Ανθρακικό, καταιγίδα στον ουρανίσκο

Είναι Σάββατο πρωί και ο ουρανός είναι λαμπρός και στιλπνός σαν χαρά ατελείωτη. Αίφνης, σε λίγα λεπτά μέσα, ο ουρανός θαμπώνει από τα σύννεφα που μαζεύτηκαν από το πουθενά, γίνεται ένα πράμα λευκό-γκρι, μαραζώνει, έπειτα από λίγο μαυρίζει και σε χρόνο μηδέν αρχίζει να σαρώνει την άνυδρη γη με βροχή υπό μορφή αλλεπάλληλων ριπών. Έμεινα εκστατικός, παρακολουθώντας το θάμα της απριλιάτικης βροχής από ένα ευμέγεθες παράθυρο, το οποίο λίγες ημέρες πριν είχα γυαλίσει. Πάντα έστεκα με απορία απέναντι σε αυτά τα γυρίσματα του καιρού. Εκεί που ο ήλιος μεσουρανεί και λάμπει αγέρωχος στο άστικτο γαλάζιο, όλα αλλάζουν σε μία στιγμή μέσα κι έρχεται η βροχή, ο αγέρας, το χαλάζι, ο χιονιάς, ένα μυστήριο που με ξεπερνάει και που ποτέ δεν πρόκειται να κατανοήσω ολότελα.

Το προηγούμενο της βροχής βράδυ είχα ανοίξει μία Ραψάνη από ένα μάλλον μικρό και ίσως άσημο ακόμη κτήμα της περιοχής. Η Ραψάνη είναι γενικώς μία υποτιμημένη αμπελουργική ζώνη της Ελλάδος, καθώς, τόσο λόγω των τριών, γηγενών σταφυλικών της εκπροσώπων (Ξινόμαυρο, Σταυρωτό, Κρασάτο) όσο και λόγω των εδαφοκλιματικών της δεδομένων, είναι σε θέση να χαρίσει ερυθρά κρασιά συμπύκνωσης, φινέτσας και πολυπλοκότητας, παρά ταύτα, παραμένει ακόμη στη σκιά άλλων πιο περιώνυμων αμπελουργικών ζωνών της χώρας, αν και τα τελευταία χρόνια άρχισαν να βγαίνουν στο προσκήνιο κάποιες νέες και σαφώς ενθαρρυντικές ετικέτες.

Η Ραψάνη, λοιπόν, αυτή, της εσοδείας του 2019, με το ωραίο και βαθυκόκκινο και λαμπερό της χρώμα, με καλωσόρισε με μία μύτη γοητευτική, πλούσια και αρκετά σύνθετη, στην οποία το φρούτο έδενε με κάποια δερματικά αρώματα και λίγες νότες μπαχαρικών. Στο στόμα, όμως, ήρθε και σάρωσε η καταιγίδα, ωσάν αυτή τη σαββατιάτικη που μόλις προ ολίγου περιέγραψα. Εκεί που θαύμασα οπτικά και αρωματικά το κρασί, μου ήρθε στο πυκνό, κατά τα άλλα, στόμα, μία καταιγίδα ανθρακικού, διοξειδίου του άνθρακα, δηλαδή, που με χάλασε διά παντός. Δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσο με τρελαίνει και πόσο με νευριάζει η παρουσία διοξειδίου του άνθρακα στο κόκκινο κρασί, είναι η απόλυτη τραγωδία δι’ εμέ! Λίγη αλκοόλη παραπάνω, μια στάλα οξύτητα πιο πολύ, ολίγες τανίνες περισσότερες, ίσως και πιο στυφές, δεν με χαλούν και δεν με απωθούν όσο με ξενερώνει η παρουσία ανθρακικού στο κόκκινο κρασί. Στα λευκά μπορώ να το αποδεχθώ ευκολότερα, αν και εκεί δεν το επιθυμώ, αλλά, λόγω της φύσεως των λευκών οίνων και της πιο δροσιστικής, ντελικάτης και νευρώδους φυσιογνωμίας τους, μπορώ να το ξεπεράσω. Ουδέποτε κατανόησα τους λόγους που ωθούν έναν οινοποιό να αφήνει ανθρακικό, λίγο ή πολύ, δεν έχει σημασία, σε ένα κόκκινο κρασί. Γίνεται επί σκοπού, προκύπτει άθελά του, δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα.

Ίσως τα όσα επισημαίνω θεωρηθούν άλλη μία από τις απροσμέτρητες ιδιοτροπίες του γράφοντα, επιτρέψτε μου, όμως, να σημειώσω ότι ουδέποτε έτυχε να συναντηθώ, στα 30 τόσα χρόνια που ασχολούμαι με τα του οίνου, με κάποιο κόκκινο από τις φημισμένες αμπελουργικές ζώνες του πλανήτη, βλέπε Μπορντό, Βουργουνδία, Πιεμόντε κτλ., το οποίο να πάσχει από την παρουσία ανθρακικού, που σημαίνει ότι έφτασε επιτέλους η στιγμή να κοιτάξουμε με προσοχή το εν λόγω ζήτημα και να σταματήσουμε να βγάζουμε στην αγορά κόκκινα με διοξείδιο, αυτό το τόσο απλό να κάνουμε πια.

06/05/2023