το Άβατον πέριξ των 25 κι ο Κατσαρός το Κτήμα γύρω στα 25 κι αυτός, προσαρμόζοντας ουσιαστικά πολύ λίγο τις τιμές, και να βγαίνουν όλα αυτά τα νεοφανή κτήματα, με τα οποία, καλώς, γέμισε η Ελλάς, και να βαράνε με τη μία, χωρίς καταξίωση στον χρόνο και στη συνείδησή μας, 30άρια, 40άρια και βάλε.

Ολίγο ταπεινό φρόνημα και ολίγος σεβασμός, δεν βλάπτουν!

14/07/2023