Όταν η τιμολόγηση γίνεται ύβρις

Η εκλεκτή μου σύζυγος μού σύστησε να μην παραπονιέμαι διαρκώς. Να βλέπω τη θετική πλευρά της ζωής, να είμαι αυτό που λέμε αισιόδοξος άνθρωπος. Τι σημαίνει, όμως, αισιόδοξος και τι απαισιόδοξος; Αν αισιόδοξος σημαίνει κάποιος χαζοχαρούμενος τύπος, που ό,τι στραβό κι αν βλέπει λέει «δεν πειράζει, είμαι αισιόδοξος», χωρίς να ψέγει ευγενικά και τεκμηριωμένα αυτά που χρήζουν διόρθωσης, τότε αυτός δεν είναι αισιόδοξος αλλά μία άχρηστη παρουσία ανάμεσά μας. Αν αισιοδοξία σημαίνει να μην μιλάμε, να μην προβαίνουμε, ευγενικά και τεκμηριωμένα, επαναλαμβάνω, σε κριτική των όσων περιγέλαστων επισυμβαίνουν πλάι μας, ε, τότε, ούτε είμαι κι ούτε θα γίνω ποτέ αισιόδοξος, θα αφήσω αυτού του τύπου την αισιοδοξία σε όσους εκλεκτούς ντρέπονται να μιλήσουν και να καυτηριάσουν.

Η περιφρόνηση του μέτρου, όμως, δεν είναι κάτι που μπορεί, στο όνομα της όποιας αισιοδοξίας και θετικής, τάχα μου, προσέγγισης, να μείνει ασχολίαστη. Πέρασα ετούτες τις γιορτινές ημέρες, γιορτινές για κάποιους, δηλαδή, καθώς προσωπικά την Πρωτοχρονιά κι όλες αυτές τις χαρές που τη συνοδεύουν ουδόλως τα θεωρώ γιορτή, από κάμποσες κάβες του αθηναϊκού κέντρου.

Προβληματίστηκα πραγματικά από τα όσα αντίκρισα, μπορώ δε να πω ότι στεναχωρήθηκα, καθώς είδα την τροπή που πήραν οι τιμές και έφριξα! Είδα Νεμέες πνιγμένες στο βαρέλι και την αλκοόλη να τιμώνται πάνω από 100 ευρώ στο ράφι, είδα ελλαδικά κόκκινα καμωμένα από τις ποικιλίες του Μπορντό στα 100 και τα 140 ευρώ, είδα κρασιά από νησιωτικούς αμπελώνες στα 95 και στα 140 ευρώ, είδα ακόμη και κυπριακά κρασιά στα 26 και τα 35 ευρώ, είδα δύο Σαντορίνες του Χατζηδάκη στα 210 ευρώ! Και τι δεν είδαν τα μάτια μου, αδελφοί! Κρασιά κάτω των 10 ευρώ απλώς δεν υπήρχαν, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, κάτω των 15 μετά πολλής δυσκολίας έβρισκες! Τα δε εισαγόμενα στο ίδιο μοτίβο, δεκάδες έως εκατοντάδες ευρώ για μία φιάλη. Πού πήγε το κρασί, συλλογίστηκα. Πού φτάσαμε με όλη αυτή την παρέλαση ειδικών και κρασοπατέρων; Είδατε εσείς κανέναν κρασοπατέρα, κανέναν σομελιέ ολκής, κανέναν μάστερ, κανέναν οινογράφο να ψέγει καταστάσεις; Να μιλά και να διερωτάται για το πώς είναι δυνατόν μία Νεμέα, σπάνια δήθεν και από αμπελώνα σπέσιαλ και από σταφύλια χαμηλής απόδοσης και καινούργια βαρέλια κτλ., να κοστίζει 140 ευρώ; Θα αναφέρω ένα παράδειγμα για να δείτε τη γελοιότητα του πράγματος. Το Άβατον του Γεροβασιλείου είναι ένα από τα, να μην πω πέντε, δέκα κορυφαία κόκκινα της Ελλάδος. Γιατί τιμάται στα 23 ευρώ κι όχι στα 100; Δεν το έχει πλήξει η ακρίβεια; Να σας πω γιατί: διότι ο παραγωγός διαθέτει μία σοβαρότητα και μία στιβαρότητα και μία συνέπεια, που δεν τη διαθέτουν όλοι οι συνάδελφοί του, πολλοί από τους οποίους κυνηγούν τη λεγόμενη αρπαχτή. Από το πουθενά σου πετάνε ένα κρασί στα 100 και στα 140 ευρώ, έτσι, και σε όποιον αρέσει!

Έχουμε καταντήσει, δυστυχώς, κορόιδο στα χέρια των οινοποιών, όχι όλων, αλλά της μεγάλης πλειοψηφίας και αυτή είναι η πικρή αλήθεια, για την οποία, θα το ξαναπώ, κανείς δεν μιλάει. Είναι γιορτές μέρες, είπα να μην ονοματίσω όσους επιδίδονται σε σκέτη αισχροκέρδεια, θα το πράξω όμως εν ευθέτω χρόνω, όχι από κακία, αλλά γιατί επιλογή άλλη δεν υπάρχει.

Εν τέλει, θα πω και κάτι άλλο. Κανείς άνθρωπος με πραγματική κουλτούρα και παιδεία στο κρασί δεν πρόκειται ούτε να γοητευτεί ούτε να πειστεί από όλους αυτούς τους διάττοντες αστέρες κι όλες αυτές τις οργιώδεις τιμές. Τα εκατοστάρια θα τα δώσει, αραιά και πού, κάποιος με αληθινή παιδεία και γνώση για ένα καλό Μπορντό, για μία εξίσου καλή Βουργουνδία, για ένα Barolo, μία επιλεγμένη Rioja, για κάποιο κρασί, τέλος πάντων, που έχει μέσα στις πολλές δεκαετίες αποδείξει ότι, αν και ακριβό, στέκει ποιοτικά, καθώς έχει θεμελιώσει την οργανοληπτική και πολιτιστική του αξία. Δεν θα τα δώσει σε έναν οινοποιό της Νεμέας, λόγου χάρη, που του έκοψε να βγάλει και μία ετικέτα των 100 και βάλε ευρώ κι ό,τι τσιμπήσει.

29/12/2022