Τοπικά κόκκινα παλαίωσης

Πριν από επτά περίπου μήνες πρωτοδοκίμασα το Shiraz 2013 του Σοφοκλή Βλασίδη. Το είχα βρει τότε κάπως τραχύ ακόμη και κομματάκι ανέτοιμο, με την πληθωρικότατη αλκοόλη (15%) να κάνει αισθητή την παρουσία της και το σύνολο ελαφρώς άδετο. Πριν από μερικές ημέρες ανέσυρα από την κάβα μία φιάλη του ίδιου κρασιού για να το ξαναδοκιμάσω, να παρακολουθήσω την όποια εξέλιξή του και να δω πώς συμπεριφέρεται διαρρέοντος του χρόνου. Η αλλαγή ανάμεσα στις δύο αυτές γευστικές δοκιμές, που συντελέστηκαν, όπως ήδη είπα, με διαφορά ενός επταμήνου, ήταν πασιφανής. Αλλαγή προς το καλύτερο, προς το ποιοτικά ανώτερο, προς το οργανοληπτικά αρμονικότερο. Είχα πια στο ποτήρι μου ένα πυκνό κόκκινο με μεστό χαρακτήρα, με τανίνες εξαίρετης ποιότητας και ισορροπημένη οξύτητα που έκρυβε τη γενναιόδωρη αλκοόλη. Ένα κόκκινο βαθύτατης παλαίωσης, ικανό να βαδίσει αμέριμνο στον χρόνο για άλλη μία δεκαετία τουλάχιστον.

Τις μέρες που ακολούθησαν τη δοκιμή Βλασίδη είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω αρκετά άλλα κρασιά από κάθε γωνιά της οινικής γης. Κρασιά από τη Γηραιά Ήπειρο, αλλά και από τις χώρες του λεγόμενου Νέου Κόσμου. Όλα αυτά τα κρασιά, συγκρινόμενα τιμολογιακώς με το Shiraz 2013 του Βλασίδη, δεν υπερτερούσαν ποιοτικώς σε καμία περίπτωση. Κάποια δε εξ αυτών, τα οποία ήταν από λίγο έως πολύ ακριβότερα σε σχέση με το κυπριακό κόκκινο, υπήρξαν από κατώτερα, ως προς την ποιότητά τους, έως ισάξια. Και αυτό είναι κάτι τόσο μα τόσο σπουδαίο, καθώς φαίνεται ξεκάθαρα πια πως έχουμε τη δυνατότητα στο μικρό αυτό νησί να φτιάξουμε κρασιά διεθνούς κλάσης, που κανείς δεν θα μπορεί να προσπερνά σφυρίζοντας αδιάφορα. Αν όχι από το σύνολο των οινοποιητικών μας μονάδων, σίγουρα από κάποιους οινοποιούς που κατάφεραν να ξεχωρίσουν, με επικρατέστερο ίσως όλων τον Σοφοκλή Βλασίδη, ο οποίος έχει αποδείξει πως οινοποιεί τα καλύτερα κόκκινα στο νησί. Το Shiraz του, το Cabernet Sauvignon του, το οποίο θεωρώ ότι είναι υποτιμημένο στη συνείδηση του Κύπριου οινόφιλου, αλλά και το ανώτερο ίσως όλων, η Ιδιωτική Συλλογή, αποτελούν μία τριάδα κόκκινων που κανένα άλλο οινοποιείο στο νησί δεν έχει να επιδείξει. Ο μόνος ίσως παραγωγός που πλησιάζει αυτή την λαμπρή τριάδα κόκκινων κρασιών είναι το Κτήμα Αργυρίδη στη Βάσα Κοιλανίου, με το Cabernet-Merlot, το Mourvèdre και το κορυφαίο όλων Μαραθεύτικο, ένα κρασί-σταθμός για την κυπριακή αμπελουργία και οινοποίηση. Το ενδιαφέρον δε της υπόθεσης είναι ότι και τα τρία κόκκινα του Κτήματος Αργυρίδη τα φτιάχνει ο Σοφοκλής Βλασίδης χρόνια τώρα, ως υπεύθυνος οινολόγος της μονάδος.

Στην τριάδα των οινοποιών της χώρας, οι οποίοι ξεχωρίζουν για την ποιότητα των κόκκινων κρασιών τους, θα έβαζα και το οινοποιείο Ζαμπάρτα. Εκεί, ο νεαρός και φέρελπις οινολόγος Μάρκος Ζαμπάρτας συνεχίζει στα χνάρια του αείμνηστου πατέρα του, Άκη Ζαμπάρτα, καταφέρνοντας να δίδει κόκκινα κάποιου επιπέδου, ικανά να παλαιώσουν για πολλά χρόνια. Κορυφαίο όλων το Shiraz-Λευκάδα, ένα πυκνότατο, στιβαρό και γεμάτο κρασί βαρέων βαρών, δεκτικό μακράς παλαίωσης. Το ομόσταβλο Μαραθεύτικο δεν υπολείπεται και πολύ σε ποιότητα και μακροβιότητα, ενώ ο ομόχρωμος Επικούρειος, πιο ελαφρύς, φρουτώδης και «εύκολος» στην κατανάλωση, συμπληρώνει ένα ερυθρό τρίο αναντίλεκτης ποιότητας.

Σε αυτές τις προσπάθειες έρχονται να προστεθούν και μερικά άλλα αξιολογότατα δείγματα γραφής, με πρώτο και καλύτερο το ερυθρό Έπος του οινοποιείου Κυπερούντας, το οποίο παράγεται από τους υψηλότερους αμπελώνες της χώρας, στη Μαδαρή της Πιτσιλιάς. Συμπυκνωμένο κι αυτό, με εξαιρετικής σύστασης τανινικό δυναμικό, ισορροπημένη οξύτητα και καλό φρούτο μπορεί να συνεχίσει να εξελίσσεται στη φιάλη για 15 χρόνια το λιγότερο. Όταν οι αμπελώνες στη Μαδαρή θα μεγαλώσουν και θα δώσουν φρούτο πιο συμπυκνωμένο και πλούσιο, το Έπος θα γράψει ένα πραγματικό έπος. Το Syrah του οινοποιείου διακρίνεται για την ποιότητά του και χρόνο με τον χρόνο γίνεται καλύτερο, όπως και το επίσης αξιόλογο Cabernet Sauvignon.

Το Μέθυ στο Βασιλικό είναι ένα άλλο τοπικό κόκκινο που ξεχωρίζει, αν και αναμένω από αυτό περισσότερη σταθερότητα ανάμεσα στις εσοδείες. Άξια αναφοράς είναι το Μεθάρμη-Μαραθεύτικο της Έζουσας, αλλά και το Syrah της μονάδος. Το Μαραθεύτικο του Κολιού, το ομοποικιλιακό του Μακκά, όπως και το Syrah του, το Mataro του Τσαγγαρίδη και μερικά ακόμη τοπικής παραγωγής κόκκινα συμπληρώνουν το παζλ των ερυθρών κυπριακών οίνων ποιότητας.

Έχουμε κάνει σαφή και αδιαμφισβήτητα βήματα προόδου σε ένα οινοποιητικό πεδίο που μέχρι πρότινος ήταν ιδιαίτερα φτωχό και προβληματικό. Αυτά που απομένει να γίνουν, όμως, είναι ασυγκρίτως περισσότερα και σαφώς δυσκολότερα, γιατί πια θα πρέπει να εξελιχθούμε στα δύσκολα, σε επίπεδο αμπελώνα. Να κάνουμε τη διαφορά στο αμπέλι, για να δούμε σε βάθος χρόνου τα κόκκινά μας να γίνονται όχι απλώς αξιόλογα, αλλά ιδιαίτερα, ιδιοσυγκρασιακά, πολύτιμα, περιζήτητα ακόμη και στο εξωτερικό. Να τα δούμε να διακρίνονται σε αυτό που επικράτησε διεθνώς να λέγεται «boutique wines». Εκεί, θα μιλάμε πια για άλλα επίπεδα και για άλλη κατάσταση.

01/11/2015