Σουρίμι εν τω μέσω της νυκτός

Είναι Παρασκευή βραδάκι και κάθομαι σε μία ατμοσφαιρική ταράτσα στη Ναύπακτο, όπου λειτουργεί ένα από τα πλέον γνωστά εστιατόρια της πόλης. Είμαι πρώτο τραπέζι πίστα, που λένε και τα αδέρφια μας οι Ελλαδίτες, στην άκρη του δώματος, πλάι στο μοντέρνο, γυάλινο τοιχίο. Στα αριστερά μου, κάτω, το βενετσιάνικο λιμάνι, ένα κόσμημα της ανθρώπινης δημιουργίας, στα δεξιά, στην κορυφή του λόφου που δεσπόζει στην πόλη, στα 200 περίπου μέτρα υψόμετρο, στέκει αγέρωχο το κάστρο της Ναυπάκτου, ένα από τα πιο σημαντικά και καλοδιατηρημένα δείγματα φρουριακής αρχιτεκτονικής στην Ελλάδα και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η νύχτα έχει πανσέληνο και το φεγγάρι προβάλλει έμπυρο στον ορίζοντα, λαμπρό. Η όποια ένταση του όποιου ανθρώπου σβήνει εμπρός στα κάλλη της Δημιουργίας, οι καρδιές ησυχάζουν και ανοίγουν, αφήνοντας τον κορινθιακό που απλώνεται πράος μέχρι το Ρίο να υπαινίσσεται όσα κανείς δεν μπορεί να εκφράσει με λέξεις.

Αίφνης, η μεγάλη μου θυγατέρα αποφασίζει να παραγγείλει σούσι, παρότι ουδεμία σχέση με την Ιαπωνία διαθέτει. Η λέξη «σούσι» έχει μόλις διαρρήξει τη γαλήνη της βραδιάς, ως καλός πλην όμως αποτυχημένος πατέρας, συγκρατούμαι, θέτοντας ως προτεραιότητα την τέρψη της κόρης μου. Έρχεται λοιπόν η σερβιτόρα και μας φέρνει τον κατάλογο με τα σούσι. Όλα σχεδόν είχαν μέσα κάτι άγνωστο εις εμέ, ονόματι σουρίμι. Ερώτησα τι εστί σουρίμι, για να λάβω την απάντηση ότι επρόκειτο περί καβουρόψιχας! Δεν μου πήρε πολύ να καταλάβω ότι η ευγενής κοπέλα που εξυπηρετούσε το τραπέζι μας ομιλούσε διά εκείνα τα πορτοκαλιά μακρουλά πράγματα, που πωλούνται στις υπεραγορές της οικουμένης ως «ορεκτικό με γεύση απομίμησης κάβουρα»!

Το φεγγάρι είχε ήδη προλάβει να αφήσει τη γραμμή του ορίζοντα και να ανέβει ψηλά, ψηλότερα όμως είχαν ανέβει και οι καρδιακοί μου παλμοί, ενώ είχα αρχίσει να εμφανίζω εμφανή σημάδια εφίδρωσης και έντονης ερυθρότητας εις ολόκληρη τη μετωπική και κροταφική περιοχή. Είχα, δυστυχώς, συνειδητοποιήσει ότι κλείσαμε τραπέζι σε μια όμορφη ταράτσα της Ναυπάκτου, στην οποία η κυριότερη πρόταση του σεφ ήταν σούσι με σουρίμι!

Παραθέτω τα κυριότερα συστατικά του σουρίμι: κρέας ψαριού, ρυθμιστής οξύτητας Ε451, νερό, άμυλο σίτου, ασπράδι αυγού, άμυλο ταπιόκας, αλάτι, εκχύλισμα καβουριού, ζάχαρη, λάδι σόγιας, αλκοόλη από ρύζι, άρωμα καβουριού, τροποποιημένο άμυλο ταπιόκας, ενισχυτικό γεύσης Ε621, σταθεροποιητής Ε407, γλυκαντικό Ε420, χρωστικές E120 και E160c.

Υπάρχουν κι άλλα, αυτά πρόλαβα να συγκρατήσω! Με ολίγα λόγια: κάποιος επιχειρηματίας βρέθηκε, πήρε μία ωραία ταράτσα, πού, στην ιστορική Ναύπακτο, κι είπε να κάνει σούσι. Ώς εδώ όλα καλά και Άγια. Τα σούσι δύο ευρώ το κομμάτι, καλώς. Τόσα ψάρια βγάζει η περιοχή, τόσα ζαρζαβατικά, πάρε άνθρωπέ μου και κάνε σούσι φρέσκο να σπαρταράει στο πιάτο, κάνε παιγνίδι, δείξε ότι διαθέτεις ολίγη φαντασία κι ολίγον οίστρο να αναδείξεις το ρημάδι τον τόπο σου, που ο Πλάστης σου χάρισε και σε έβαλε εκεί να ζεις και να βασιλεύεις. Τι τα θέλεις τα σουρίμι, τον καρκίνο τον σκέτο στο πιάτο μας, τη χημεία, το κάλπικο, το με άρωμα κάβουρα και με τεχνητά χρώματα και με καμπόσα «Ε»; Το παιδάκι μου και τα παιδάκια του κόσμου τι φταίνε να τρώνε ξερό τον θάνατο, ε;

Πήγα και τον βρήκα τον ιδιοκτήτη και του μετέφερα τις ανησυχίες μου. Σήκωσε ράθυμα το πρόσωπό του και μου είπε: τι είναι αυτό, μην με μπλέκεις εμένα με τέτοια, δεν τα ξέρω, πες τα καλύτερα στον σεφ! Αυτοί είναι εστιάτορες, φίλε μου, προσκυνώ τη χάρη σου, μεγάλε!

25/07/2021