Κρασιά στον αέρα

Τις προάλλες είχα ανέβει στην Αθήνα για να ρυθμίσω κάποια θέματα με το ελληνικό Δημόσιο και τις εκεί τράπεζες, που, ως γνωστόν, τελούν υπό καθεστώς κεφαλαιακών ελέγχων, στη γλώσσα των πάντων «capital controls». Οι διαδικασίες να μην τα λέμε, σου ζητάνε το άλφα, το βήτα, σου βάζουν χίλιους δυο όρους, προκειμένου να ανοίξεις έναν απλό λογαριασμό σε τράπεζα. Ευτυχώς, ο δικηγόρος μου βοήθησε να δούμε άσπρη μέρα. Να μην τα πολυλογώ, γιατί αλλού θέλω να καταλήξω, όσα είχα να διεκπεραιώσω δεν πρόλαβαν να κλείσουν μέχρι την Παρασκευή της Διακαινησίμου και χρειάστηκε να παραμείνω στη χώρα του Τσακαλώτου και του Τσίπρα για μία ακόμη ημέρα. Έτσι, η εκλεκτή μου σύζυγος με αποχαιρέτησε νωρίς (το μόνο όφελος), για να επιστρέψει στη νήσο που όμοιά της δεν έχει, και ο γράφων έμεινε για να ολοκληρώσει τα γραφειοκρατικά. Τελευταία στιγμή έπρεπε λοιπόν να αγοράσω καινούργιο εισιτήριο επιστροφής, οπότε η επιλογή μου ήταν μία μόλις εναπομείνασα θέση στην business class, γιατί άλλες, οικονομικότερες θέσεις δεν υπήρχαν ούτε για δείγμα! Μη έχοντας άλλη επιλογή κατέβαλα το ανάλογο αντίτιμο και είχα, έτσι, κι εγώ ο ελάχιστος την ευκαιρία να ταξιδέψω με τον «καλό κοσμάκη» και την επιχειρηματική κοινότητα και να δω πώς είναι να γυρίζεις σπίτι ταξιδεύοντας πρώτη θέση. Ωραία ήταν, οφείλω να ομολογήσω! Πετσετούλα ζεστή για να καθαρίσουμε τα ταλαιπωρημένα χεράκια μας, πορτοκαλάδα, νεράκι ή αφρώδες κρασί για καλωσόρισμα, εφημερίδα και, το κυριότερο, καλό φαγητό και καλά κρασιά.

Απ’ εδώ το ’φερα, απ’ εκεί το πήγα, φθάσαμε πάλι στο κρασί! Χάρηκα που είδα να καταφθάνει το μενού με τα φαγητά και ο κατάλογος με τα κρασιά. Μικρός κατάλογος αλλά ισορροπημένος και εύστοχος. Τέσσερα όλα κι όλα τα κρασιά, επιλεγμένα από τον φίλο Κωνσταντίνο Λαζαράκη, τον πρώτο Έλληνα που έλαβε τον σεβάσμιο τίτλο Master of Wine. Δύο λευκά και δύο ερυθρά. Όλα καμωμένα από ελλαδικές ποικιλίες, από γηγενή κρασοστάφυλα της χώρας. Δοκίμασα το πρώτο λευκό ως προδόρπιο, που έφθασε με ένα σακουλάκι από μπισκοτάκια τίγκα στο συντηρητικό. Τα μπισκοτάκια τα άφησα ανέγγιχτα σε μια άκρη, το κρασί όμως το ξετίναξα! Ήταν το Primus 2016 της Ζίτσας στην Ήπειρο, ένα κρασί αποκλειστικά οινοποιημένο από την ντόπια ποικιλία Ντεμπίνα. Ανοιχτόχρωμο, πανάλαφρο, δροσιστικό, με ζωηρή οξύτητα και ικανοποιητικό φρούτο. Σερβιρίστηκε σε γυάλινο μεν ποτήρι, μικρούλι δε και στενό σαν flute σαμπάνιας. Θα μπορούσε ένα στοιχειωδώς καλύτερο ποτήρι να αναδείξει σαφέστερα το λεπτεπίλεπτο αυτό κρασί. Ο έτερος των λευκών οίνων, που η Αεροπορία Αιγαίου σερβίρει στην πρώτη θέση, είναι η Ρομπόλα Κεφαλληνίας του Gentilini. Φρέσκια κι αυτή, της εσοδείας 2016, ανοιχτοκίτρινη με πρασινωπές ανταύγειες, καλό φρούτο και εξίσου καλή γευστική ισορροπία, φέρνει στο προσκήνιο άλλη μία γοητευτική ποικιλία οιναμπέλου των Επτανήσων. Το καρέ των οίνων της Aegean συμπληρώνουν δύο ερυθρά κρασιά, το Οργίων 2015 του Σκλάβου, πάλι από την Κεφαλονιά, και το Allegro 2016 του Γράμψα από την ωραία Ζάκυνθο. Δεν γεύτηκα το Allegro, τον φρέσκο, άνευ βαρελιού Αυγουστιάτη ελλείψει χρόνου, αλλά το Οργίων του Σκλάβου με έκανε σκλάβο του, καθώς η χρωματική, αρωματική και γευστική συμπύκνωση του κρασιού πύκνωσαν την επιθυμία για ακόμη ένα κι ακόμη ένα κι ακόμη ένα ποτήρι! Γεννημένο από την ποικιλία Μαυροδάφνη, που μέχρι πρότινος την είχαμε συνηθίσει μόνο σε γλυκές εκδοχές, το Οργίων οργίασε στους αιθέρες, αποσπώντας κολακευτικά σχόλια από τους… ιπτάμενους!

Το φαγητό στην business class δεν είναι δεδομένο, μια και ο επιβάτης καλείται συνήθως να επιλέξει ανάμεσα σε ψάρι και κρέας. Ο φρέσκος μπακαλιάρος με σάλτσα από κρασί Βερτζαμί της Λευκάδας βρέθηκε εγγύτερα στην επιθυμία της στιγμής, σε σχέση με το κοτόπουλο με πατατούλες Νάξου και ρεβίθια Σίφνου, αλλά μέχρι να φθάσει η σειρά μου είχε απομείνει μόνο ένας και είπα να τον παραχωρήσω στον διπλανό μου, που επίσης είχε προτιμήσει το ψαρικό. Δεν αναφέρθηκα στο πρώτο πιάτο, μαριναρισμένο χταπόδι με ψητά κολοκυθάκια και γαρίδα ατμού, που ήταν πολύ ωραίο και ταίριαζε γάντι με τα δύο προαναφερθέντα λευκά. Το τριπλό επιδόρπιο ήταν επίσης πολύ καλό, με την πορτοκαλόπιτα να κτυπάει ρέστα, καθώς ήταν από τις καλύτερες που έτυχε να δοκιμάσω. Όλα κλείσανε όμορφα με έναν καλοσερβιρισμένο εσπρέσο του οίκου Illy.

Παραθέτω αυτά τα ολίγα από την πρόσφατη εμπειρία μου με την Αεροπορία Αιγαίου, για έναν και μόνο λόγο. Για να πω ότι όπου υπάρχει θέληση, διάθεση για πρόοδο και εξέλιξη, υπάρχει και ο τρόπος. Δεν είναι λίγο πράγμα να βρίσκεσαι στα τόσες χιλιάδες πόδια πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και να έχεις την ευκαιρία να γνωρίσεις τοπικές γεύσεις και από ντόπιες ποικιλίες παραγόμενα κρασιά μικρών οινοποιείων της Ελλάδας. Και καθώς τα απολαμβάνεις και τα χαίρεσαι και τα κουβεντιάζεις και τα περιεργάζεσαι ούτε που να καταλαβαίνεις για πότε έφυγες και για πότε έφθασες. Όπως έλεγε παλαιότερα και ένας παλιός συμφοιτητής εξ Ελλάδος, «λίγη μουσική, λίγη κουβέντα και λίγο καλό κρασί μπορούν να μειώσουν την απόσταση μεταξύ Λευκωσίας και Αθήνας». Ο άνθρωπος ήταν Αθηναίος βλέπετε και είχε δυσκολίες να προσαρμοστεί στους ράθυμους ρυθμούς της κυπριακής πρωτεύουσας. Μέχρι που έφυγε και ησύχασαν όλοι. Και αυτός και εμείς!

07/05/2017