|
Εδώ υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος...
...Και ’συ μιλάς για κάτι πράγματα μικρά.
Βράδυ Σαββάτου, ώρα πρώτη πρωινή. Το δείπνο μετά των καλεσμένων μου στο σπίτι οδεύει προς το γκραν φινάλε, καθώς η ώρα του επιδορπίου οίνου έφτανε από στιγμή σε στιγμή. Τα πιάτα με τα
αποτελειωμένα εδέσματα απομακρύνονται, δίδοντας τη θέση τους στα πιατάκια του γλυκού, δίπλα από τα οποία στήθηκαν τα κολονάτα για το αλσατικό Grand Cru από τον φημισμένο αμπελώνα Rangen. Ένα Tokay-Pinot Gris ενός από τους καλύτερους οινοποιούς της Αλσατίας, γλυκό και σχέτικα παλαιωμένο, που είχα φυλάξει για το τέλος της βραδιάς. Ο φελλός αποσπάστηκε γλυκά και αβίαστα από τον λεπτό λαιμό της φιάλης και το κρασί έτρεξε χρυσοκέντητο στα αδημονούντα κολονάτα. Παίρνω λοιπόν το ποτήρι και το προσεγγίζω στη μύτη, προσπαθώντας να μυρίσω τα αρώματα του διάσημου αυτού οίνου. Μυρίζω και χωρίς χρονοτριβή σηκώνω το κολονάτο λίγο ψηλότερα, αφήνοντας μια γενναιόδωρη γουλιά να κυλήσει στο στόμα. Μερικά δευτερόλεπτα μετά, η απογοήτευση. Άνθρακες ο θησαυρός! Όλες οι προσδοκίες για κάτι μεγάλο και τρανό, για κάτι που να αιτιολογεί το περήφανο δηλωτικό Grand Cru, αλλά και για κάτι που να προσφέρει ικανοποιητικό αντάλλαγμα στις τριάντα τόσες λίρες που κανείς πληρώνει για ένα τέτοιο κρασί εξανεμίστηκαν.
Ας μην είμαι όμως υπερβολικός. Το εν λόγω κρασί δεν ήταν και τόσο κακό, απλώς, η όλη του ποιότητα δεν θα μπορούσε να το κατατάξει πέρα από το σκαλοπάτι του «καλούτσικου». Και πάνω απ’ όλα, η όλη εικόνα του δεν ήταν ικανή να ικανοποιήσει τις προσδοκίες μου, ούτε τη διάθεση της στιγμής, η οποία επιζητούσε επίμονα κάτι το πραγματικά ξεχωριστό. Πάνω στην απογοήτευσή μου μεριάζω τον αλσατικό οίνο και οδεύω προς το ψυγείο, παίρνοντας από αυτό μια ξεχασμένη Κουμανδαρία, που είχα ανοίξει προ δύο περίπου μηνών. Μια «ταπεινή» Κουμανδαρία του πεντολίρου παρατημένη στην πόρτα του ψυγείου, ο ιδιοκτήτης του οποίου είχε ξεχάσει την ύπαρξή της. Ο φελλός, που είχε κολλήσει στα τοιχώματα του λαιμού της φιάλης, απομακρύνθηκε με σχετική δυσκολία, αφήνοντας τελικά τον γλυκύτατο οίνο της νήσου να κυλήσει «βαρύς» και νωχελικός στο ποτήρι. Βύθισα τη μύτη στο κολονάτο και έριξα άγκυρα! Πήρα μια γουλιά, και άφησα έναν αναστεναγμό ανακούφισης να ξεφύγει από το στόμα μου. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα τι σημαίνει Κουμανδαρία. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα βαθιά, μέχρι τα μύχια της ψυχής μου, τι πάει να πει Κουμανδαρία. Εκείνη τη στιγμή έζησα ένα σπάνιο συναίσθημα, το συναίσθημα της σύγκορμης ανατριχίλας!
Θυμήθηκα και κάποιο καλό μου φίλο, που προ ημερών με κέρασε στο σπιτικό του ένα Banyuls του 1955, ο οποίος με κοίταξε απορημένος όταν του είπα ότι μια καλή Κουμανδαρία είναι σαφώς καλύτερη.
Όλοι γνωρίζουν την άποψή μου για το κυπριακό κρασί και τα διάφορα Cabernet, Chardonnay, Shiraz, Merlot και άλλα, με τα οποία οι εν Κύπρω οινοποιοί καταπιάνονται. Η άποψη αυτή ουδόλως έχει αλλάξει. Πάντα θεωρούσα και πάντα θα θεωρώ ότι με όλα αυτά τα ξενικά και μέτρια ως προς την ποιότητά τους κρασιά, η βαλίτσα που λέγεται «κυπριακό κρασί» δεν πρόκειται να πάει μακριά, καθώς το πασαπόρτι που αυτή τη στιγμή έχουμε ανά χείρας είναι για εντός των συνόρων ταξιδάκια.
Το μεγάλο πασαπόρτι εκδίδεται μόνο στα χώματα των δεκατεσσάρων Κουμανδαροχωριών, απ’ όπου οι αποσκευές του κυπριακού οίνου μπορούν να ξεκινήσουν για το μεγάλο ταξίδι στις γειτονιές του κόσμου. Στο Καλό Χωριό Λεμεσού, στη Ζωοπηγή, τον Άγιο Κωνσταντίνο, τον Άγιο Παύλο κτυπάει ακόμη η καρδιά του κυπριακού κρασιού, ασθενικά και ράθυμα, μα κτυπάει, και χρειάζεται μια ανάσα, ένα ζωογόνο φιλί, για να αναθαρρέψει και να πάρει την άνω βόλτα.
Πλην όμως οι ιθαγενείς της νήσου περί άλλων τυρβάζουν, καθώς αναλώνονται καθημερινά στην προσπάθεια για ένα ακόμη Cabernet, ένα ακόμη Chardonnay και πάει λέγοντας. Κανείς μα κανείς δεν θέλησε να επενδύσει το οινικό του αύριο στην Κουμανδαρία, στη μόνη ουσιαστικά αμπελοοινική ζώνη του τόπου που διαθέτει τα φόντα για μια λαμπρή διεθνή καριέρα. Κανείς δεν πίστεψε στο προϊόν και στις απεριόριστες δυνατότητές του.
Γιατί όμως να συμβαίνει αυτό; Γιατί ο Κύπριος οινοποιός, ο Κύπριος επιχειρηματίας δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για μια επένδυση μέσα στη ζώνη της Κουμανδαρίας; Εκδοχές, εξηγήσεις και απόψεις για το «γιατί» μπορεί να υπάρχουν πολλές, από τη δυσκολία με την οποία εξασφαλίζει κανείς γη μέσα στη ζώνη, την έλλειψη πίστης και εμπνευσμένης πολιτικής από τους αρμόδιους κρατικούς φορείς, μέχρι τη στενοκεφαλιά και την έλλειψη οράματος από τον ιδιαίτερο λαό μας.
Πέρα και πάνω απ’ όλα, όμως, πιστεύω πως στέκει αδιαμφισβήτητος ο ένας και μοναδικός λόγος για τον οποίο ουδέποτε πιστέψαμε στην ιστορική και πολυσεβάσμια Κουμανδαρία: Η νοοτροπία μας, η οποία δεν συμβαδίζει πια με αυτή που απαιτεί ένα κρασί όπως η Κουμανδαρία. Η νοοτροπία μας και η τάση του σύγχρονου Κύπριου για γρήγορο κέρδος, για πρόσκαιρο όφελος και άμεση εξαργύρωση του όποιου κόπου, όσο μικρός κι αν είναι αυτός. Μια τέτοια νοοτροπία δεν συμβαδίζει με την Κουμανδαρία, που είναι κρασί της υπομονής, της παλαίωσης, οίνος που απαιτεί μία τουλάχιστον δεκαετία για να αρχίσει να αποδίδει καρπούς στον οποιοδήποτε οινοποιό ή επενδυτή. Και ο Κύπριος δεν είναι μαθημένος να περιμένει, έχει πια μάθει να δίδει και να παίρνει χωρίς καθυστέρηση, δεν ανέχεται την αναμονή, ούτε τα έργα και τα οράματα που απαιτούν τη συνδρομή πολλών γενεών. Γιατί η Κουμανδαρία δεν είναι έργο μιας γενεάς αλλά πολλών, είναι έργο που το αρχινάς σήμερα και το ολοκληρώνεις σε μερικές δεκαετίες.
Θυμήθηκα τον κ. Delamain, έναν από τους κορυφαίους παραγωγούς κονιάκ στη Γαλλία, ο οποίος σε μια επίσκεψή μου στο κελλάρι του μου έδειξε κάποια βαρέλια λέγοντάς μου: «Αυτά που βλέπεις θα τα βγάλουν στην αγορά τα εγγόνια μου». Πού ο Κύπριος; Αυτός θέλει να φτιάξει ένα κρασί σήμερα, να το εμφιαλώσει σε λίγους μήνες, να το βγάλει στο εμπόριο και να το πωλήσει σε μια καλή τιμή, και μόλις τελειώσει, να ανέβει στον προμαχώνα της Πλατείας Ελευθερίας για να τον χειροκροτήσουμε για το λαμπρό κατόρθωμα. Γι αυτό σας λέω: «Εδώ υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος(Κουμανδαρία) και ’συ μιλάς για κάτι πράγματα μικρά (κυπριακά Cabernet κτλ.)».
22/10/2006
|
