Η ευθύνη του ατόμου

Τελευταία ανακάλυψα και πάλι τα χειροποίητα παγωτά του γνωστού ζαχαροπλαστείου New York, είναι, βλέπετε, εξαιρετικά, συνεπώς, τα συστήνω άνευ οιασδήποτε επιφυλάξεως. Δεν θα σχολιάσω το ακατανόητο εις εμέ όνομα της επιχείρησης, καθώς ο καθένας επιλέγει την επωνυμία εκείνη που τον εκφράζει και που κατά τη γνώμη του θα σημειώσει τη μεγαλύτερη δυνατή εμπορική επιτυχία.

Δεν μπορώ όμως παρά να σχολιάσω την αποκλειστική χρήση της αγγλικής γλώσσας στις βιτρίνες του καταστήματος. Στην πολύ ωραία και πεντακάθαρη βιτρίνα-ψυγείο με τα παγωτά, συναντάς περιγραφές όπως strawberry, pistachio, chocolate, hazelnut praline κτλ. Στα δε υπόλοιπα γλυκά του χώρου τα συστατικά στις καρτελίτσες αναγράφονταν στην αγγλική, αποκλειστικά και μόνον!

Ρώτησα, λοιπόν, την ευγενική κυρία του καταστήματος, γεωργιανής καταγωγής, η οποία μιλάει απταίστως ελληνικά, τι ποσοστό των πελατών του ζαχαροπλαστείου είναι ξενόγλωσσο, για να λάβω την, αναμενόμενη, βεβαίως, απάντηση ότι το ποσοστό των ξένων είναι εξαιρετικά μικρό, μια και μιλάμε για τη Λευκωσία. Ρώτησα, ακόμη, πόσοι άνθρωποι διαμαρτυρήθηκαν ή έστω σχολίασαν την επιλογή των ανθρώπων της επιχείρησης να χρησιμοποιούν τα αγγλικά, για να λάβω την, επίσης αναμενόμενη, απάντηση πως ήμουν ο μοναδικός διαμαρτυρόμενος! Ουδείς συμπολίτης μας, λοιπόν, έκρινε σκόπιμο να αναφερθεί στη χρήση της αγγλικής γλώσσας, ουδείς ενοχλήθηκε ή, κι αν ακόμη κάποιος ή κάποια ενοχλήθηκε, το κράτησε για τον εαυτό του, δεν μίλησε.

Γιατί, όμως, συμβαίνουν όλα αυτά σε έναν κατεχόμενο τόπο, ο οποίος, κατά τα άλλα, παλεύει για την απελευθέρωση, μην πω την επιβίωσή του; Τι έχει φταίξει και οι ιθαγενείς του τόπου ετούτου δεν ενοχλούνται από την πασιφανή υποτίμηση της πλουσιοτέρας των γλωσσών; Πιστεύω, λοιπόν, πως οι λόγοι για την καταβαράθρωση στη συνείδησή μας της μητρικής μας γλώσσας είναι, κυρίως, τρεις.

Πρώτον, η χρήση της αγγλικής γλώσσας θεωρείται, λίγο-πολύ, αναπόφευκτο κακό, σε έναν κόσμο που συνεχώς διεθνοποιείται, κι άρα αγγλικοποιείται, η επικράτηση των εγγλέζικων ουδόλως ενοχλεί πλέον. Δεύτερον, η εκφορά πολιτισμένου και με επιχειρήματα, σταθερού λόγου, συγχέεται πλέον με την αγένεια, οπότε σου λέει ο άλλος, τι να μιλήσω τώρα και να με θεωρήσουν ιδιότροπο και απρεπή και οτιδήποτε άλλο, σιώπα και δεν πειράζει, μην χαλάς τη ζαχαρένια σου. Και, τρίτον, στον έμπλεο ελαφρότητας κόσμο που σήμερα διαβιούμε, ειδικά στη νήσο των Αγίων και των αθλίων, η χρήση εγγλέζικων όρων και εκφράσεων, που ανακατώνονται ανοήτως και ατάκτως σ’ ένα ελεεινό συνονθύλευμα παθογόνου «γλωσσολογίας», θεωρείται δείγμα μορφώσεως και κοσμοπολιτισμού, ενώ η ενσυνείδητη αποφυγή χρήσης όλων των ξενικών όρων και η πίστη στην ελληνική γλώσσα αποτελούν πλέον δείγμα ενός εκκεντρικώς εκπεφρασμένου επαρχιωτισμού, που δεν συνάδει αισθητικώς με τις επιταγές κραταιών εμπορικών οίκων, όπως η Louis Vuitton, η BMW, η Hermes, η Rolex και πόσες άλλες, στους οποίους σήμερα ομνύουμε.  

Πολλοί διερωτώνται και αγωνιούν, τάχα μου, για το πού πάει ο τόπος. Αγωνιούν  θεωρητικά και ανησυχούν επιδερμικά, στην ουσία ποσώς τους απασχολεί ο τόπος, παρά μόνον η τσέπη και η βολή τους. Βολεύονται με το να τα ρίχνουν απλώς στο ανίκανο πολιτικό προσωπικό της χώρας, στη διαφθορά, στις μίζες, τα σκάνδαλα κτλ. Τη δική μας παρακμή, χαρακτηριστικότερη και πλέον επικίνδυνη έκφραση της οποίας είναι ο απόλυτος ευτελισμός του τελευταίου οχυρού επιβίωσης, που μας έχει απομείνει, της γλώσσας μας, η οποία αποτελεί τη βάση της ταυτότητας και της ύπαρξής μας, δεν τη βλέπουμε, κοιτάμε μόνο πόσο διεφθαρμένοι και κλέφτες είναι οι άλλοι, εμείς, οι καημένοι, σε τι φταίξαμε;

23/10/2022