Ένα νοτισμένο μανταρίνι

Το Σαββατοκύριακο που πέρασε βρέθηκα καλεσμένος στη Χοιροκοιτία, σε μία ταβέρνα που σερβίρει τα κλασικά πιάτα-μεζέδες της κυπριακής κουζίνας ή, τέλος πάντων, ό,τι έχει απομείνει από αυτήν. Κουπέπια, κεφτέδες, ραβιόλες, διάφορα κρέατα στη σχάρα και άλλα τινά, μερικά από τα οποία ήταν νόστιμα, μερικά μάλλον αδιάφορα, αλλά αυτή φαίνεται είναι πια η μοίρα του Κύπριου «καλοφαγά». Τσίμπησα, το έριξα ολίγον στο κουβεντολόι, ήπιαμε και καμιά μπιρίτσα, ή ώρα πέρασε κι ήρθε το πρώτο δείλι. Η γης ήταν νοτισμένη, είχε ρίξει μία δροσερή  βροχούλα, ενόσω τα πιρούνια μας μαχόντουσαν επί της τράπεζας.

Θέλησα να σηκωθώ από το τραπέζι προτού το παρακάνω και αυξήσω τον γαστρικό μου φόρτο, είπα, λοιπόν, στην εκλεκτή μου σύζυγο ότι θα κινούσα για τη Λευκωσία βαδίζοντας κι ότι θα με μάζευαν από τον δρόμο κατά την επιστροφή τους. Κινητό επάνω μου δεν είχα, δεν το κουβαλάω ποτέ μαζί μου όταν δεν υπάρχει αποχρών λόγος, οπότε δεν υπήρχε τρόπος να με εντοπίσουν παρά μόνο ακολουθώντας την κύρια προς την πρωτεύουσα οδό. Με τις τσέπες από το κινητό ελεύθερες και με τη γη να είναι ακόμη υγρή και το χώμα να μυρίζει, είδα τα πρώτα λεμονόδεντρα και τις πρώτες μανταρινιές να γέρνουν φορτωμένες τα κλώνια, πλουμισμένες γινωμένο καρπό, που τον είχε κεντήσει στάλες η προηγηθείσα βροχή.

Θέλησα να μπω σ’ ένα άφρακτο περιβόλι, να κόψω ένα μανταρίνι, μα η ανατροφή μου με εμπόδισε. Έπνιξα την επιθυμία μου στη γαλήνη της στιγμής και συνέχισα την πορεία μου μέχρι που συνάντησα μία μανταρινιά να στέκει στα ριζά του δρόμου, ξέφραγη, σαν ορφανή από καλλιεργητή, να με καλεί να απλώσω το χέρι και να δρέψω τους καρπούς της. Οι συστολές μου πια χάθηκαν, άπλωσα το χέρι κι έκοψα το πιο ζουμερό της μανταρίνι, που λαμπίριζε στο φως του ήλιου, καθώς αυτός διαθλάτο μέσα από τις βρόχινες στάλες που είχαν καθίσει στο φρούτο, φθάνοντας ακτινωτός στα βλέφαρά μου. Αφού ξεφλούδισα το δώρο αυτό των Εσπερίδων, άρχισα να το απολαμβάνω αργά καθώς βάδιζα προς τον αρχαίο οικισμό της Χοιροκοιτίας. Ήταν μια στιγμή απόλυτης γαλήνης κι ευτυχίας! Αυτή η ανυποψίαστη στιγμή, όπου ένα φρέσκο μανταρίνι βρέθηκε από το δέντρο στα χέρια μου, νοτισμένο από τον ουρανό, ήταν μία από τις πιο λαμπρές στιγμές της ζωής μου, όλων των τελευταίων χρόνων, όπου χωμένος σε δύο πνιγηρές πόλεις (Λευκωσία, Αθήνα) έχω την ψευδαίσθηση ότι κάνω κάτι σπουδαίο. Καθώς για λίγα λεπτά βρέθηκα και πάλι στη θεραπευτική αγκάλη της γης, μια αγκάλη γοητευτική που είχα αρχίσει να ξεχνάω, ένιωσα και πάλι φυσιολογικός άνθρωπος, που πλάστηκε για να πατάει καταγής κι όχι για να είναι κλεισμένος σε τέσσερις ψυχρούς, αστικούς τοίχους.

Αυτή τη χαρά αισθάνονται όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στο αμπέλι και το κάρπισμά του. Αυτήν την απελευθέρωση από ψυχώσεις και άγχη, που προσφέρει μόνο η καθημερινή επαφή με τη Δημιουργία, έστω κι αν αυτή η επαφή είναι κάποτε σκληρή, επίπονη, κοπιαστική. Γιατί το σώμα κουράζεται από το πάλιωμα με τη γη, αλλά η ψυχή όχι, η ψυχή ελευθερώνεται, καθώς βλέπει το χαμένο στον χειμερινό του λήθαργο αμπέλι να ξυπνάει και να πετάει τους πρώτους βλαστούς, καθώς βλέπει τα πρώτα άνθη να σκάνε και καθώς αντικρίζει τις πρώτες ράγες να μορφώνονται και σιγά-σιγά από πράσινες και άγουρες να παίρνουν χρώμα και να φθάνουν στην ωριμότητα, η οποία θα τα οδηγήσει στο οινοποιείο και στο μακρύ μα μαγευτικό τους ταξίδι προς την οινική μετουσίωση. Αυτό το φυσικό μεγαλείο είναι που δίνει δύναμη και ενίοτε σοφία στους οινοποιούς της οικουμένης, αυτή η μυσταγωγία τους κρατάει στον δρόμο του Διόνυσου, δίδοντας σε εμάς τους αστούς τη δυνατότητα να απολαμβάνουμε κλεισμένοι στα σπίτια μας αυτά τα υπέροχα της αμπέλου δώρα.

16/11/2024