Όλα χύμα!

Στις μέρες μας είναι όλα χύμα. Η πολιτική ασκείται χύμα, η παιδεία και η υγεία κι αυτές χύμα, ο στρατός χύμα, τα μέσα μαζικής αποβλάκωσης εκεί να δεις χύμα, όλα, λίγο-πολύ, στη σφαίρα του χύμα κινούνται. Σπανίζει να δεις ανθρώπους νουνεχείς, εγγράμματους και πραγματικά μορφωμένους, ανθρώπους αληθινά προσγειωμένους. 

Εν τω μεταξύ, σε αυτό το ρευστό σκηνικό (για να μην πω πάλι το χύμα σκηνικό), οι Έλληνες οινοποιοί (στους οποίους περιλαμβάνω και τους δικούς μας στην ωραία μας νήσο) έχουν επιδοθεί σε έναν αγώνα του ποιος θα φτιάξει το ακριβότερο κρασί. Πας εκεί στην καταχρεωμένη και ξεψυχισμένη Ελλάδα, σε μία κάβα, να πάρεις ένα καλό κρασάκι να το πας εκεί που θα πας επίσκεψη και αρχίσουν οι δεκάδες ευρώ να σουλατσάρουν μπροστά σου. Δεκαπέντε ευρώ ζητάει ο άλφα για ένα απλό, απλούστατο Αγιωργίτικο, είκοσι πέντε ευρώ ζητάει ο βήτα για ένα συμπαθητικό Κτήμα από τη Νεμέα, σαράντα και κάτι το Νέμειον για το δικό του, κατά τη γνώμη μου, όχι ιδιαίτερης κλάσης ομοποικιλιακό και πάει λέγοντας. Βεβαίως, αν ήταν μόνο οι Νεμέες καλά θα ήταν. Πας να πάρεις ένα απλό Μοσχοφίλερο, ένα πολύ συνηθισμένο και μάλλον μονοδιάστατο λευκό, κύριο προικιό του οποίου είναι αυτό το μοσχοβόλο πλην όμως καθόλου πολύπλοκο άρωμα, και δεν βρίσκεις εύκολα κάποιο που να κινείται κάτω από τα δέκα ευρώ στο ράφι! Τι να πω τώρα για τα «καλύτερα» κόκκινα όσων παραγωγών κατάφεραν να γίνουν γνωστοί στο οινόφιλο κοινό της Ελλάδος και της Κύπρου. Για εκείνα τα παλαιωμένα λέει σε δρύινα βαρέλια κόκκινα, τα αφιλτράριστα και πλουσιότατα κτλ., κτλ., κτλ., τα οποία δεν βρίσκεις με τίποτα κάτω από τα 25 με 30 ευρώ στο ράφι. Και να τα άξιζαν, να πω κομμάτια να γίνει. Άλλα είναι τίγκα στο βαρέλι, καθώς δεν είναι λίγοι όσοι οινοποιοί πιστεύουν ακόμη στα «καινούργια δρύινα βαρέλια», άλλα είναι υπέρ πληθωρικά, άρα κουραστικά σε αλκοόλη, άλλα είναι βαριά χωρίς μια στοιχειώδη φινέτσα, τέλος πάντων, με ελάχιστες εξαιρέσεις, όλα εδράζονται περισσότερο στο μάρκετινγκ και πολύ λιγότερο στην ποιότητα αυτή καθαυτή.

Στο εστιατόριο δε τα πράγματα παίρνουν μια τελείως δραματική μορφή, καθώς τα Αγιωργίτικα των 15 ευρώ πωλούνται στα 25 με 30 και τα Μοσχοφίλερα στα 22 με 25, το λιγότερο. Για τους οινικούς «αστέρες» ας μην μιλήσουμε, 70, 80, 90 ευρώ το μπουκάλι! Το ερώτημα προκύπτει αβίαστα: ποιος θα τα πιει αυτά τα «διαμάντια»; Ήμουνα στην Αθήνα τις προάλλες και διαπίστωσα ότι όλοι έπιναν χύμα. Πού; Μα, στο Κολωνάκι! Πήγαινα στου Φίλιππου να φάω, ένα ιστορικό μαγαζί του Κολωνακίου, και σε όλα τα τραπέζια υπήρχε το καραφάκι με το χύμα κρασί. Στου Φίλιππου, που το επισκέπτεται, κατά πώς λένε, η αριστοκρατία της περιοχής. Παρήγγειλα το πρώτο βράδυ κι εγώ ένα καραφάκι του μισού κιλού. Ένα κόκκινο ήτανε. Ρώτησα τον συμπαθή σερβιτόρο, ο οποίος μου είπε ότι είναι κόκκινο από τα Μεσόγεια (στην ανατολική Αττική), από τη γαλλική ποικιλία Merlot. Έφθασε στο τραπέζι μου δροσερό, σε πήλινη κανάτα. Το σέρβιρα στα κολονάτα του μαγαζιού και το δοκίμασα με δισταγμό και πάμπολλες επιφυλάξεις, οφείλω να ομολογήσω, στην αρχή. Η πρώτη γουλιά με ενθάρρυνε για μία δεύτερη και η δεύτερη για μία ακόμη. Αυτό ήταν! Έφυγε το μισό κιλό αφήνοντάς μας ένα και μόνο συμπέρασμα: το κρασί πολύ ωραίο. Και μας κόστισε πέντε μόλις ευρώ! Να παράγγελνα μία απλή Νεμέα ίσως και να ήταν ελαφρώς καλύτερη, θα μου κόστιζε όμως 30 ευρώ, τα οποία δεν ήθελα να πληρώνω μεσημέρι-βράδυ ως επισκέπτης στην Αθήνα. Να την τονώσουμε τη χειμαζόμενη της Ελλάδος οικονομία, αλλά ώς έναν βαθμό.

Στην οδό Χάριτος άνοιξε σχετικά πρόσφατα το Μπαρμπουνάκι του Παπαϊωάννου, ένα συμπαθέστατο μαγαζάκι που σερβίρει ψάρι. Πολύ ωραίο φαγητό και λογικές τιμές. Συστήνω, φυσικά, τα μπαρμπουνάκια, το τηγανητό καλαμάρι (όταν υπάρχει), τις ολόφρεσκες τηγανητές πατάτες της ώρας και τη σαλάτα Παπαϊωάννου. Εκεί το χύμα ήταν Μοσχοφίλερο γνωστού οινοποιείου. Μισό κιλό ολόφρεσκο και μυρωδάτο Μοσχοφίλερο στα 5 ευρώ! Δεν υπάρχει λάθος!

Θα με θεωρήσετε βλάσφημο οι τακτικοί αναγνώστες της στήλης, που επιχειρηματολογώ σήμερα υπέρ του χύμα. Θα το ρισκάρω, με μία ζωτικής φύσεως διευκρίνιση. Δεν είναι όλα τα χύμα καλά. Υπάρχουν άπειρα που είναι τελείως για πέταμα, υπάρχουν όμως και κάποια που για τα λεφτά που καλείσαι να πληρώσεις είναι θαυμάσια και, κυρίως, οικονομικά. Και επειδή οι παραγωγοί σε Κύπρο και Ελλάδα ωφέλιμο είναι (πρωτίστως για το δικό τους καλό) να συνετιστούν ολίγον και να τραβήξουν κάποια στιγμή το χαλινάρι στις τιμές και στις φιλοδοξίες, πίνεται πού και πού και κάνα χύμα. Δεν βλάπτει!

Έξαλλου, το ’παμε, όλα χύμα είναι, έτσι κι αλλιώς. Γιατί όχι και το κρασί;

05/06/2016