Αρχική Σελίδα  |  Επικοινωνία  |  Αναζήτηση:
Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024
Cyprus Wine Pages

Στο έλεος της Αγγλικής



Σε συνέχεια των όσων έγραψα στο τελευταίο μου σημείωμα, σχετικώς με τη χρήση αγγλικών λέξεων και όρων στις ετικέτες των κρασιών μας, θεωρώ σκόπιμο να παραθέσω σήμερα και κάποια άλλα, σχετιζόμενα με το θέμα ζητήματα. Πρώτα απ’ όλα, θα ήθελα να επισημάνω ότι τη στιγμή που κάποιος οινοποιός, είτε άλλος παραγωγός ή εμπορευόμενος, αποφασίζει να σχεδιάσει και να εκτυπώσει μία ετικέτα, καθίσταται αυτομάτως δημόσιο πρόσωπο. Σχεδιάζω, γράφω, συνθέτω, τυπώνω και, εν τέλει, κυκλοφορώ δημόσια ετικέτα σημαίνει τίθεμαι στην κρίση της αγοράς. Τίθεμαι στην κρίση της αγοράς για το ύφος που επιλέγω, για το λεκτικό, για τη γλώσσα, για τη σαφήνεια των γραφομένων, για την εγκυρότητά τους, αλλά και για τη σχεδίαση (το ντιζάιν για όσους δεν εννόησαν), τους χρωματισμούς, τις γραμματοσειρές, το μέγεθος, την ποιότητα και την υφή του χαρτιού και πολλά άλλα ακόμη. Είναι, λοιπόν, τουλάχιστον ουτοπικό να θέλουμε να κυκλοφορούμε στην αγορά επώνυμα ένα προϊόν μας, δίχως αυτό να τίθεται στην κρίση των ανθρώπων που θα το αγοράσουν για να το δοκιμάσουν. Όταν αποφασίζουμε να κυκλοφορήσουμε κάτι, δίδοντάς του όνομα, μορφή και λεκτικό, είναι αυτονόητο ότι θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να ακούσουμε σχόλια, να δεχθούμε κριτική, και, πολύ πιθανόν, να απορριφθούμε από μία μερίδα, μικρή ή μεγάλη, του καταναλωτικού κοινού. Ουδείς δύναται να στέκει εις το απυρόβλητο, ουδείς δύναται να απαγορεύει την κριτική, ουδείς δύναται να διεκδικεί το αλάθητο.

Στα πλαίσια της ενασχόλησής μου με το κρασί, η οποία μου έδωσε την ευκαιρία να έλθω σε επαφή με χιλιάδες διαφορετικές ετικέτες από κάθε γωνιά του πλανήτη, είδα και συνειδητοποίησα αρκετά πράγματα που έχουν να κάνουν με την τέχνη της ετικέτας ή, καλύτερα, με την άποψη, που λέγεται «ετικέτα», γιατί, ναι, ετικέτα ίσον άποψη. Παρατηρώντας, λοιπόν, τις ετικέτες των οινοποιών της χώρας μας, διαπίστωσα μετά πολλής λύπης μου ότι αυτές δεν ασπάζονται την άποψη ότι οφείλουν να χρησιμοποιούν κατά αποκλειστικότητα την ελληνική γλώσσα, τουλάχιστον όσες εξ αυτών διακινούνται στο νησί και δεν εξάγονται, που, βεβαίως, ελάχιστες εξάγονται. Αυτή η ακατανόητη εις εμέ στάση, ως ήταν φυσικό, με έκανε να προβληματιστώ για τους πιθανούς λόγους που οδηγούν στην Αγγλική. Έχω, λοιπόν, καταλήξει στα εξής:

  1. Η ανατροφή, η παιδεία και η γενικότερη καλλιέργεια της οποίας τύχαμε δεν μας επιτρέπουν να αντιληφθούμε πόσο μεγάλη είναι η σημασία της γλώσσας για την ίδια την ύπαρξή μας, αλλά και για αυτήν ακόμη την επιχειρηματική μας δράση.
  2. Η αγγλική γλώσσα θεωρείται, ενσυνειδήτως ή ασυνειδήτως, από τη μεγάλη πλειονότητα των οινοπαραγωγών μας, και όχι μόνο, ως πιο μοντέρνα, σημερινή, φίνα, εύστοχη και, εν τέλει, πιο αποδοτική από τη μητρική μας. Τα αγγλικά θεωρούνται σήμερα η γλώσσα που εκφράζει την τάση και το ρεύμα της εποχής, ενώ τα ελληνικά φαντάζουν παρωχημένα, αποτυχημένα εμπορικώς, ασύμβατα με τον δήθεν μοντερνισμό των καιρών.
  3. Δυστυχώς, όσο κι αν αυτό ακούγεται παράλογο ή υπερβολικό, η χρήση της ελληνικής γλώσσας προκαλεί ένα αίσθημα ντροπής από μια μεγάλη μερίδα συμπολιτών μας, εμπορευόμενων και μη. Ο άλλος ντρέπεται να πει «γεμάτο», και προτιμάει να πει «full-bodied», διστάζει ή δεν ξέρει να πει «μαλακό» ή «βελούδινο» και λέει «smooth», φοβάται, ντρέπεται ή δεν ξέρει να πει «στυφό» και λέει «hard ή harsh ή rough» και τα όμοια. Είναι τραγικό, αλλά οι εγγλέζικες λέξεις εφορμούν πιο εύκολα από το στόμα μας, αναδύονται γρηγορότερα από τη μνήμη μας, αφού με δυσκολία μπορούμε να ανασύρουμε από το μνημονικό μας μία αντίστοιχη ελληνική λέξη.

Η διαπίστωση αυτή δεν είναι απλώς τραγική, αλλά δηλωτική της αποσύνθεσης στην οποία βρισκόμαστε ως έθνος και ιδιαιτέρως ως λαός εμείς εδώ στην Κύπρο. Είναι βεβαιωτική του ότι βρισκόμαστε πια όχι απλώς στο έλεος των ολίγων αγγλικών που γνωρίζουμε, αλλά στο έλεος της απειλητικής, και γι’ αυτήν ακόμη την ύπαρξή μας, διάβρωσης των πολιτιστικών και εθνικών μας σταθερών, κυριοτέρα των οποίων είναι, ασφαλώς, η γλώσσα μας. Την επιβίωσή μας σε αυτόν τον άλλοτε ωραίο τόπο δεν απειλούν τα σκάνδαλα ούτε η πολιτική αγυρτεία ούτε ακόμα αυτός ο διάχυτος παντού ερασιτεχνισμός που μας δέρνει σε κάθε επίπεδο. Την επιβίωσή μας την απειλεί πρωτίστως η γλωσσική μας αναισθησία και ο κατ’ εξακολούθηση βιασμός της ιεροτέρας και τιμιοτέρας μας κληρονομιάς.


20/04/2021

Άρθρα: Αγαπημένα

»

Τελικά, είμαστε Έλληνες;

28/03/2024

»

Βροχή

01/11/2023

»

Ο ευγενής που έφυγε

18/07/2023

»

Ο ευγενής που έφυγε

18/07/2023

»

Η ευθύνη του ατόμου

23/10/2022

»

Από την Προβηγκία έρχομαι και πάω κατά Τοσκάνη…

27/06/2022

»

Όταν θέτεις τους κανόνες

01/05/2022

»

…και η περίπτωση Γεροβασιλείου

17/03/2022

»

Η περίπτωση Τσέλεπου…

26/02/2022

»

Ρουβάς, το Petrus των μουσικών

04/01/2022

»

Halloween and Happy Birthday!

30/10/2021

»

Στο έλεος της Αγγλικής

20/04/2021

»

Τα 5 καλύτερα ελλαδικά κόκκινα

13/02/2021

»

Κρασί όπως πανδημία

29/01/2021

»

Αν, όμως, άμωμος άνομος εστί ο άνωμος;

01/12/2020

»

Ο νόμος της ζούγκλας

09/06/2019

»

Ένα κρασί εξοχής, ένα κόκκινο για φιλέτο κι ο Κυβερνήτης της Καλιφόρνιας

16/03/2019

»

Στου βράχου τη σχισμάδα

28/02/2019

»

Της υπομονής και της αγάπης…

31/12/2017

»

Τα υψηλά της ζωής

22/03/2015

Οίνου Συμβουλευτική Πάνω  |  Πίσω  |  Εκτύπωση  |  Εξειδικευμένη Αναζήτηση  |  Επικοινωνία  |  Αρχική Σελίδα