Είναι χρήσιμες οι κάβες;

Επήγα προ ημερών σε μία κάβα εδώ στην Λευκωσία της Κύπρου. Μπήκα μέσα, έκανα μία γύρα στο μαγαζί, που είχε τη θύρα ανοιχτή ελέω ενεργειακών περικοπών, είδα τη συλλογή, δεν μπορώ να πω, καλή ήταν. Όχι τεράστια μα ούτε και φτωχή, επικεντρωνόταν, και σωστά, στα καλά τοπικά και στα ελλαδικά κρασιά, μαζί και σε κάποια καλά διαλεγμένα κρασιά από τη Γαλλία, κυρίως. Ήθελα να πάρω ένα καλό κόκκινο για δώρο, ίσως και δύο, κοίταζα να ιδώ τι να διαλέξω. Ό,τι, όμως, έπιανα στα χέρια μου ζεμάταγε! Ήταν οι τιμές, βλέπετε, τσουχτερές οι άτιμες. Για παράδειγμα, ένα κόκκινο που στις υπεραγορές κοστίζει 20 ευρώ, εκεί έκανε 26 ή 27, ένα ομόχρωμο των 10 ευρώ, τιμή υπεραγοράς, εκεί, στην κάβα μέσα, έκανε 13,50 ή 14 τουλάχιστον, υπήρχε, δηλαδή, κατ’ ελάχιστον, μία διαφορά της τάξεως του 30 τοις εκατόν, δεν θέλω, λόγω κοσμιότητας, να είπω τι σόι παράς είναι αυτός.

Εδώ, κάποιος ίσως αντιτείνει τα εξής: καλά, βρε παιδάκι μου, κάβα είναι εκεί πέρα, δεν είναι υπεραγορά ή μπακάλικο, υπάρχει καλύτερη φύλαξη, υπάρχει εξειδικευμένη βοήθεια, υπάρχει γνώση εκεί πέρα, θα τα πληρώσουμε κάπως όλα αυτά. Σύμφωνοι, πλην όμως έχω τρεις ενστάσεις. Ένσταση πρώτη: ουδεμία καλύτερη φύλαξη υπήρχε, καθώς, ως ήδη είπα, ο κλιματισμός ήταν κλειστός, τη στιγμή που σε όποια υπεραγορά και να πάει κανείς, ακόμη και στην πλέον φθηνή στις τιμές, θα έχει τη χαρά να ψωνίσει τουλάχιστον με θερμοκρασιακή άνεση. Ένσταση δευτέρα: στο μαγαζί βρισκόταν μία ευγενική κυρία, που ουδεμία σχέση είχε με το αντικείμενο, η οποία ήθελε να εξυπηρετήσει αλλά δεν μπορούσε, οπότε δύο ωραίες κυρίες που έτυχε να εισέλθουν στο μαγαζί τις εξυπηρέτησα προσωπικώς, πρώτον γιατί ήταν ωραίες ως παρουσίες και δεύτερον διότι η κοπελιά στο κατάστημα αδυνατούσε να απαντήσει στις προς αυτήν υποβαλλόμενες ερωτήσεις. Και, ένσταση τρίτη: αντιλαμβάνομαι ότι μία κάβα, όσο επιτυχημένη εμπορικά κι αν είναι, δεν μπορεί να πουλάει στις τιμές του Αθηαινίτη, ο οποίος πουλάει τα πάντα όλα που λέμε, οπότε μία διαφορά προς τα πάνω στην τιμή πωλήσεως είναι απολύτως λογική, όταν όμως η διαφορά αυτή κυμαίνεται μεταξύ 30 και 40 τοις εκατόν καθίσταται απολύτως παράλογη και απωθητική προς τον πελάτη.

Το ερώτημα που προκύπτει είναι, λοιπόν, ένα: γιατί οι πελάτες εξακολουθούν να επισκέπτονται τις κάβες, τουλάχιστον αυτές που πωλούν πιο ακριβά, γιατί δεν είναι όλες οι κάβες που έχουν αυτό το επίπεδο τιμών, είναι, όμως, αρκετές. Η απάντηση είναι μία: επειδή βολεύει. Είσαι στον δρόμο, τρέχεις να πας από ’δω κι από ’κει, να πας τα παιδιά μπαλέτο κι έπειτα αγγλικά κι ύστερα ρομποτική και δεν ξέρω ’γω σε ποια άλλη ωφέλιμη ή μη δραστηριότητα, βλέπεις την κάβα, σταματάς στην πόρτα της απ’ έξω, αρπάζεις από το ράφι ένα κρασί, πίσω πάλι στ’ αμάξι αγκομαχώντας κτλ. Η ευκολία, γαρ. Πού σημαίνει τι; Μα, ότι δεν είμαστε τόσο κρασάδες και ψαγμένοι όσο νομίζουμε εσχάτως πως γίναμε, είμαστε, ως επί το πλείστον, ευκαιριακοί οινόφιλοι, που επειδή έγινε κομματάκι της μόδας ο οίνος ψωνίζουμε κι εμείς κάνα μπουκαλάκι να το πάμε σε κάνα δείπνο αντί γλυκού ή άλλου καλλιτεχνήματος. Δυστυχώς, καταλήγουμε στο ίδιο θλιβερό συμπέρασμα κάθε φορά: είμαστε τύποι ευκαιριακοί, ολίγον ερασιτέχνες και ολίγον ψευδοαριστοκράται και ολίγον ξιπασμένοι και ολίγον άστα να πάνε.

27/09/2022