Στον αστερισμό των σεφ

Η πηγή όλων των δεινών μου, η εκλεκτή μου σύζυγος, είχε πάλι τη φαεινή ιδέα, μια και βρισκόμαστε επί δίμηνο στην Αθήνα, να αφήσουμε διά ολίγον τα γνωστά κι αγαπημένα μας εις το κλεινόν άστυ ταβερνεία και εστιατόρια και να δοκιμάσουμε ένα μαγαζί, που γνωστός τηλεοπτικός σεφ άνοιξε εις το αθηναϊκό κέντρο. Μη ημπορώντας να σταθώ εμπόδιο στην επιθυμία της, τράβηξα για το κέντρο της πρωτευούσης και κάθισα στο μαγαζί του τηλεοπτικού αστέρα. Με το που κάθισα στο ωραίο, κατά τα άλλα, τραπέζι, άρχισα να καταλαβαίνω με τι είχα να κάνω. Ο αστέρας, εννοείται, δεν ήταν εκεί, παρά μόνο τα τσιράκια του και ο, πώς τους λένε αυτούς, μάνατζέρ του. Το μαγαζί από αυτά που καλούμε μοντέρνα, από εκείνα που έχουν, καθώς το λένε οι γνωρίζοντες, κόνσεπτ. Όπως ένας ευγενικός σερβιτόρος μού εξήγησε, το μαγαζί είναι σε στιλ τάπας. Θα μου πείτε τι εστί «τάπας»; Μεζές στα ισπανικά, αλλά επειδή το «μεζές» ακούγεται ολίγον χωριάτικο κι ολίγον μπανάλ, άστε που είναι και τούρκικο στην προέλευσή του, περσικό για την ακρίβεια, μας πήραν τα γκαρσόνια στον μεζέ κι άρχισαν να μας εξηγούν και να μας ομιλούν περί τάπας.

Τέλος πάντων, να μην τα πολυλογώ: αρχικώς μας ήρθαν ελιές τσακιστές, με ψωμάκι. Έπειτα μια σαλάτα που καμία σχέση είχε με τη δροσιά και το νεύρο που αναμένει κανείς σε μία καλοκαιρινή ημέρα των 40 βαθμών Κελσίου. Μετά ένα μικροσκοπικό καλαμάρι (κατεψυγμένο), ψημένο, όπως στο μενού αναγραφόταν, στο μελάνι του, κάτι ανάμεσα σε σόλα παπουτσιού και κακόγουστη φάρσα, στη συνέχεια φάβα με χταπόδι, μία μέτρια φάβα με μισή χούφτα χταπόδι, κεφτεδάκια (η μερίδα περιείχε έξι σε μέγεθος μπάλας του πινγκ-πονγκ) και πατατούλες τηγανητές που ήταν τόσο μαύρες από το κακό λάδι και το υπερβολικό τηγάνισμα που σκεφτόσουν να τις αγγίξεις, πόσω μάλλον να τους επιτρέψεις να πλήξουν τον οργανισμό σου καταπίνοντάς τες. Την παρτίδα έσωσε εν μέρει το Βιδιανό του Δουλουφάκη, ονόματι Δάφνιος, ένα αξιόλογο λευκό που σερβιρίστηκε σε ωραίο ποτήρι και στην κατάλληλη θερμοκρασία, η τιμή του δε λογική. Πλήρωσα 90 ευρώ για να ικανοποιήσω τη ματαιόδοξη επιθυμία της γυναικός μου να πάει να δειπνήσει στο μαγαζί του επώνυμου σεφ. Τέτοιους σεφ-αστέρες έχουμε πλέον πολλούς, ιδιαίτερα μετά την άνθιση των γνωστών τηλεοπτικών προγραμμάτων μαγειρικής, που έχουν πλήξει έτι περαιτέρω την καταβαραθρωμένη εδώ και δεκαετίες ελληνική τηλεόραση, ελλαδική και κυπριακή. Όλοι αυτοί οι σεφ, οι οποίοι τυγχάνουν τεράστιας τηλεοπτικής προβολής, μεταμορφώνονται σιγά-σιγά σε κάτι πέραν του επαγγέλματος και της αποστολής τους και γίνονται μάνατζερ, ιδιοκτήτες ή συνιδιοκτήτες μαγαζιών σε κάθε γωνιά της χώρας, και όχι μόνο, ανελίσσονται σε εξ αποστάσεως συμβούλους επιχειρηματιών που επιθυμούν να επενδύσουν στην εστίαση ή σε πρωταγωνιστές διαφημιστικών τηλεοπτικών σποτ, που μπορεί να διαφημίζουν τα πάντα, από απορρυπαντικά μέχρι αυτοκίνητα. Είναι το ίματζ, βλέπετε, ή εικόνα, το γκλάμουρ κι όλα αυτά που ανοήτως κι επιδερμικώς απασχολούν την πρόσκαιρη ζωή μας. Αλλά…

Μαγειρική δεν είναι αυτό το δήθεν, το ψεύτικο, το επιφανειακό, το γκλαμουράτο πράμα. Κουζίνα δεν είναι αυτό. Κουζίνα είναι η ικανότητα ενός ατόμου να μπορεί να επιλέγει από τη φύση την κορυφαία πρώτη ύλη του τόπου του, ανάλογα με την εποχή, να τη σέβεται και να τη χρησιμοποιεί, αναδεικνύει και παρουσιάζει στο πιάτο του πελάτη ο ίδιος, όχι ο αντιπρόσωπός του, ούτε ο αντιπρόσωπος του αντιπροσώπου του. Η κουζίνα πρέπει πάντοτε να διακρίνεται για την αμεσότητά της, για την ειλικρίνεια και τη σεμνότητά της, δεν μπορεί να είναι ούτε έμμεση, ούτε δήθεν, ούτε επηρμένη, γιατί τότε αποτυγχάνει τραγικά και καταντάει μέσο όχι για να έρθουν οι καρδιές μας εγγύτερα, αλλά για να προβληθεί η με κάθε τρόπο πλέον προβαλλόμενη ματαιοδοξία μας.

Σεφ δεν είναι αυτός που προτάσσει την ομορφιά του, τον μοντερνισμό του, την εκκεντρικότητά του, το εξεζητημένο του στιλ, σεφ είναι ο απλός, αγνός, πείσμων, ασυμβίβαστος και ειλικρινής άνθρωπος, που πατάει γερά στη γη και έχει το βλέμμα στραμμένο στον ουρανό…

11/07/2021