Αρχική Σελίδα  |  Επικοινωνία  |  Αναζήτηση:
Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024
Cyprus Wine Pages

Εδώ Πελοπόννησος!



Η Πελοπόννησος, αυτός ο αγαπημένος και ανεξάντλητος από κάθε άποψη τόπος, αυτή η απαλάμη που ακουμπάει στο ελληνικό πέλαγο, φτιάχνει το 40 τοις εκατόν της συνολικής παραγωγής κρασιού της Ελλάδος. Με αναρίθμητες οινοπαραγωγικές μονάδες, με ουκ ολίγες γηγενείς ποικιλίες οιναμπέλου, με κυριότερες το Αγιωργίτικο και το Μοσχοφίλερο, με ανερχόμενα κρασοστάφυλα-αστέρια, όπως το Μαύρο Καλαβρυτινό, με οινοποιούς ορεξάτους, υπηρέτες της αμπέλου, ετοιμάζεται να μας εκπλήξει ίσως όσο δεν μας έχει έως τώρα εκπλήξει άλλη αμπελουργική περιοχή της χώρας.

 

Προ μερικών ημερών, σύσσωμη σχεδόν η κοινότητα των οινοποιών της Πελοποννήσου, με είκοσι τρία στον αριθμό οινοποιεία, κατέβηκε στην ακμάζουσα και συγχρόνως σπαράζουσα από την άτακτη ανάπτυξη Λεμεσό, για να παρουσιάσει τα κρασιά της. Το ραντεβού δόθηκε στο ξενοδοχείο Crowne Plaza, όπου 23 τραπέζια στήθηκαν, με τη συνδρομή του Συνδέσμου Οινοχόων Κύπρου και του αεικίνητου Προέδρου της, κ. Γιώργου Κασσιανού, με σκοπό να προσφερθούν τα κρασιά των παραγωγών για δοκιμή.

 

Όταν μπήκα στην αίθουσα, πρώτος-πρώτος φάνηκε μπροστά μου ο Ευριβιάδης Σκλάβος από την Κεφαλονιά, καθώς οι παραγωγοί του νησιού έχουν ενταχθεί κι αυτοί στην ΕΝΟΑΠ (Ένωση Οινοπαραγωγών Αμπελώνα Πελοποννήσου). Τα κρασιά του τα γνωρίζω εδώ και καιρό, τα πλείστα τα είχα ήδη δοκιμάσει, μαζί του είχα μόλις μία φορά μιλήσει τηλεφωνικώς το καλοκαίρι που μας πέρασε. Είχα ακούσει διάφορα γι’ αυτόν τον μύθο του κεφαλονίτικου αμπελώνα. Ότι οινοποιεί βιοδυναμικά, ότι χρησιμοποιεί μόνο γηγενείς, άγριες, όπως λέμε, ζύμες, ότι θειώνει από καθόλου έως ελάχιστα τα κρασιά του, ότι είναι ολίγον φευγάτο παιδί παραδομένο στην οινική του τρέλα και άλλα τινά. Ήταν όλα αλήθεια, εκτός, θαρρώ, από το τελευταίο. Είδα εκεί έναν άνθρωπο συγκροτημένο, ευγενή, συγκρατημένο, ήρεμο. Να πατάει γερά στα πόδια του, να μην επαίρεται, να μην νομίζει ότι κατέχει της γης την αλήθεια. Τα κρασιά του ήταν μία συγκλονιστική αποκάλυψη, ένας ανεξερεύνητος κόσμος για λάτρεις της οινικής περιπέτειας και ιδιομορφίας. Ο Σκλάβος, ομολογώ, με σκλάβωσε, ήταν ό,τι πιο συναρπαστικό έχω συναντήσει τα τελευταία χρόνια στο ελληνικό κρασί. Και πιστεύω, αλήθεια το πιστεύω απόλυτα, ότι για τα κρασιά του Ευριβιάδη Σκλάβου θα μιλήσει σύντομα η παγκόσμια οινική κοινότητα. Για το Βοστιλίδι ή Γουστολίδι ή Γουστουλίδι ή Αυγουστολίδι (όλα συνώνυμα), για το Ζακυνθινό, τις ξηρές Μαυροδάφνες και όλα τα υπόλοιπα, που αναμένω πώς και πώς να καταφθάσουν σύντομα στην Κύπρο για να τα δοκιμάσω και να τα παρουσιάσω ένα-ένα σε κάποιο από τα προσεχή σημειώματα.

 

Σταθερές αξίες που ξεχώρισα από την έκθεση των πελοποννησιακών οίνων είναι, βεβαίως, τα κρασιά της οινοποιίας Τσέλεπου, του συμπατριώτη μας και συνοδοιπόρου στα μονοπάτια του οίνου Γιάννη Τσέλεπου και της γλυκυτάτης Αμαλίας. Όλα τα κρασιά του Κτήματος Τσέλεπου διακρίνονται από μια υψηλή ποιότητα και από μία αναντίλεκτη σταθερότητα ανάμεσα στις εσοδείες. Τι να πω για το Μοσχοφίλερο Τσέλεπου, που ανέδειξε στη γης τα πέρατα την ποικιλία, για τον στιβαρό και ταυτόχρονα φίνο και δεκτικό πολυετούς παλαίωσης Κοκκινόμυλο, για το βαρέων βαρών Αυλοτόπι, ένα Cabernet Sauvignon διεθνούς κλάσης, για το Chardonnay, για τη Δρυόπη, ένα από τα κορυφαία με διαφορά Αγιωργίτικα ή για το αφρώδες Αμαλία Brut, καμωμένο με την παραδοσιακή μέθοδο της Καμπανίας, με ζύμωση στη φιάλη; Όλα πραγματικά εξαιρετικά, αντάξια μιας αξιοθαύμαστης πορείας.

 

Εξαιρετικές εντυπώσεις μου άφησαν, επίσης, τα κρασιά του Κτήματος Μερκούρη, στον Πύργο Ηλείας, που διαθέτουν φινέτσα, χαρακτήρα και σταθερότητα ανάμεσα στις ετικέτες και στις χρονιές. Μια ιδιαίτερη περίπτωση άξια μεγάλης προσοχής ήταν αυτή του οινοποιείου Τετράμυθος στην ορεινή Αιγιαλεία. Ιδιοσυγκρασιακά κρασιά, που τα διαπερνά μία λεπτή γοητεία, φίνα και την ίδια στιγμή αυθεντικά, κάνουν ήδη διεθνή καριέρα, καθώς ένα συντριπτικό ποσοστό της συνολικής παραγωγής πωλείται σε απαιτητικές αγορές, όπως αυτές της Γαλλίας, της Ισπανίας, της Αμερικής και του Καναδά. Δοκιμάστε το Μαύρο Καλαβρυτινό, αυτό το σπανιότατο γηγενές κόκκινο, τη φίνα Μαλαγουζιά, τον Ροδίτη, έναν από τους κορυφαίους που θα συναντήσετε στην αγορά ή τη νέας γενιάς ρετσίνα του και θα με θυμηθείτε.


26/11/2017

Άρθρα: Αμπελώνες

»

Κάποτε πρέπει να ωριμάσουμε

04/02/2024

»

Single Vineyard και άλλα τινά

01/10/2020

»

Εδώ Πελοπόννησος!

26/11/2017

»

Οινικές προτάσεις από Δράμα

19/06/2016

»

Η κρισιμότητα του υψομέτρου

15/02/2015

»

Κρήτη όπως Κύπρος…

17/03/2013

»

Μεταξύ Μαντινείας και Νεμέας

19/08/2012

»

Σαν πας στη Σαντορίνη

01/04/2012

»

Σαντορίνη, το καλύτερο λευκό του κόσμου;

25/03/2012

»

Νεμέα για τους τύπους

18/03/2012

»

Υπάρχει η έννοια της εσοδείας στο νησί;

28/06/2009

»

Πότε η χρονιά είναι καλή;

21/06/2009

»

Τα λαβωμένα σταφύλια

14/06/2009

»

Πόσα αμπέλια έχετε, παρακαλώ;

22/03/2009

»

Οι μεγάλες ημέρες των μικρών ονείρων

15/03/2009

»

Όχι άλλο Bordeaux!

28/08/2007

»

Και τώρα τι θα γίνουμε χωρίς Barberas;

15/07/2007

»

Μια βόλτα στο Πιεμόντε

13/07/2007

»

Το σταφύλι αποκαλύπτεται...

11/02/2007

»

Ο αμπελώνας

04/02/2007

Οίνου Συμβουλευτική Πάνω  |  Πίσω  |  Εκτύπωση  |  Εξειδικευμένη Αναζήτηση  |  Επικοινωνία  |  Αρχική Σελίδα