Το πείραμα απέτυχε

Από πέρυσι το καλοκαίρι έχω μπει σε ένα πείραμα: να δω πώς συμπεριφέρονται οι οινοποιοί της Ελλάδος στους επισκέπτες, να συνειδητοποιήσω πώς τους αντιμετωπίζουν, με ποια στάση, με ποια νοοτροπία τους καλωσορίζουν, με τι διάθεση διάκεινται απέναντί τους, τέλος πάντων, ποια είναι η εν γένει υποδοχή της οποίας τυγχάνουν όσοι οινόφιλοι μπαίνουν στον κόπο να οδηγήσουν τα βήματά τους μέχρι κάποιο από τα εκατοντάδες οινοποιεία της χώρας.

Το πείραμα δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί με όσα, γνωστά κυρίως, οινοποιεία διατηρώ φιλικές σχέσεις εδώ και χρόνια, παρά μόνο με κάποιες νέες και μάλλον άγνωστες στο ευρύ κοινό οινοποιίες της Μητροπόλεως. Πέρυσι, πέρασα από τη Ζίτσα και άλλους κοντινούς της προορισμούς, εφέτος κινήθηκα προς Λακωνία, τις εντυπώσεις της οποίας περιέγραψα προ ημερών. Εσχάτως, επισκέφθηκα μία άλλη οινοποιητική μονάδα στην Πολύδροσο Παρνασσού, το Κτήμα Αργυρίου, για την εξαιρετική Μαλαγουζιά της οποίας είχα γράψει σε ανύποπτο χρόνο και συγκεκριμένα στις 28 Μαρτίου του τρέχοντος έτους.

Το Κτήμα Αργυρίου έχει δημιουργήσει από το 2008 έναν όμορφο ξενώνα στην παλαιά οικία της οικογένειας, η οποία χρονολογείται από το 1867. Κάλεσα, λοιπόν, και έκλεισα το μεγάλο οικογενειακό δωμάτιο για δύο βράδια. Επήρα το αμάξι μου, επήρα τα παιδιά μου, τη σύζυγό μου εφόρτωσα κι αέρα στα πανιά μου. Επέρασα την κίνηση, επέρασα διόδια, δρόμους πολλούς επήρα, σταμάτησα στα ΣΕΑ και μ’ όλα μου τα μέα έφτασα, τρεις ώρες μετά, στην αυλή του ξενώνα. Σταθμεύσαμε, πήραμε παραμάσκαλα τις αποσκευές και κινήσαμε προς το μέσα μέρος, που μία συμπαθής πινακίδα έδειχνε. Λίγα λεπτά αργότερα, μία καλή κοπέλα ήρθε, μας είπε «γεια σας, εδώ είναι το δωμάτιό σας», μας έδωσε τα κλειδιά και ετοιμάστηκε να απέλθει. Τότε ρώτησα για το οινοποιείο, ξέρετε, για το πού βρίσκεται κτλ., για να λάβω την απάντηση ότι το οινοποιείο δεν είναι επισκέψιμο! Φοβούμενος ότι δεν είχα ακούσει καλά, ξαναρώτησα, για να λάβω και πάλι την κοφτή απάντηση ότι δεν είναι επισκέψιμο. Λόγοι δεν μου παρατέθηκαν, απλώς ρωτήθηκα εάν ενδιαφερόμουν να κάνω την επομένη μία γευστική δοκιμή επ’ αμοιβή, εκεί, στον ξενώνα. Αυτά, λοιπόν!

Θα μου πείτε: και τι θα κάνουν, δηλαδή, όλη μέρα οι άνθρωποι, θα ξεναγούν τον έναν και τον άλλο και θα του ανοίγουν κρασιά αβέρτα-κουβέρτα; Δεν ξέρω, βρε παιδιά, εσείς τι λέτε; Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι οδήγησα τρεις ώρες δρόμο από την Αθήνα στην Πολύδροσο, μια κι εμείς οι επαρχιώτες οι Κύπριοι οδηγάμε και από την ανάποδη και συνεπώς πάμε αργά εκεί στη Μητρόπολη, ξέρω ότι πλήρωσα κάνα ογδοντάρι βενζίνη πήγαινε-έλα, ξέρω ότι πλήρωσα άλλα 20-25 στα διόδια, ξέρω ότι θα πλήρωνα άλλα 240 στον ξενώνα κτλ., να πληρώσω και για να δοκιμάσω δυο γουλιές κρασί, ρε γαμώτο, που λέει και η Πατουλίδου;

Τέλος πάντων, το αποτέλεσμα ήταν να συζητήσω και ολίγον με τη σύζυγό μου σχετικώς με τα πειράματά μου, να αγοράσω δύο κιβώτια κρασί στα γρήγορα από τον ξενώνα και να ακυρώσω τη μία βραδιά κράτησης, αν δεν ήμουν δε κουρασμένος από το οδήγημα, θα πλήρωνα το πρώτο βράδυ και θα έφευγα αυθημερόν, καθώς προσωπικώς δεν μπορώ πλέον να ανεχθώ αυτή τη νοοτροπία που έχει εσχάτως αναπτυχθεί, ιδιαίτερα στις όψιμες οινοποιητικές μονάδες της χώρας, με τον πολύ μικρό αριθμό επισκεπτών, να ζητάνε χρήματα προκειμένου να καταδεχθούν να ανοίξουν μια-δυο φιάλες κρασί σε όποιον μπαίνει στον κόπο να τους τιμά με την παρουσία του. Ίσως, πάλι, το πρόβλημα να είναι μόνο δικό μου και να τα λέω αυτά γιατί είμαι όξινος και μυστήριος, δεν αποκλείεται.

02/08/2023