Αρχική Σελίδα  |  Επικοινωνία  |  Αναζήτηση:
Τρίτη, 19 Μαρτίου 2024
Cyprus Wine Pages

Από το Chevalier στον Chevalier



Το Chevalier-Montrachet είναι ένα από τα μεγάλα λευκά κρασιά του πλανήτη. Ένα Grand Cru από την Côte de Beaune της Βουργουνδίας, καμωμένο, όπως όλα τα λευκά της περιοχής, αποκλειστικά από σταφύλια της ποικιλίας Chardonnay, η οποία δεν χρειάζεται ασφαλώς συστάσεις. Ένα μόνο Chardonnay στον κόσμο υπάρχει, που να είναι ανώτερο από το Chevalier-Montrachet, το επίσης Grand Cru, Le Montrachet.

 

Κάθομαι λοιπόν στο κινέζικο του Four Seasons, κατά τη γνώμη μου το καλύτερο εστιατόριο που υπάρχει στο νησί, και απολαμβάνω ένα Chevalier-Montrachet του Louis Jadot, της εσοδείας 2001. Είναι ήδη δέκα ετών και ακόμη εμφανίζεται νέο στο ποτήρι. Χρυσόχρωμο, αρωματικά πυκνό και πολυδιάστατο, με ώριμα αλλά όχι βαριά αρώματα κεριού, μελιού, μπλε τυριών, καβουρντισμένων ξηρών καρπών, βουτύρου και άλλων τινών, αλλά και με λιπαρή, μελένια, πληθωρικότατη γεύση, αποδεικνύει σε κάθε γουλιά γιατί είναι τόσο ακριβό και σπάνιο.

 

Ένα μεγάλο, πράγματι, κρασί, που έδειχνε να λάμπει, τουλάχιστον προτού εμφανιστεί ο Chevalier (ιππότης) των Chevalier, ο πολύς Marcel Guigal! Προτού εμφανιστεί το Côte-Rôtie La Landonne της εσοδείας 2003, ένα σπανιότατο και πανάκριβο κόκκινο από τον βόρειο Ροδανό της νότιας Γαλλίας, καμωμένο από τον άνθρωπο που χαρακτηρίστηκε από τους διασημότερους οινογράφους ως ο καλύτερος παραγωγός του πλανήτη. Ο διασημότερος όλων, ο αμερικανός Robert Parker, του έδωσε 100, εγώ του δίδω 200! Ελάχιστα κιβώτια παράγονται από αυτό το κρασί, που είναι ένα από τα τρία διάσημα αδέλφια, τα άλλα δύο τα Côte-Rôtie La Turque και Côte-Rôtie La Mouline. Μόλις ένα από αυτά τα κιβώτια (12 φιάλες) φθάνει κάθε χρόνο στην Κύπρο, το οποίο, δυστυχώς, δεν προσφέρεται προς πώληση, καθώς το κρατάει ο εδώ εισαγωγέας (La Maison du Vin) για την προσωπική του κάβα. Θα αναρωτηθείτε ίσως γιατί μιλάω σήμερα για ένα κρασί, που δεν προσφέρεται προς πώληση ή γιατί εν καιρώ κρίσης καταπιάνομαι με τόσο ακριβά και ίσως παράλογα κοστολογημένα κρασιά. Πάντως, όχι επειδή επιθυμώ να διαφημίσω ένα κρασί που, ούτως ή άλλως, δεν χρειάζεται διαφήμιση, ούτε επειδή επιθυμώ να εκδηλώσω μια ελιτίστικη οινική στάση, εξάλλου, θα θυμάστε τα ουκ ολίγα κυπριακά και άλλα φθηνά και καλά κρασιά που τις τελευταίες εβδομάδες παρουσίασα. Επιθυμώ, ωστόσο, να μοιραστώ μαζί σας μία συναρπαστική και βεβαίως σπάνια οινική εμπειρία, για να θέσω ένα πάγιο και διαχρονικό ερώτημα: «μέχρι πού μπορεί να φθάσει η τιμή ενός κρασιού και να είναι δικαιολογημένη»;

 

Προσπάθησα πολλές φορές να απαντήσω. Όταν είμαι πιο ψύχραιμος, απαντάω: «μέχρι 50-60 ευρώ». Όταν αναπολώ κάποια μεγάλα, αλλά ακριβά κρασιά, που είχα την τύχη να δοκιμάσω, αυξάνω το ποσό αναλόγως της ισχύος της ανάμνησης. Αν πάλι θυμηθώ κάποιο ακριβό κρασί που με απογοήτευσε με την ποιότητά του, μειώνω αναλόγως το ποσό. Όταν όμως φέρνω στον νου το Côte-Rôtie La Landonne 2003 του Chevalier των Chevalier, αδυνατώ να προσκομίσω απάντηση. Ίσως τα 500-600 ευρώ που ζητάει κάποιος οινέμπορος για να διαθέσει ένα μπουκάλι να ακούγονται υπερβολικά, σχεδόν εξωφρενικά, ιδιαιτέρως παράλογα, πιθανότατα να αποτελούν και ύβρη, αν αναλογιστεί κανείς ότι ζούμε σ’ έναν κόσμο στον οποίο υπάρχει ακόμη φτώχεια και ανέχεια.

 

Παλαιότερα υποστήριξα ότι με 50-60 ευρώ ένας γνώστης του κρασιού μπορεί να αγοράσει ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί στην οικουμένη. Όσο όμως κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχθούμε, φαίνεται ότι υπάρχουν και εξαιρέσεις. Μία από αυτές είναι και το Côte-Rôtie La Landonne του Guigal. Άλλες πάλι είναι τα πρωτοκλασάτα château του Bordeaux, τα καλύτερα Grand Cru της Βουργουνδίας, τα μυθικά Hermitage του Ροδανού, τα κορυφαία Barolo της βορειοδυτικής Ιταλίας, οι πριμαντόνες της Καμπανίας, τα καλύτερα Brunello της Τοσκάνης, ίσως μερικά από τα κορυφαία κόκκινα των Ισπανών και άλλα σπάνια κρασιά του κόσμου τούτου.

 

Φαίνεται ότι το να διερωτάται κανείς ποιο είναι το τιμολογιακό ανώφλι για ένα κρασί, είναι σαν να διερωτάται για το κατά πόσον οι πίνακες του Μονέ ή του Πικάσο αξίζουν τα λεφτά τους. Πολλοί, ίσως οι πλείστοι, δεν θα πλήρωναν ούτε το εισιτήριο του μουσείου για να δουν από κοντά τα αριστουργήματα της ανθρώπινης τέχνης, άλλοι πάλι θα θυσίαζαν (νοουμένου ότι τα είχαν) εκατομμύρια για να τα αποκτήσουν. Η σχετικότης, βλέπετε, σε όλο της το μεγαλείο. Πάντως, εάν τα οικονομικά μου μού το επέτρεπαν, θα είχα στο σπίτι μου κάνα-δυο, τουλάχιστον, κιβώτια από τον Chevalier των Chevalier.


03/04/2011

Άρθρα: Αγαπημένα

»

Βροχή

01/11/2023

»

Ο ευγενής που έφυγε

18/07/2023

»

Ο ευγενής που έφυγε

18/07/2023

»

Η ευθύνη του ατόμου

23/10/2022

»

Από την Προβηγκία έρχομαι και πάω κατά Τοσκάνη…

27/06/2022

»

Όταν θέτεις τους κανόνες

01/05/2022

»

…και η περίπτωση Γεροβασιλείου

17/03/2022

»

Η περίπτωση Τσέλεπου…

26/02/2022

»

Ρουβάς, το Petrus των μουσικών

04/01/2022

»

Halloween and Happy Birthday!

30/10/2021

»

Στο έλεος της Αγγλικής

20/04/2021

»

Τα 5 καλύτερα ελλαδικά κόκκινα

13/02/2021

»

Κρασί όπως πανδημία

29/01/2021

»

Αν, όμως, άμωμος άνομος εστί ο άνωμος;

01/12/2020

»

Ο νόμος της ζούγκλας

09/06/2019

»

Ένα κρασί εξοχής, ένα κόκκινο για φιλέτο κι ο Κυβερνήτης της Καλιφόρνιας

16/03/2019

»

Στου βράχου τη σχισμάδα

28/02/2019

»

Της υπομονής και της αγάπης…

31/12/2017

»

Τα υψηλά της ζωής

22/03/2015

»

Οι άθλιοι

12/10/2014

Οίνου Συμβουλευτική Πάνω  |  Πίσω  |  Εκτύπωση  |  Εξειδικευμένη Αναζήτηση  |  Επικοινωνία  |  Αρχική Σελίδα