Η περίπτωση Τσέλεπου…

Ασχολούμαι με το κρασί τα τελευταία 30 χρόνια, γράφω γι’ αυτό εδώ και 25 συναπτά έτη. Δεν πιστεύω ότι γνωρίζω πολλά, κι αυτό δεν το διατυπώνω ως μία ευτελή ένδειξη κάλπικης μετριοφροσύνης, αλλά γιατί έτσι έχουν τα πράγματα. Είναι τόσο πολλή η γνώση που μας λείπει, είναι τόσο καταιγιστικές οι παγκόσμιες αμπελουργικές και οινολογικές εξελίξεις, που το να θεωρήσεις ότι ξέρεις πολλά, απλώς πλανάσαι. Εάν υπάρχει, όμως, κάτι που θα μπορούσα ίσως να ισχυριστώ ότι γνωρίζω επαρκώς, αυτό θα ήταν πιστεύω το εν Ελλάδι παραγόμενο κρασί. Πρώτον, γιατί το έχω αγαπήσει…

Με την αγάπη που τρέφει κανείς για κάτι οικείο, με τη ζέση που αισθάνεται κάποιος για ό,τι ελληνικό, με την αγωνία που τον διακατέχει για το εάν αυτό θα καταφέρει κάποια στιγμή να κατανικήσει πάθη, ελλείψεις, αδυναμίες, αλλά και τα οινικά μεγαθήρια της οικουμένης, και να βγει στην επιφάνεια, καταλαμβάνοντας στο παγκόσμιο στερέωμα τη θέση που του αξίζει. Και για να γίνει αυτό, θα πρέπει να αναρωτηθούμε όλοι: έχει η Ελλάς παραγωγούς παγκόσμιας κλάσης; Αν όχι παγκόσμιας ακτινοβολίας, παγκοσμίου επιπέδου, κι ας μην έχουν ακόμη στραφεί επάνω τους όλα τα φώτα της δημοσιότητας;

Μία γρήγορη, εύκολη και ασφαλής απάντηση θα ήταν: ναι, υπάρχουν, όλοι αυτοί οι ξεχωριστοί οινοποιοί της Σαντορίνης τι άλλο από οικουμενικοί είναι; Σε τι υστερεί σήμερα μία Σαντορίνη σε σχέση με τα απολύτως κορυφαία λευκά του πλανήτη; Προφανώς, σε τίποτα.

Υπάρχει, εντούτοις, κάτι πέραν της Σαντορίνης; Γιατί, στο κάτω-κάτω, η Σαντορίνη στάθηκε τυχερή να προικιστεί με ένα σπάνιο εδαφοκλιματικό οικοσύστημα και μία λαμπρή ποικιλία οιναμπέλου, είχε βοήθεια από τον Πλάστη, πώς να το κάνουμε.

Υπάρχει, λοιπόν, κάτι πέραν αυτής, της Σαντορίνης, ή, μήπως, πέραν της Σαντορίνης στέκουμε ατενίζοντας το χάος; Ευτυχώς, υπάρχει! Κι έχω σκοπό, με τις ολίγες δυνάμεις μου, να αναδείξω δυο-τρεις παραγωγούς της χώρας, που, κατά την κρίση μου, αποτελούν παραδείγματα παγκόσμιας κλάσης.

Ο Τσέλεπος. Που τυγχάνει να είναι και Κύπριος, και να μας τιμά με τη δουλειά και την εν γένει παρουσία του, όχι μόνο την αμπελοοινική. Η γκάμα κρασιών αυτού του ανθρώπου πραγματικά είναι εκπληκτική σε όλο της το εύρος. Είμαι «κοκκινάς», ουδόλως το αρνούμαι. Στα κόκκινα λοιπόν ο Τσέλεπος δίνει ρέστα. Η Νεμέα του, η «απλή», είναι η καλύτερη στην κατηγορία της, η δε Reserve είναι απλώς η κορυφαία Νεμέα που παράγεται αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Υπάρχει και ο Επιλεγμένος, βέβαια, του Παρπαρούση, η πιο εκλεπτυσμένη πλευρά της Νεμέας, μα η Δρυόπη Reserve είναι η μοναδική αυτή τη στιγμή Νεμέα που, ενώ διατηρεί όλη αυτή την οργανοληπτική κλάση, έχει ταυτόχρονα τη δυνατότητα να παλαιώσει για μία δεκαπενταετία τουλάχιστον, πράγμα που μέχρι πριν από μερικά χρόνια θεωρείτο σχεδόν ακατόρθωτο για κρασί καμωμένο από Αγιωργίτικο. Ο Κοκκινόμυλος είναι μακράν το καλύτερο Merlot της Ελλάδας κι ένα από τα κορυφαία ευρωπαϊκά εκτός Μπορντό, με μία από τις πλέον επιτυχημένες σχέσεις ποιότητας-τιμής. Το Αυλοτόπι είναι δε, άνευ συζητήσεως, ένα από τα δύο-τρία κορυφαία Cabernet Sauvignon της χώρας (με δυνατότητα παλαίωσης που ξεπερνά τα 30 έτη), το οποίο συγκρίνεται ευνοϊκά με όλα τα ομοποικιλιακά της κατηγορίας τιμής του, και όχι μόνο, οποθενδήποτε αυτά κι αν προέρχονται.

Στα λευκά ο παραγωγός, πέρα από το κρασί που τον είχε αρχικώς καθιερώσει, την εκπληκτική Μαντινεία, έχει να παρουσιάσει κι ένα εκ των κορυφαίων Chardonnay, που παράγονται σε ελλαδικό έδαφος, τον Μαρμαριά. Το δε αφρώδες του, με ζύμωση στη φιάλη, είναι το καλύτερο της χώρας κι ένα από τα καλύτερα στην Ευρώπη εκτός Καμπανίας.

Αναφέρθηκα ευσυνόπτως στα περισσότερα από τα κρασιά της οινοποιίας Τσέλεπου σε Νεμέα και Τεγέα, αφήνοντας κατά μέρος τα κρασιά που οινοποιεί στη Σαντορίνη, καθώς θέλησα να αναδείξω τις δυνατότητες που η χώρα διαθέτει πέραν του ηφαιστειογενούς νησιού. Η περίπτωση Γιάννη Τσέλεπου δεν είναι τυχαία, έχει βασιστεί σε σωρεία παραγόντων, προκειμένου να γνωρίσει τέτοιας τάξεως επιτυχία, αλλά, ας μην μακρηγορήσουμε, ας σταθούμε μόνο στην Αμαλία Τσέλεπου, την εκλεκτή και δραστήρια σύζυγο του Γιάννη, και στην οινολογική ομάδα του οινοποιείου, που ακόμα κι όταν η μπόρα κτύπησε με λύσσα την οικογένεια, κράτησε το οινοποιείο όρθιο, βγάζοντάς το, μετά  κόπων και μόχθων, στο ξέφωτο που βρίσκεται σήμερα.

26/02/2022