Αρχική Σελίδα  |  Επικοινωνία  |  Αναζήτηση:
Πέμπτη, 28 Μαρτίου 2024
Cyprus Wine Pages

Συμπόσιο στο Πελένδρι



Είπαμε το Σάββατο που μας πέρασε να καταλύσουμε στη Λειβαδιά, έτσι λένε τη μικρή ξενοδοχειακή μονάδα στην Κυπερούντα, που στέκει πλάι στο νοσοκομείο του χωριού, το παλιό σανατόριο. Η Λειβαδιά είναι μία σχετικά καινούργια μονάδα, που λειτούργησε πριν από πέντε περίπου έτη, καλοβαλμένη, με λιτά και καθαρά δωμάτια, που σου δίνουν την αίσθηση της ζεστασιάς, μάλλον οικονομική, ίσως μία από τις καλύτερες στην κυπριακή ύπαιθρο ως προς τη σχέση ποιότητας-τιμής. Τρωτά έχει, με κυριότερο το πτωχό και τελείως άστοχο πρωινό, που βασίζεται σε τοστάκια τίγκα στα χημικά πρόσθετα, κουλούρι με προζύμι αλλά και προπιονικό ασβέστιο, επιτρεπόμενο δηλητήριο που σου διαλύει τα σωθικά, τυρί εισαγωγής,  χαμ και τα όμοια. Εν τω μεταξύ, λίγο πιο κάτω, στον Αγρό, υπάρχουν δύο από τα καλύτερα αλλαντοποιεία της νήσου, αυτό του Δασκάλου και του Καυκαλιά, που είναι από τα ελάχιστα που παράγουν αλλαντικά χωρίς χημικά πρόσθετα (λούντζα κρασάτη, χοιρομέρι, λουκάνικα, παστουρμά κτλ.). Σπιτικά χαλούμια, κεφαλοτύρια από μικρά τυροκομεία, ψωμιά από μικρούς αρτοποιούς, αυγά, χόρτα εποχής, χυμοί φρέσκοι, μήλα και φρούτα παγκοσμίου κλάσης κι άλλα τινά μπορεί κανείς να βρει τόσο στην Κυπερούντα όσο και στα γύρω χωριά, λίγη προσπάθεια κι ένα στοιχειώδες όραμα απαιτείται. Πάντως, παρά την αδυναμία του προγεύματος, η Λειβαδιά κερδίζει τον επισκέπτη, μια και τα συν υπερτερούν των όποιων αδυναμιών.

 

Εκεί πέρα στην Κυπερούντα έχουν γίνει ωραία πράγματα, κάποια καλλωπιστικά έργα στις δύο εισόδους του χωριού, μερικά ωραία κτίσματα με τοπική πέτρα Πιτσιλιάς, μα πάνω απ’ όλα μια εκκλησία μνημειακών διαστάσεων και ξέχωρης αρχιτεκτονικής, με μεγάλες εικόνες με βάση το χρυσό χρώμα, που είτε θα αρέσουν είτε θα θεωρηθούν υπερβολικές. Η εκκλησία είναι πράγματι εντυπωσιακή από κάθε άποψη, καθώς είναι ολότελα κτισμένη από τοπική πέτρα, με το επιβλητικό, πέτρινο επίσης καμπαναριό, να δεσπόζει στον ορίζοντα και την ξύλινη, μεγάλου ύψους οροφή να προκαλεί ένα κάποιο δέος. Στην είσοδο, δύο ροζ πλαστικές γλάστρες ρημάζουν τα πάντα, ενώ στο παρακείμενο κυλικείο που βρίσκεται στο άπλετο προαύλιο του ναού οι λευκές πλαστικές καρέκλες σε αποτελειώνουν. Μοιάζουν με ταλαντούχο ποδοσφαιριστή που ντριπλάρει όλους τους παίκτες της αντίπαλης ομάδος, μαζί και τον τερματοφύλακα, και, προ κενής εστίας, κλοτσάει την μπάλα στην κερκίδα.

 

Το Συμπόσιο μάς αποζημίωσε όμως σαν ήρθε το βράδυ. Κινήσαμε από Κυπερούντα για Πελένδρι και 25 λεπτά αργότερα βρεθήκαμε σε ένα πέτρινο κτίσμα 200 περίπου ετών, καλοδιατηρημένο, καθαρό, προσεγμένο. Καθίσαμε σε ένα ωραίο ξύλινο τραπέζι, με σερβίτσια που άρμοζαν στον χώρο και περιμέναμε να δώσουμε παραγγελία. Χωρίς καθυστέρηση, έφθασε στο τραπέζι μας ο ιδιοκτήτης, ένας νευρώδης τύπος, μάγκας καλός, κι άρχισε να μας εξηγεί τα καθέκαστα. Πάρτε μεζέδες λέει και δεν θα το μετανιώσετε. Τους μεζέδες τους αποφεύγω παντί τρόπω, επειδή μου προκαλούν πλέον οξύ γαστρικό φόρτο, αλλά, επειδή ο ιδιοκτήτης ήταν σχεδόν ανένδοτος κι επειδή διέγνωσα στο βλέμμα του αυτή την καλώς νοούμενη τρέλα, είπα να παρασπονδήσω κι όποιον πάρει ο Χάρος! Ήρθαν λοιπόν τα πιάτα ένα-ένα, πέρασαν από το τραπέζι μας τα πρώτα, οι σαλάτες και τα συνοδευτικά τους, με ωραίο ρυθμό συνέχισαν να καταφθάνουν τα υπόλοιπα πιάτα, όλα από ένα επίπεδο ποιότητας και πάνω. Δεν υπήρξε τίποτα κακό και τίποτα μέτριο, ήταν όλα από πολύ καλά έως εξαιρετικά. Πρώτες ιεράρχησα τις χειροποίητες ραβιόλες που μοσχοβολούσαν εκρηγνυόμενες στον ουρανίσκο, δεύτερο το φρέσκο χαλούμι, έπειτα το χοιρινό σουβλάκι, τα κολοκυθάκια με αυγά, τα μακαρονάκια με ντόπιες μορχέλες, το ζουμερό συκωτάκι και δεν συμμαζεύεται. Ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού, Νίκος Βασιλείου, είναι μανιταράς πρώτος, χορτοσυλλέκτης, σαλιγκαροσυλλέκτης, καλλιεργητής, περιβολάρης, γενικώς, άνθρωπος του βουνού και της φύσης. Κι έχει και τις οινικές ψιλοανησυχίες του, καθώς το μαγαζί του διαθέτει και καλά τοπικά κρασιά αλλά και αξιοπρεπή ποτήρια για το σερβίρισμά τους, αν και στον οινικό τομέα υπάρχουν σαφή περιθώρια βελτίωσης.

 

Τολμώ να πω ότι το Συμπόσιο είναι αυτή τη στιγμή η καλύτερη ταβέρνα στην κυπριακή ύπαιθρο, τουλάχιστον από όσες έχω προσωπικά επισκεφθεί, για να μην είμαι κι απόλυτος. Πάντως, θεωρώ ότι δύσκολα βρίσκει αντίπαλο. Μία επίσκεψη τη συστήνω, κατά προτίμηση βραδάκι παρά Κυριακή, κατά την οποία γίνεται ένας μικρός χαμός.


06/10/2019

Άρθρα: Εστίαση

»

Η εξυπηρέτηση στην εστίαση

09/03/2024

»

Κι έπειτα το κρασί

01/03/2024

»

Πρώτα το φαγητό

22/02/2024

»

Η ευθύνη της κριτικής

12/02/2024

»

Από το φουαγκρά στο λουβί

27/01/2024

»

Τι είναι τελικά η «υψηλή εστίαση»;

18/01/2024

»

Όταν ένας αερομεταφορέας μαγειρεύει

07/01/2024

»

Λίγα λόγια για το Βαρούλκο

31/12/2023

»

Γιατί στις Μαγείρισσες;

09/12/2023

»

Στο Merceri να πας, οπωσδήποτε!

28/11/2023

»

Όταν ο εστιάτορας είναι σταρ

12/11/2023

»

Γιατί πέτυχε η Μπέμπα;

10/06/2023

»

Τηγανιά στο κούτελο

01/06/2023

»

Μία επίσκεψη στο Kuzuba

01/05/2023

»

Μπιρμπίλω, δεύτερη ανάγνωση

23/04/2023

»

Πού είναι καλύτερα να τρώμε;

30/03/2023

»

Γεροβασιλείου σε ποτήρι μπίρας

15/03/2023

»

Στο «απλό» εστιατόριο «Λινού Σουμπάσης και Σία»

15/02/2023

»

Περί εστιατορικής ιδιοκτησίας

18/01/2023

»

Τραβόλτα, εμπειρία στο ψάρι

07/01/2023

Οίνου Συμβουλευτική Πάνω  |  Πίσω  |  Εκτύπωση  |  Εξειδικευμένη Αναζήτηση  |  Επικοινωνία  |  Αρχική Σελίδα