Ροζέ, τα πιο αδιάφορα κρασιά

Κάθομαι στην καθημερινή τράπεζα κι έχω παρά το πλευρό μου ένα Κτήμα Βιβλία Χώρα ροζέ της εσοδείας 2021. Πάνε χρόνια να δοκιμάσω αυτό το κρασί, έχω βλέπετε βαρεθεί να καταναλώνω ρόδινους οίνους, πέστε το προσωπική προτίμηση, πέστε το ιδιοτροπία ή ό,τι άλλο θέλετε, δεν μου κάνει πια κέφι να ανοίγω ροζέ κρασιά. Τα έβρισκα πάντοτε σχεδόν αδιάφορα, τις πλείστες φορές πολύ απλοϊκά για τα γούστα μου, κάποιες φορές δύσκολα στο ταίριασμα με τα φαγητά που ετοιμάζω εντός της οικίας μου, προτιμούσα συνήθως ένα καλό λευκό παρά το καλύτερο ροζέ της αγοράς.

Όταν ήρθε κι αυτή η ακατανόητη εις εμέ μόδα των ροζέ τύπου Προβηγκίας, με τα ξεβαμμένα χρώματα και την άτονη και μάλλον υδαρή γεύση, ξενέρωσα κι εγώ μαζί με όλο αυτό το νέρωμα. Το Κτήμα Βιβλία Χώρα, που λέτε, όταν το πρωτογνώρισα και το ύμνησα ήταν θυμάμαι ένα ροζέ κρασί με έντονο τριανταφυλλί χρώμα και μια μύτη εκρηκτική και απολύτως φρουτώδη, ενώ γευστικά ήταν πλούσιο, ζουμερό, χαρωπό. Σήμερα, έπιασε κι αυτό τη μόδα, όχι μοναχό του, μα αντάμα με όλη σχεδόν τη ροζέ παραγωγή της Ελλάδος. Όλα εκείνα τα μεσογειακού χαρακτήρα ρόδινα κρασιά, που χρόνια απολαμβάναμε και που ταιριάζουν γάντι με τη μεσογειακή κουζίνα μας, έπαψαν να είναι αυτό που πάντα ήταν, απαρνήθηκαν την ταυτότητά τους και θέλησαν να μοιάσουν στα «σπουδαία» και διάσημα ροζέ της Μυκόνου, που τα εκπωματίζουν οι αστέρες του τζετ σετ και κάνουν ότι χαίρονται κι ότι καταλαβαίνουν από τα του οίνου. Ακόμη και στέρεοι οινοπαραγωγοί, ακόμη και οι σταθερές της ελλαδικής αμπελοοινικής σκηνής, κλονίστηκαν κι έπιασαν τα προβηγκιανά χνάρια, να πάνε να συναντήσουν τη μόδα και τις κενές οράματος επιταγές της.

Όπου γύρω μου κοιτάξω, βλέπω ροζέ προτάσεις έρμαια των καιρών, από τα οποία απουσιάζει η πίστη στην αυθεντικότητα και την παράδοση, κρασιά με προσανατολισμό μάρκας κι εμπορικού σήματος, με κατεύθυνση κι επιδίωξη σαφέστατα εμπορική, που δεν πατούν επάνω στην ανάγκη της κουζίνας του τόπου, που δεν εδράζονται στις ιδιαιτερότητες του κλίματος και της εν γένει ιδιοσυγκρασίας των κατοίκων της χώρας. Κάποιος άγγελος όλο και ψιθυρίζει στα αυτιά μας και μας παρασέρνει σαν τις Σειρήνες τον Οδυσσέα, κάποιος πύργος από το Miraval ολοένα και ορθώνεται μπροστά μας και μας κόβει το πεδίο θέασης, κάνοντάς μας να μην μπορούμε να δούμε το δικό μας, το μακροπρόθεσμο συμφέρον μας, το οποίο εξασφαλίζει μόνο η οινοποίηση από άποψη κι όχι από τυφλή μίμηση.

Ακολουθώντας την ίδια ακριβώς λογική, οι παραγωγοί στο Chablis της Βουργουνδίας θα έπρεπε πριν από κάποια χρόνια, όταν ήταν σε μεγάλη μόδα τα βαρελάτα, μελένια και βουτυράτα Chardonnay, να φορτώνουνε κι αυτοί με ξύλο τα δικά τους απίθανα μεταλλικά κρασιά, προκειμένου να συμβαδίσουν με τον συρμό και τις τάσεις της εποχής. Δεν το έκαναν, βεβαίως. Και δεν το έκαναν, γιατί δεν το είχαν ανάγκη, καθώς τόσα χρόνια, τόσες δεκαετίες, μην πω αιώνες, εμπέδωσαν τόσο οι ίδιοι όσο και οι φίλοι των κρασιών τους ότι αυτό είναι το Chablis κι αυτό θα παραμείνει εις το διηνεκές, όσες μόδες κι αν περάσουν, γι’ αυτό και οι παραγωγοί σε αυτή τη μικρή γωνιά της γης χαίρουν του σεβασμού και της εκτίμησης ολάκερου του πλανήτη, γιατί, όπως ο Οδυσσέας, έχουν στα αυτιά τους κερί παχύρρευστο, ενώ, όσους αποτόλμησαν να πληγώσουν την παράδοση έστω και διά της σκέψεως και μόνο, τους έδεσαν στο κατάρτι για παραδειγματισμό.

02/10/2022