Η πιο μακρά επίγευση

Ώρα πρώτη πρωινή. Έχω μόλις βουρτσίσει καλά τα δόντια μου, με μια ισχυρή οδοντόκρεμα που μοσχοβολάει μέντα και είμαι έτοιμος για ύπνο. Καθώς προσπαθώ να ησυχάσω από την ένταση της ημέρας, ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου, νιώθω την επίγευση του κρασιού που πριν από δύο ώρες ήπια να νικάει τη μέντα και να κυριαρχεί. Τη νιώθω να τριγυρνάει ακόμα στον ουρανίσκο μου, να δηλώνει ακόμη «παρούσα», να επιμένει να ζήσει… Είναι μια επίγευση που όμοιά της δεν ματαντάμωσα. Ποιο κρασί μπορεί να ζήσει στον ουρανίσκο ενός ανθρώπου για δύο και πλέον ώρες; Ποιος οίνος, μεγαλειώδης και αρωματικά ατελείωτος, μπορεί να σταθεί με τέτοιο θράσος απέναντι στον χρόνο;

Ήταν έντεκα περίπου η ώρα, όταν ήπια την τελευταία γουλιά από αυτό το κρασί. Ήταν το τρίτο ποτήρι στη σειρά, μετά από ένα ερυθρό από τον Ροδανό και ένα μεγάλο λευκό δεκαετίας από το Bordeaux. Ήταν το τρίτο και το πιο «ταπεινό» ποτήρι. Μου το κέρασε ένας πολύ καλός φίλος, οινολόγος στο επάγγελμα, ο οποίος έτυχε να έχει στο σπίτι του αυτό το αλησμόνητο κρασί που ξεπερνούσε σε ηλικία τα πενήντα έτη! «Τι να πιει κανείς μετά από το Domaine de Chevalier 2000;», ρώτησα με απορία τον άνθρωπο που με φιλοξενούσε στο σπίτι του. «Έχω κάτι για σένα», μου απάντησε. Και έφυγε για λίγα λεπτά. Γύρισε με ένα σκούρο, όμορφο μπουκάλι, επί του οποίου δεν υπήρχε ούτε ετικέτα ούτε καψύλλιο, τίποτα. Σκέτο νέτο. «Τι να ’ναι τούτο πάλι;», αναρωτήθηκα. Η απάντηση δεν άργησε παρά μόνο μερικά δευτερόλεπτα: ένα μαυριδερό υγρό, παχύ σαν χαρουπόμελο, έβαψε αμέσως καφετιά τα τοιχώματα του κολονάτου. Τα δάκρυά του κόλλησαν στο ποτήρι, κυλώντας προς τα κάτω βαριά και ράθυμα. Γοητεύτηκα από το θέαμα που είχα μπροστά μου. Θέλησα μεμιάς να μυρίσω το κρασί. Πλησίασα, όσο πιο συγκεντρωμένος μπορούσα, τη μύτη στο ποτήρι, και μύρισα! Ένα πράμα αρωματικά πυκνό σαν μέλι, πολύπλοκο, βαθύ και επικίνδυνα γοητευτικό μού τρύπησε τα ρουθούνια. Ήταν μια συγκλονιστική μυρωδιά! Χωρίς καμία απολύτως χρονοτριβή έβαλα μία γουλιά στο στόμα. Την κράτησα για μισό λεπτό για να ακούσω όσα είχε να μου πει, προτού την αφήσω να κυλήσει ευφραντικά στο ανυπόμονο λαρύγγι μου. Ήταν ένα από τα ελάχιστα γεννήματα της αμπέλου, στο οποίο άξιζε κανείς να υποκλιθεί.

Το βρήκε κάποιος σ’ ένα παλιό σπίτι, που είχε αγοράσει σε κάποιο χωριό της ορεινής Κύπρου. Στο κελάρι, ξεχασμένο σ’ ένα μισόγιομο πιθάρι, εικοσιπέντε χρόνια μετά τον θάνατο του γεροντάκου που κατοικούσε στο σπίτι αυτό, ο οποίος είχε προφανώς φτιάξει τον μελίρρυτο οίνο. Ένα κρασί παρατημένο στη μοίρα του, που συνέχισε να ζει και να συμπυκνώνεται εικοσιπέντε ολόκληρα χρόνια μετά τον θάνατο του αφέντη του. Μία φιάλη όλη κι όλη παρέμεινε στα χέρια του φίλου οινολόγου, ο οποίος ανέλαβε να εμφιαλώσει το κρασί αμέσως μετά την εύρεσή του.

Ήταν μια Κουμανδαρία! Μια τρισμέγιστη, δυσθεώρητη, απαράμιλλης φινέτσας και δύναμης Κουμανδαρία! Δοκίμασα πολλά γλυκά κρασιά στη ζωή μου. Port κάθε λογής, αριστοκρατικά και σπάνια Sauternes, πανάκριβα Tokaji, ιστορικά Vinsanto, μυθικά Madeira και άλλα πολλά. Κανένα δεν μπορούσε να σταθεί δίπλα σ’ αυτήν την τρισμέγιστη Κουμανδαρία, κανένα δεν θα μπορούσε να με αφήσει για ώρα άγρυπνο με την επίμονη επίγευσή του. Αλήθεια, τι θησαυρός είναι αυτός που κουβαλάμε αιώνες τώρα, χωρίς να τον εκμεταλλευόμαστε στο έπακρο. Χωρίς να τον αναγνωρίζουμε στον βαθμό που του αξίζει, χωρίς να επενδύουμε σ’ αυτόν το μεγαλύτερο μέρος των προσπαθειών μας, χωρίς να τον εξελίσσουμε, χωρίς να τον αναδεικνύουμε και να μας αναδεικνύει στα πέρατα της οικουμένης;

20/03/2011