Οινολοχαγός στα Χανδριά

Ο Χρήστος Βασιλειάδης (φωτογραφία) είναι ένας νέος άνθρωπος. Νευρώδης, πείσμων, ταυτόχρονα, ευγενικός. Τελείωσε τη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, με το βαθμό του Ανθυπολοχαγού. Αφού έζησε από κοντά τον Ελληνικό Στρατό, γύρισε στην ανερμήνευτη νήσο μας για να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην Εθνική Φρουρά. Εκεί, στις τάξεις της Εθνικής Φρουράς, βίωσε από κοντά το χάος που τη χωρίζει από το Ελληνικό Στράτευμα. Αποκαρδιώθηκε. Κι είπε κάποια στιγμή να κάνει το απονενοημένο διάβημα, να τα παρατήσει και να φύγει. Εδώ, κάνω μια στάση. Και υποκλίνομαι. Γιατί τόλμησε να εγκαταλείψει μία, κατ’ άλλους, επίζηλη θέση ως απόφοιτος μίας σοβαρής πανεπιστημιακής σχολής, όπως η Ευελπίδων. Και γιατί το τόλμησε επειδή την καρδιά του την είχε κερδίσει ο οίνος. Είπε να αφήσει το ένα πεδίο μάχης και να πιάσει το άλλο, αυτό που θα του παρείχε περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης, έστω και διά στερήσεων και μόχθων.

Επήγε, λοιπόν, στα κακοτράχαλα Χανδριά, στα 1300 τόσα μέτρα, εκεί, στο δεύτερο ψηλότερο χωριό της Κύπρου μετά τον Πρόδρομο, για να φυτέψει αμπέλια και να φτιάξει κρασί. Όταν, στα πρώτα του τότε βήματα, μελετούσε το ενδεχόμενο να ριχθεί στον οινικό στίβο, με είχε επισκεφθεί στο σπίτι μου, στη θαυμαστή Λευκωσία, για να πάρει τη γνώμη μου, τον είχα αποτρέψει. Δημόσιος υπάλληλος ο γράφων (τι ζημιά, τι ζημιά, τι προδοσία, που λέει κι ο Καβάφης), τον συμβούλεψα να παραμείνει στο υψηλής μαχητικής ικανότητας κυπριακό στράτευμα. Ο άνθρωπος, νεότατος τότε, επίμονος και ολίγον αιθεροβάμων, ευτυχώς, δεν άκουσε τον συμβιβασμένο. Και ετόλμησε.

Το Σαββάτο που πέρασε, επήρα τη φαμίλια σύσσωμη και μαζί μου τον αγαπητό φίλο Άκη και κίνησα για τα Χανδριά, να ιδώ από κοντά το νέο οινοποιείο του Χρήστου Βασιλειάδη, που μόλις προ μερικών μηνών ολοκληρώθηκε. Το κτήριο, που έχει ενοικιαστεί με μακροχρόνιο συμβόλαιο, βρίσκεται στη δεξιά πλευρά του δρόμου, που οδηγεί από τα Χανδριά στην Κυπερούντα. Είναι ένα σχετικά συμμαζεμένο κτίσμα, που έχει ανακαινισθεί κι έχει αποκτήσει όλα τα καλά της σύγχρονης οινοποιητικής τεχνολογίας. Πνευματικό πιεστήριο τελευταίας γενιάς, ανοξείδωτες δεξαμενές με ελεγχόμενη θερμοκρασία, εμφιαλωτήριο, χημείο, κάβα παλαίωσης δρύινων βαρελιών, δωμάτιο γευσιγνωσίας με τζάκι κι άλλα τινά. Αυτά, βεβαίως, αποτελούν το τελικό στάδιο της επίπονης προσπάθειας, που καλείται οινοπαραγωγή, γιατί εκεί που δίνεται κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή ο αγώνας ο τραχύς είναι στα αμπέλια. Στα κακοτράχαλα αμπέλια της Μαδαρής, εκεί, στα 1300 με 1500 μέτρα, όπου καλλιεργούνται μερικοί από τους πλέον ορεινούς αμπελώνες της Γηραιάς Ηπείρου και όχι μόνο. Ο κάματος κι ο πόνος του αμπελώνα δεν κρύβονται, είναι φωλιασμένα στο καψαλισμένο δέρμα, είναι χαραγμένα στα δάχτυλα που έχουν ροζιάσει και στις απαλάμες που έχουν καταστεί αδρές.

Με έναν περίεργο τρόπο, όμως, τα γεννήματα της υψηλής αυτής γης δεν είναι ούτε αδρά ούτε καψαλισμένα. Καθώς δοκιμάζεις τους καρπούς της ορεινής Πιτσιλιάς, αισθάνεσαι μια λεπτότητα και μια φινέτσα, που δύσκολα συναντάει κανείς σε άλλες περιοχές της νήσου. Δοκιμάζοντας, για παράδειγμα, το ερυθρό Όναρ της εσοδείας 2018, ένα κόκκινο αποκλειστικά καμωμένο από σταφύλια της γαλλικής ποικιλίας Cabernet Franc, βιώνεις πέρα για πέρα αυτή την ιδιαίτερη φινέτσα που το διαπερνά. Το φρούτο είναι ζωηρό αλλά όχι αδροκομμένο και «μαρμελαδέ», τα άνθη παρόντα κι η δρυς εξυψωτική κι όχι δεσποτική του συνόλου. Κι όλα αυτά δοσμένα με 12,5 μόνο βαθμούς αλκοόλης, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο για κυπριακό κόκκινο. Έχω δοκιμάσει όλες τις εσοδείες αυτού του κρασιού και πιστεύω ότι αυτή του 2016 και η εν λόγω του 2018 είναι οι καλύτερες. Τείνω δε να δείχνω μία ελαφρά προτίμηση στην εσοδεία του 2018, καθώς θεωρώ το φρούτο και την κομψότητά της ασυνήθιστα για τα τοπικά δεδομένα. Η γκάμα κρασιών του οινοποιείου Εκφράσεις Βασιλειάδη δεν περιλαμβάνει, βεβαίως, μόνο το εξαιρετικό Όναρ (ένα από τα καλύτερα τοπικά κόκκινα), αλλά κι άλλα άξια λόγου κρασιά. Το ερυθρό Ραψωδία, καμωμένο από ντόπιο Μαύρο και λίγο Grenache, το Δέλεαρ, το πρώτο κυπριακό Pinot Noir που δοκιμάζω, το ροζέ Μυθωδία, ένα πάντρεμα 4 ποικιλιών (Μαύρο, Syrah, Grenache, Mourvèdre), το υπό παλαίωση στη φιάλη Αμήτωρ (100% Syrah), το Ξυνιστέρι, το Sauvignon Blanc, το γλυκό, από λιαστά Ξυνιστέρι και Μαύρο, Όχθη, και το από σταφύλια προσβεβλημένα από βοτρίτη Ηώ. Αυτά τα κρασιά μαζί με τον αποφασισμένο να πετύχει Χρήστο αποτελούν τα διαπιστευτήρια μιας πολλά υποσχόμενης οινοποιίας…

26/01/2020