|
Σαντορίνη, το καλύτερο λευκό του κόσμου;
Προ επταημέρου μιλήσαμε για τη Νεμέα, τη μεγαλύτερη και, μαζί με τη Νάουσα, τη σημαντικότερη αμπελουργική ζώνη παραγωγής κόκκινων κρασιών στην Ελλάδα. Μιλήσαμε για τις δυνατότητες αυτής της ιστορικής αμπελοοινικής περιοχής και κατακρίναμε την πρακτική των πλείστων οινοποιών που δραστηριοποιούνται σ’ αυτήν, οι οποίοι προτάσσουν αντί του τοπωνυμίου «Νεμέα» τη μάρκα ή το όνομά τους.
Σήμερα, θα πάρουμε ένα καραβάκι και θα σαλπάρουμε για λίγο πιο νότια, κάπου εκεί στις Κυκλάδες, όπου ένα σπάνιο και πανέμορφο νησί βρίσκεται, η ωραία, ηφαιστειογενής Σαντορίνη. Αυτή η τόσο όμορφη κώχη της γης δεν ενέπνευσε μόνο ποιητές και ερωτευμένους, δεν γοήτευσε μόνο τους χιλιάδες τουρίστες που την επισκέπτονται από κάθε γωνιά της υφηλίου, αλλά συγκίνησε και τους απανταχού οινόφιλους, καθώς στα χώματά της καλλιεργείται η γηγενής ποικιλία που ακούει στο όνομα Ασύρτικο, η οποία χαρίζει στην οικουμένη μερικά από τα καλύτερα και πιο χαρακτηριστικά κρασιά.
Το ερώτημα, όμως, δεν είναι εάν η Σαντορίνη παράγει καλά ή κορυφαίας ποιότητας λευκά κρασιά. Αυτό που προσωπικά με απασχολεί είναι ένα άλλο, πιο συγκεκριμένο και πιο τολμηρό ερώτημα: Μήπως η Σαντορίνη παράγει τα καλύτερα λευκά κρασιά στον πλανήτη; Νομίζω πως η δίκη μου απάντηση, που εδράζεται στην προσωπική γευστική εμπειρία, είναι καταφατική, καθώς θεωρώ πως στο νησί οινοποιούνται τα καλύτερα λευκά της γης, ιδιαίτερα εάν λάβουμε υπόψη τη σχέση ποιότητας-τιμής. Σε επίπεδο ποιότητας αυτής καθαυτής τα λευκά της Σαντορίνης διαθέτουν τρία πολύ σημαντικά πράγματα. Πρώτον, αυθεντικότητα, η οποία οφείλεται στο ηφαιστειογενές έδαφος του νησιού, το οποίο προσδίδει στα κρασιά τη γνωστή μεταλλικότητά τους και τα αρώματα ορυκτών που εμφανίζουν, αλλά και στο ιδιαίτερο μεσόκλιμα της καλντέρας και, φυσικά, στο Ασύρτικο. Δεύτερο, πολυπλοκότητα αρωματική και γευστική, καθώς τα ορυκτά και τα μέταλλα δεν είναι μόνα στη σύνθεση του κρασιού, αλλά συνοδεύονται από το πλούσιο φρούτο του Ασύρτικου. Τρίτο, δυνατότητες βαθιάς παλαίωσης, αφού έχει πια αποδειχθεί, μέσα από τις αλλεπάλληλες γευστικές δοκιμές παλαιών εσοδειών πως, τόσο οι Σαντορίνες δεξαμενής όσο και αυτές που ζυμώνονται και ωριμάζουν σε δρύινα βαρέλια, μπορούν να εξελίσσονται στη φιάλη για μία τουλάχιστον δεκαετία.
Στα συν των λευκών κρασιών της Σαντορίνης θα πρέπει να συμπεριλάβουμε δύο ακόμη παράγοντες: τη σπανιότητα και τη σχέση ποιότητας-τιμής. Η σπανιότητα από μόνη της δεν μπορεί, βεβαίως, ούτε να θεωρηθεί προσόν ούτε να αναδείξει ένα κρασί, καθώς απαιτείται και η ανάλογη ποιότητα. Η Σαντορίνη, όμως, είναι και εξαιρετική σε ποιότητα και πολύ σπάνια, αφού μιλάμε για ένα μικρό νησάκι που έχει πια αλώσει ο τουρισμός, ο οποίος έχει εξωθήσει τα αμπέλια σε συρρίκνωση, συνεπώς η παραγωγή σταφυλιών είναι ιδιαίτερα περιορισμένη. Αλλά και η σχέση ποιότητας-τιμής που διέπει τις περισσότερες Σαντορίνες είναι εξαιρετική, λαμβανομένης υπόψη της υψηλής ποιότητας, αλλά και της σπανιότητας.
Μεγάλα λευκά δεν υπάρχουν, βεβαίως, μόνο στη Σαντορίνη, αλλά και στη Γαλλία, λόγου χάρη, και στις παραδοσιακές της αμπελουργικές ζώνες, όπως η Βουργουνδία, η Αλσατία, ο Λίγηρας, ακόμη και το Μπορντό, που φημίζεται περισσότερα για τα κόκκινα παρά για τα λευκά του. Όμως, αν και ποιοτικώς συγκρίνονται ευνοϊκά με τις Σαντορίνες υστερούν, κατά την άποψή μου, σε επίπεδο τιμής, αφού τα πλείστα μεγάλα λευκά της Γαλλίας είναι πραγματικά πανάκριβα, ιδιαίτερα οι Βουργουνδίες και όσα προέρχονται από το Μπορντό. Και, βεβαίως, η παραγωγή εκεί είναι ασυγκρίτως μεγαλύτερη ποσοτικά, αφού οι αμπελώνες από τους οποίους παράγονται τα κορυφαία Chardonnay της Βουργουνδίας, για παράδειγμα, είναι πολύ πιο εκτεταμένοι. Και κάτι ακόμα. Chardonnay, Sauvignon Blanc και Riesling βρίσκει πλέον κανείς παντού, σίγουρα όχι τέτοιου υψηλού επιπέδου σαν αυτού της Γαλλίας, αλλά η καλλιέργεια πια αυτών των ποικιλιών έχει καταστεί φαινόμενο παγκόσμιο. Γι’ αυτό και η αξία της Σαντορίνης και της ποικιλιακής, και όχι μόνο, ιδιαιτερότητάς της προσλαμβάνουν σαφώς μεγαλύτερη αξία όταν έρχεται η στιγμή της σύγκρισης με οποιοδήποτε άλλο λευκό του πλανήτη.
Ίσως σε κάποιους ακουστούν απόλυτα και «εθνικιστικής προέλευσης» τα όσα λέω, μα πιστεύω ειλικρινά στο μεγαλείο της Σαντορίνης και πιστεύω πως αξίζει μεγαλύτερης προσοχής και προώθησης. Αλλά, και κομματάκι υπερβολικός να είμαι, δεν νομίζω ότι θα φθάσω ποτέ σε απόδοση τους Γάλλους ή, ακόμη χειρότερα, τους Ιταλούς που έχουν καταφέρει να πείσουν την οικουμένη για την «ανωτερότητα» και «αξία» των εκατομμυρίων τόνων Pinot Grigio, Frascati και άλλων τινών, που φτιάχνουν και μοσχοπουλούν στους ανυποψίαστους και ανεκπαίδευτους στην πλειοψηφία των περιπτώσεων καταναλωτές. Ολίγη υπερβολή προκειμένου να υποστηρίξουμε τα δικά μας διαμάντια, δεν βλάπτει…
25/03/2012
|
