|
Νεμέα, το Bordeaux της Ελλάδας
Η Πέλοπος Νήσος, το νοτιότερο τμήμα της ηπειρωτικής Ελλάδας, είναι η πλέον πολύμορφη οινολογικά περιοχή της Μητρόπολης. Στα χώματα της τετραδάχτυλης παλάμης του Μοριά, που ολόγυρα λούζεται από τα Ιόνια και Αιγαιακά νερά, κουρνιάζει σημαίνουσα η μεγαλύτερη και σπουδαιότερη ελληνική ζώνη παρασκευής εκλεκτών ερυθρών οίνων
που ακούει στο όνομα Νεμέα.
Η Νεμέα, το ελληνικό Bordeaux, αναγνωρίστηκε το 1971 ως ονομασία Προέλευσης (ΟΠΑΠ Νεμέα). Από τότε, τριάντα χρόνια έχουν παρέλθει, τριάντα χρόνια γεμάτα από το «αίμα του Ηρακλή», όπως συνηθίζουν οι ντόπιοι να αποκαλούν το νεμεάτικο κρασί. Αίμα, γιατί ο νεμεάτικος οίνος είναι σχεδόν πάντοτε βαθυκόκκινος, πυκνός ως προς την πορφυρά του χροιά, αρωματικά κομψός και σύνθετος και γευστικά βελούδινος, αξιαγάπητος.
Οι αμπελώνες της Νεμέας, που καλύπτουν συνολικά δεκάξι κοινότητες, δεν είναι όλοι οι ίδιοι. Διαφέρουν μεταξύ τους ως προς τις κλιματικές και εδαφικές συνθήκες αλλά και ως προς τις καλλιεργητικές φροντίδες, που δέχονται (κλάδεμα, λίπανση, πότισμα κτλ). Έτσι, τρεις διαφορετικές ζώνες έχουν ατύπως διαμορφωθεί αυτή τη στιγμή στη Νεμέα. Η χαμηλότερη απ’ όλες φθάνει μέχρι τα 250 μέτρα, στο ενδιάμεσο υψόμετρο των 450-650 μέτρων βρίσκεται η ημιορεινή Νεμέα, ενώ στα 750 μέτρα στρογγυλοκάθονται οι αμπελώνες της ορεινής Νεμέας.
Και αν το Bordeaux οφείλει το οινικό του μεγαλείο στο πολυδυναμικό Cabernet Sauvignon και στο εξαιρετικό Merlot, η Νεμέα οφείλει την επικράτησή της στον «ερυθρό» ελλαδικό χώρο στο Αγιωργίτικο, ένα πανέμορφο σταφύλι, που έχει πολλαπλές οινολογικές δυνατότητες. Ένα σταφύλι, που για να φτιάξει κακό κρασί πρέπει να προσπαθήσει κανείς πάρα πολύ! Το Αγιωργίτικο, που οφείλει την ονομασία του στην προηγούμενη ονομασία της Νεμέας (Άγιος Γεώργιος), μπορεί να προσφέρει όμορφα ροζέ κρασιά, μαλακά ερυθρά βραχυπρόθεσμης κατανάλωσης, ερυθρούς οίνους μεσοπρόθεσμης παλαίωσης (3-4 χρόνια) αλλά και εξαιρετικά, μεγάλα κόκκινα κρασιά μακράς εκχύλισης και ωρίμασης σε καινούργια κρασοβάρελα ποιότητας, οίνους βαθιάς παλαίωσης και καταπληκτικής πολυπλοκότητας και έντασης.
Σήμερα, το τοπωνύμιο «Νεμέα» είναι δηλωτικό ενός οίνου ποιότητας, προσφιλούς στο καταναλωτικό κοινό, που ζητά κάτι πραγματικά ξεχωριστό. Η αναγραφή και μόνο της ονομασίας Νεμέα επί της ετικέτας ενός οίνου διασφαλίζει – σύμφωνα με τις πρόνοιες της νομοθεσίας – το γεγονός πως τα σταφύλια προέρχονται από τους αμπελώνες της οριοθετημένης ζώνης αλλά και το γεγονός πως η παραγωγή συντελέστηκε εντός των ιδίων γεωγραφικά καθορισμένων ορίων. Στις περιπτώσεις δε, που κάποια αμπελουργική εκμετάλλευση αγοράζει έτοιμο κρασί από κάποιο παραγωγό εντός της ζώνης ενώ η ίδια βρίσκεται εκτός των ορίων της ονομασίας προέλευσης, είναι υποχρεωμένη να αναγράφει στην ετικέτα πως o οίνος εμφιαλώθηκε στις εγκαταστάσεις της, που σημαίνει πως άλλος είναι ο παραγωγός. Αυτή βεβαίως είναι μια διεθνής πρακτική, που ακολουθείται σε όλες τις οινοπαραγωγικές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην οποία σαφή κριτήρια και νομοθετικά δεδομένα διασφαλίζουν την οινική ποιότητα και τον σεβασμό απέναντι στο καταναλωτικό κοινό. Αντίθετα, στην ανάπηρη οινολογικά και αμπελουργικά νήσο της μπανανίας, κάθε σοφός αναπτύσσει τη δική του οινοθεωρία, σβήνοντας άλλοτε από κάποια ετικέτα τη χρονιά 1992 και αναγράφοντας δίπλα στη μισοσβησμένη το 1995 ή σβήνοντας το 1992 και επανατυπώνοντας δίπλα στο χρυσίζων μισοσβησμένο το 1996, αγνοώντας ακόμη και τη νοημοσύνη του καταναλωτή!
Ας είναι. Θα ήταν σοβαρότατη παράλειψη να μην αναφερθώ σε κάποιες προτάσεις κρασιών από τη Νεμέα. Κορυφαίες, κατά τη γνώμη μου, «Νεμέες» είναι ο Επιλεγμένος του Αθανάσιου Παρπαρούση, το Κτήμα Γαίας της ομώνυμης οινοποιίας και σε απόσταση βραχείας κεφαλής τα Παλαιά Κλήματα του Παπαϊωάννου. Η Νεμέα του Τσέλεπου, αποτελεί ένα μεσοπρόθεσμης παλαίωσης κρασί, που μπορεί να μην διαθέτει την πολυπλοκότητα και την ένταση αλλά και τη δυνατότητα μακροχρόνιας παλαίωσης, που διαθέτουν τα τρία προηγούμενα κρασιά, είναι όμως ένα «τιμιότατο» και απολαυστικότατο νεμεάτικο κρασί από κυπριακό αίμα.
16/09/2001
|
