Αρχική Σελίδα  |  Επικοινωνία  |  Αναζήτηση:
Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024
Cyprus Wine Pages

Χύμα ή εμφιαλωμένο;



Ο Φίλιππος είναι ένα μαγειρείο στην Ξενοκράτους, στο Κολωνάκι της Αθήνας. Ένα παλιό και δοξασμένο μαγειρείο με καλής ποιότητας φαγητό, ωραίο και σοβαρό περιβάλλον, καθαρό, όπου συνήθιζαν να γευματίζουν άνθρωποι όπως ο Τσαρούχης, ο Μόραλης, ο Ελύτης και πολλοί άλλοι μεγάλοι του πνεύματος και των τεχνών. Σε αυτό το ιστορικό μαγειρείο, που άνοιξε πριν έναν σχεδόν αιώνα (1923), σερβίρονται ουκ ολίγα φαγητά σε καθημερινή βάση. Κρέατα, ψάρια, όπως ο ξιφίας και η σφυρίδα, όσπρια, παστίτσιο, κανελόνια και άλλα, αναλόγως της εποχής. Όταν ανεβαίνω στην αγαπημένη Αθήνα, αρκετές φορές τον χρόνο, συνηθίζω να γευματίζω στου Φίλιππου, όχι τόσο για το ανεπανάληπτο φαγητό του όσο για την ιστορία που κουβαλάει, γι’ αυτό το «μέταλλο», που ακόμη κρατάει κι ακόμη ασκεί επάνω μου μια κάποια γοητεία. Πήγα αμέτρητες φορές σ’ αυτό το μαγαζί και λόγω της εξαιρετικά βολικής του θέσης, στην καρδιά του αθηναϊκού κέντρου, και δεν μπορώ να θυμηθώ μία έστω στιγμή που κάποιος παρήγγειλε εμφιαλωμένο κρασί! Δεν βλέπω στου Φίλιππου να εκπωματίζονται επώνυμες φιάλες ελλαδικού οίνου, βλέπω μόνο καραφάκια με χύμα κρασί να πηγαινοέρχονται αβέρτα. Παρήγγειλα πάλι προχθές που βρέθηκα στο μαγαζί ένα κιλό κόκκινο κι ήταν, σας βεβαιώ, πολύ ωραίο! Ρώτησα από πού το παίρνουν και ο σερβιτόρος μού είπε πως το αγοράζουν εδώ και χρόνια από έναν «χυματζή» από τα Μεσόγεια. Από ένα οινοποιείο, δηλαδή, που παράγει κυρίως χύμα κρασί και το πουλάει στα ων ουκ έστιν αριθμός μαγαζιά της Αθήνας και των περιχώρων. Ήπια το κιλό και, μια και δειπνούσα με τον φίλο μου τον Πατράκη τον ζωγράφο, χρειάστηκα και δεύτερο, το οποίο επίσης έσβησε μια-μιάμιση ώρα μετά, εν μέσω μιας όμορφης και θερμής κουβέντας περί τέχνης, πολιτικής και άλλων τινών. Όταν έφθασε η ώρα του λογαριασμού, δεν ανάψαμε, ούτε αισθανθήκαμε άβολα, ούτε δυσανασχετήσαμε. Πληρώσαμε ένα λογικό αντίτιμο και πήραμε τον δρόμο για τα σπίτια μας ήρεμοι και πράοι, έτοιμοι να παραδοθούμε στην αγκαλιά του Μορφέα. Σκεφθείτε να είχαμε παραγγείλει δύο φιάλες κόκκινου ελλαδικού κρασιού… Σκεφθείτε απλώς τι θα γινόταν! Θα πληρώναμε 35 με 40 ευρώ για την καθεμιά, σύνολο 70 με 80 ευρώ μόνο για κρασί, μπορεί αυτό το πράγμα να σταθεί στην όποια λογική; Δώσαμε 16 για δύο κιλά και περάσαμε μια υπέροχη πραγματικά βραδιά. Πέστε μου, σε μια Ελλάδα που το μέσο μεροκάματο κινείται πλέον στα 20 πάνω-κάτω ευρώ, ποιος μπορεί να πληρώνει 30 ή 40 ευρώ για ένα εμφιαλωμένο κόκκινο; Σε μια χώρα με εξευτελιστικούς πλέον μισθούς, σε μια χώρα οινοπαραγωγό, πώς είναι δυνατόν τα κρασιά όλων των οινοποιείων, μικρών και μεγάλων, με ελάχιστες πραγματικά εξαιρέσεις, να τιμολογούνται στο εστιατόριο πέριξ των 30 ευρώ τα φθηνότερα και από τα 50 και πάνω τα κάπως πιο ακριβά; Υπάρχει κοινωνική, οικονομική ή άλλη βάση επάνω στην οποία μπορεί να στηριχθεί, από τη μια, η τιμολογιακή πολιτική των ίδιων των οινοποιών και, από την άλλη, η εξωφρενική τιμολόγηση των εστιατόρων, που μαζί έχουν καταστήσει το εμφιαλωμένο κρασί απλησίαστο;

Έγραψα την προπερασμένη Κυριακή ότι κρασιά τοπικής παραγωγής στην Ελλάδα, που να είναι εξαιρετικά, υπάρχουν πάμπολλα, δυστυχώς, όμως, απευθύνονται πια μόνο σε όσους πίνουν περιστασιακά και όχι σε όσους έχουν εντάξει τον οίνο στο καθημερινό τους τραπέζι και τον έχουν καταστήσει κομμάτι της κουλτούρας και του βίου τους. Εμάς, που δεν είμαστε περιστασιακοί ούτε στο κρασί ούτε στις σχέσεις μας, δεν μας λογάριασε κανείς, δεν μας υπολόγισε όταν θεώρησε ότι ακόμη και το φθηνότερο κρασί που παράγει αξίζει, επί παραδείγματι, 15 ευρώ στο ράφι της κάβας;

Μάλλον όχι και, έτσι, το χύμα, που θεωρητικά οι οινοπαραγωγοί της χώρας επιθυμούν να πολεμήσουν, πάει σύννεφο, καταλαμβάνοντας το συντριπτικό κομμάτι της καταναλωτικής πίτας. Ας κάνουν μια βόλτα στα μαγαζιά, ακόμη και τα καλά μαγαζιά της χώρας οι παραγωγοί, να δουν πόσοι παραγγέλνουν φιάλη και πόσοι μισό ή ένα κιλό χύμα οίνου. Θα το πω κι ας θυμώσουν κιόλας μερικοί: Υπάρχουν μερικά χύμα τοπικά κρασιά που ενίοτε είναι καλύτερα ποιοτικώς από κάποια εμφιαλωμένα ακόμη και γνωστών παραγωγών. Δεν τάσσομαι υπέρ του χύμα, ούτε και υποστηρίζω ότι μπορεί ακόμη και το καλύτερο χύμα κρασί να πλησιάσει ένα καλό εμφιαλωμένο, αλλά τολμώ να πω ότι σε αρκετές περιπτώσεις τα πράγματα είναι σχετικά. Αυτό που όμως δεν θα αρνηθώ στους φίλους οινοποιούς είναι ότι ακόμη κι ένας οινογράφος, με απαιτητικά γούστα, όπως ο γράφων, παραγγέλνει ενίοτε χύμα κρασί, όταν αυτό είναι φρέσκο και καλοφτιαγμένο, και το απολαμβάνει ο άτιμος!

Κι ας φανώ κατάπτυστος και τσιγκούνης και άσχετος και ασεβής απέναντι στους συναδέλφους οινογράφους κι απέναντι στους φίλους οινοποιούς, τους πλείστους από τους οποίους συνεχίζω να τιμώ, αρνούμενος όμως να δεχθώ τη φόρα που έχουν πάρει.


24/09/2017

Άρθρα: Εστίαση

»

Η εξυπηρέτηση στην εστίαση

09/03/2024

»

Κι έπειτα το κρασί

01/03/2024

»

Πρώτα το φαγητό

22/02/2024

»

Η ευθύνη της κριτικής

12/02/2024

»

Από το φουαγκρά στο λουβί

27/01/2024

»

Τι είναι τελικά η «υψηλή εστίαση»;

18/01/2024

»

Όταν ένας αερομεταφορέας μαγειρεύει

07/01/2024

»

Λίγα λόγια για το Βαρούλκο

31/12/2023

»

Γιατί στις Μαγείρισσες;

09/12/2023

»

Στο Merceri να πας, οπωσδήποτε!

28/11/2023

»

Όταν ο εστιάτορας είναι σταρ

12/11/2023

»

Γιατί πέτυχε η Μπέμπα;

10/06/2023

»

Τηγανιά στο κούτελο

01/06/2023

»

Μία επίσκεψη στο Kuzuba

01/05/2023

»

Μπιρμπίλω, δεύτερη ανάγνωση

23/04/2023

»

Πού είναι καλύτερα να τρώμε;

30/03/2023

»

Γεροβασιλείου σε ποτήρι μπίρας

15/03/2023

»

Στο «απλό» εστιατόριο «Λινού Σουμπάσης και Σία»

15/02/2023

»

Περί εστιατορικής ιδιοκτησίας

18/01/2023

»

Τραβόλτα, εμπειρία στο ψάρι

07/01/2023

Οίνου Συμβουλευτική Πάνω  |  Πίσω  |  Εκτύπωση  |  Εξειδικευμένη Αναζήτηση  |  Επικοινωνία  |  Αρχική Σελίδα