Οι φερέλπιδες της οινοποίησης

Η κάβα του οινοποιείου Έζουσα

Τον Μιχάλη τον γνώρισα από τα πρώτα-πρώτα βήματά του στο κρασί, όταν νέος και γεμάτος σφρίγος και όρεξη ξεκινούσε αυτό το δύσκολο εγχείρημα να φυτέψει τα δικά του αμπέλια και να φτιάξει το δικό του κρασί. Η πρώτη μου επίσκεψη στο οινοποιείο του έγινε εδώ και δέκα και πλέον χρόνια, για τις ανάγκες του βιβλίου μου για το κυπριακό κρασί και τους συντελεστές του. Ήταν τότε ένα κτήμα στις πρώτες απόπειρες οινοποίησης, άπειρο ακόμη, έκανε τα πρώτα δειλά βήματά του σ’ ένα οινικό περιβάλλον, που ήταν κι αυτό άγουρο ακόμη, χωρίς σαφή κατεύθυνση και εδραιωμένη πρόοδο. Τα πρώτα κρασιά του Μιχάλη ήταν απλά, άλλα καλοφτιαγμένα, άλλα με κάποιες ελλείψεις, έδειχναν όμως από τόσο νωρίς ότι δεν θα έμεναν ποιοτικώς εκεί, μα θα τραβούσαν σε βάθος χρόνου την άνω βόλτα.

Σήμερα, πάνω από μία δεκαετία μετά, το οινοποιείο Έζουσα είναι ένα από τα πλέον υποσχόμενα της νήσου. Μέχρι πρότινος σχετικά άγνωστο στο ευρύ κοινό, άρχισε σταδιακά να κάνει πιο αισθητή την παρουσία του στα ράφια των υπεραγορών και των εστιατορίων της χώρας, για δύο κυρίως λόγους. Ο πρώτος λόγος ήταν η ραγδαία εξέλιξη στην ποιότητα των παραγόμενων οίνων. Από εκεί που η οινοποιία πρότεινε κάποια συνήθη ως προς την ποιότητά τους κρασιά, εμφανίστηκε μέσα σε μία τριετία δυναμικά στο προσκήνιο, με μία ολοκληρωμένη γκάμα κρασιών για όλα τα γούστα και όλα τα βαλάντια. Με μία σειρά λευκών, ρόδινων και ερυθρών οίνων, τόσο από γηγενείς όσο και από ξενικές ποικιλίες οιναμπέλου. Τα σχεδόν ανύπαρκτα αρχικώς ιδιόκτητα αμπέλια άρχισαν σταδιακά να επεκτείνονται και να καλύπτουν ένα σημαντικό ποσοστό της συνολικής ετήσιας παραγωγής. Η τεχνολογία της μονάδας εξελίχθηκε, το ίδιο εξελίχθηκε και η τεχνογνωσία, στοιχεία που συνεισφέρανε στην ποιότητα του τελικού προϊόντος. Ο δεύτερος λόγος που συνετέλεσε στην αυξημένη παρουσία στα ράφια της κυπριακής οιναγοράς είναι, ασφαλώς, η εξασφάλιση της αποκλειστικής διανομής των κρασιών της οινοποιίας από τη δραστήρια και έμπειρη εταιρεία διανομής Όθων Γαλανός, η γνώση και οι επαφές της οποίας βοήθησαν σημαντικά στο να κερδίσει η Έζουσα μεγαλύτερο μερίδιο αγοράς.

Το Ξυνιστέρι Άγιος Χρυσόστομος, εισηγούμαι για λόγους απλοποίησης και όχι αθεΐας να απαλειφθεί τελείως το όνομα του Αγίου και να παραμείνει απλώς το όνομα της γηγενούς ποικιλίας, είναι σταθερά την τελευταία τριετία ένα από τα καλύτερα τρία-τέσσερα Ξυνιστέρια της χώρας. Φρέσκο, καθάριο, φρουτώδες και ανθώδες αρωματικά, με στοιχεία που φέρνουν στο νου μνήμες από Sauvignon Blanc, και με ζωηρή και ισορροπημένη, καλοκαιρινή θα έλεγα γεύση, αποτελεί ένα αξιόλογο σημείο αναφοράς για την εν λόγω ποικιλία. Το Ροζέ από Μαραθεύτικο, ονόματι Έρως (εισηγούμαι να φύγει τελείως το Έρως και να απλοποιηθεί η ονομασία ως Έζουσα Ροζέ), είναι ποικιλιακά μοναδικό και οργανοληπτικά πάρα πολύ καλό (το παρουσιάζω παραπλεύρως στη στήλη Προτάσεις). Ο Ερυθρός του οινοποιείου (δεν θυμάμαι αν ακόμη φέρει το όνομα Διομήδης. Αν ναι, καλό θα ήταν να απλοποιηθεί κι  αυτό σε Έζουσα Ερυθρός) είναι τα τελευταία τρία χρόνια ένα από τα καλύτερα στο είδος του τοπικά κόκκινα καθημερινής κατανάλωσης. Φρέσκο, ευθύ, καθάριο, με ικανοποιητικό φρούτο, μαλακό γευστικά και ισορροπημένο. Εσχάτως δοκίμασα και το νέο δημιούργημα του οινοποιού, το Viognier, το οποίο δεν μπορώ να πω ότι με άφησε ασυγκίνητο, καθώς είναι ένα αρκετά πλούσιο και σχετικά λιπαρό λευκό, για τα κυπριακά τουλάχιστον δεδομένα, το οποίο θα κατανάλωνα με περισσή ευχαρίστηση. Το Μαραθεύτικο, ονόματι Μεθάρμη, είναι ένα πλούσιο και ιδιοσυγκρασιακό κόκκινο δεκτικό παλαίωσης. Το ίδιο πλούσιο και δεκτικό παλαίωσης είναι και το Syrah, που κινείται σε μάλλον νεοκοσμικό στιλ.

Δύο είναι τα σημεία που θα έπρεπε, κατά την άποψή μου, να προσεχθούν από τον φέρελπι οινοποιό της Κανναβιού. Πρώτον, να καταφέρει να κρατήσει σταθερή ανάμεσα στις εσοδείες την ποιότητά του, χωρίς μεγάλα σκαμπανεβάσματα που θα μείωναν την εικόνα του στα μάτια του οινόφιλου. Δεύτερον, να κάνει ό,τι μπορεί για να κατεβάσει κάπως τις τιμές κάποιων τουλάχιστον κρασιών, για να τα καταστήσει προσεγγίσιμα από μεγαλύτερη γκάμα καταναλωτών. Τα πιο «απλά» κρασιά να τα φέρει σε εκείνο το επίπεδο τιμής, που θα τα κάνει να φαντάζουν από τα ελκυστικότερα της αγοράς, βοηθώντας τα, έτσι, να ενταχθούν στο καθημερινό μας τραπέζι. Τα πιο απαιτητικά (Μαραθεύτικο, Syrah, Viognier), αν τα φέρει τιμολογιακώς πλησιέστερα στα καλά κρασιά των πλείστων επιτυχημένων οινοποιείων της χώρας, θα μπορεί πια να απευθύνεται πραγματικά σε όλους.

Φιλικές εισηγήσεις σε έναν φίλο που αναλώνει το είναι του καλλιεργώντας σε μια άκρη της νήσου αμπέλια, παράγοντας κρασί. Το μέλλον είναι δικό του, αρκεί να συνεχίσει με τον ίδιο ζήλο και την ίδια μετριοπάθεια.

21/06/2015