Της υπομονής και της αγάπης…

Είναι Παρασκευή, 22 Δεκεμβρίου, μια αγκαλιά πριν από τα Χριστούγεννα. Αίφνης, το κινητό αφής, με το οποίο όλοι πια καταπιανόμαστε, ηχεί. Ο αριθμός άγνωστος. Απαντάω. Είναι από την DHL, τη γνωστή εταιρεία ταχυμεταφορών. «Έχετε ένα πακέτο», μου λέει ένας νεαρός, είστε στην τάδε διεύθυνση; «Μάλιστα», του απαντώ. Σε ένα λεπτό είμαι κοντά σας… Πράγματι, σε ένα λεπτό άκουσα το βανάκι να σταματάει έξω από την πόρτα μου. Βγαίνει ο νεανίας, υπογράφω με το δάκτυλο σε μια μικρούλα οθόνη, λαμβάνω το πακέτο. Αποστολείς ο Βασίλης Τσακτσαρλής και ο Ευάγγελος Γεροβασιλείου, συνιδιοκτήτες του πασίγνωστου πια Κτήματος Βιβλία Χώρα, που βρίσκεται στο Παγγαίο, στο Κοκκινοχώρι της Καβάλας. Μπαίνω στο σπίτι, το ανοίγω. Όσο κρατάει η διαδικασία ανοίγματος, σκέφτομαι πως αυτοί οι άνθρωποι μπαίνουν στον κόπο και τα έξοδα να αποστείλουν στην Κύπρο και σε αρκετά άλλα μέρη της Ελλάδος και του εξωτερικού κάποια δέματα με τα κρασιά τους, χρησιμοποιώντας μάλιστα υψηλού κόστους εταιρείες μεταφορών, όπως η συγκεκριμένη. Τα στέλνουν σε ανθρώπους της οινικής επικοινωνίας, σε σομελιέ, σε εστιάτορες, σε άτομα, τέλος πάντων, που θεωρούν ότι καλό είναι να δοκιμάσουν τα κρασιά τους, σε ανθρώπους του χώρου που επιθυμούν ενδεχομένως να ευχαριστήσουν για ό,τι μικρό ή μεγάλο έχουν προσφέρει στο ελλαδικό κρασί. Κι αυτό είναι μια αληθινή αρχοντιά. Μια αρχοντιά που διακρίνει το σύνηθες από το υψηλό. Όχι γιατί θα πεισθεί κανείς σοβαρός άνθρωπος να γράψει κολακείες για οποιοδήποτε κρασί, ούτε γιατί θα το εντάξει κάποιος στη λίστα του μαγαζιού του, εάν ως προϊόν δεν αξίζει πραγματικά, αλλά γιατί η αναγνώριση της συνδρομής των ανθρώπων της επικοινωνίας και της εστίασης στην επιτυχία είναι απολύτως σημαντική και εποικοδομητική για όλους.

Επιστρέφω στο πακέτο. Που είχε μέσα μία μάγκνουμ φιάλη (1,5 λίτρα) του ερυθρού Κτήμα Βιβλία Χώρα 2003. Εξεπλάγην ευχάριστα, καθώς ο παραγωγός συνήθιζε εδώ και χρόνια να αποστέλλει κάθε Χριστούγεννα μία μάγκνουμ μεν νεαρά δε. Μία μάγκνουμ της τελευταίας εσοδείας, αυτής που κυκλοφορούσε και στην αγορά της Ελλάδος και του εξωτερικού, εφέτος, όμως, το κρασί ήταν δεκαπέντε σχεδόν ετών, μια και προερχόταν από τον τρύγο του 2003. Το πήρα ευλαβικά στα χέρια, ήταν δροσερό, σχεδόν κρύο, έφθασε κοντά μου σε άριστη κατάσταση, έτσι έδειχνε τουλάχιστον εξωτερικά. Μια και τα μετράω πια τα χρονάκια μου στην οινική επικοινωνία, καθώς πλησιάζουν τα 20 συναπτά, θυμήθηκα ότι πριν από μία δωδεκαετία περίπου ο ίδιος παραγωγός μού είχε αποστείλει μία μάγκνουμ του ίδιου κρασιού, της ίδιας ακριβώς εσοδείας. Έπρεπε, λοιπόν, να σκάψω στην κάβα μου… Δεν άργησα να ανακαλύψω ότι η μία φιάλη, που ήμουνα βέβαιος ότι είχα κρατήσει για να δω την εξέλιξή της στον χρόνο, ήταν τελικώς δύο. Η μία μάλιστα εξ αυτών έφερε την υπογραφή, με χρυσό πενάκι που δεν ξεβάφει εύκολα η υγρασία, του Βασίλη Τσακτσαρλή. Αυτήν θα μου την είχε μάλλον χαρίσει όταν επισκέφθηκα με τη σύζυγό μου το οινοποιείο την ημέρα των εγκαινίων, εάν θυμάμαι καλά. Και είπα, αφού έχω άλλες δύο, δεν ανοίγω τη μία να ιδώ πώς είναι άραγε ετούτο το γέννημα της αμπέλου τόσα χρόνια κουρνιασμένο, κοιμισμένο στην κάβα μου;

Κι έτσι έπραξα. Πήρα τη μία φιάλη, βίδωσα το τιρμπουσόν κατευθείαν στο κερί, που περιέβαλλε το άνω μέρος του λαιμού, και τράβηξα με προσοχή, να μην πέσουν στο κρασί κομματάκια κεριού. Ο φελλός βγήκε με μια σχετική ευκολία, γλίστρησε εύκολα, καθώς διατηρούσε πολύ καλά την ελαστικότητα και τη δομή του. Ήταν ποτισμένος από το κρασί μόνο στο μέρος που ερχόταν σε επαφή με αυτό, όλη η υπόλοιπη επιφάνειά του παρέμενε εντυπωσιακά άθικτη, θυμίζοντάς μου και πάλι πόσο ιδανικές είναι οι συνθήκες συντήρησης και παλαίωσης των ειδικών συντηρητών του γαλλικού οίκου Eurocave.

Το κρασί κύλησε στο ποτήρι μου φανερώνοντας το πορφυρό του χρώμα, που παρέμενε πλούσιο και ποικιλμένο από μια εμφανή κεραμιδιά απόχρωση, υψηλό προσόν του χρόνου και της ευγενούς παλαίωσης που αυτός φέρει. Πλησίασα το Κτήμα Βιβλία Χώρα του 2003 στη μύτη, στην οποία αρχικώς έφθασαν κάποια πιο ατίθασα και ελαφρώς «στεγνά» αρώματα, τα οποία  προϊόντος του χρόνου χάθηκαν, δίδοντας τη θέση τους σε μια αρωματική φινέτσα και μια ισορροπία που ήταν αδύνατο να μην συγκινήσουν ακόμη και τον απαιτητικότερο γευσιγνώστη. Η είσοδος του κρασιού στο στόμα δεν διατάραξε την ισορροπία που είχε πια επέλθει απ’ άκρου σ’ άκρον, μια και το κρασί ήταν γεμάτο, πλούσιο, ισορροπημένο, αλλά με μία διαφορά από τις πολύ νεότερες εσοδείες, είχε καταστεί βελούδινο, μεταξένιο και στρογγυλό, ήταν μία μαγεία να το χαίρεσαι, μία αληθινή απόδειξη ότι αξίζει κανείς να αφιερώσει χρόνο, καρδιά και νόηση σε τούτο το αγαθό της γης.

Γράφω αυτές τις γραμμές τρεις μέρες πριν τα Χριστούγεννα, έχοντας πλάι μου ένα μισόγιομο ποτήρι από το Κτήμα Βιβλία Χώρα του 2003. Χαίρομαι που μπορώ να απολαμβάνω τέτοια κρασιά και αισθάνομαι υπερήφανος που ξέρω ότι αυτά προέρχονται από καταξιωμένους παραγωγούς μιας ανά τους αιώνες τιμημένης γης.

31/12/2017