Αρχική Σελίδα  |  Επικοινωνία  |  Αναζήτηση:
Τρίτη, 19 Μαρτίου 2024
Cyprus Wine Pages

Από τον εγκυκλοπαιδισμό στην κουλτούρα



Η αποδοχή της όποιας κριτικής απαιτεί από τους εμπλεκόμενους ωριμότητα, μα πάνω απ’ όλα απαιτεί οινική κουλτούρα. Η λέξη όμως «κουλτούρα» δεν είναι εύκολο να γίνει κατανοητή, πόσω μάλλον να καταστεί βίωμα και όχι ένας απλός και εν πολλοίς αφηρημένος όρος, που χρησιμοποιείται κατά το δοκούν. Ακόμη και άνθρωποι που θεωρητικά διαθέτουν κουλτούρα στο κρασί, συχνά δεν διατηρούν παρά έναν στείρο εγκυκλοπαιδισμό, που όχι μόνο δεν συμβάλλει προς την επιθυμητή κατεύθυνση, αλλά εκτρέπει το κρασί από την ιστορική του βάση, η οποία, όπως συχνάκις λέω, είναι πρωτίστως γεωργική και πολιτιστική και δευτερευόντως υλική και ευφραντική.

 

Στην προσπάθεια η οποία επιβάλλεται να καταβληθεί, για ανάπτυξη της οινικής παιδείας και για καθιέρωση αυτού που καλούμε «κουλτούρα κρασιού», πρώτη προτεραιότητα θα πρέπει να είναι ο διαχωρισμός ανάμεσα στον εγκυκλοπαιδισμό του κρασιού και την κουλτούρα αυτή καθαυτήν. Εγκυκλοπαιδισμός είναι η συσσώρευση ξερών γνώσεων και η αποστήθιση ονομάτων και πληροφοριών, οι οποίες είναι συχνά ασύνδετες μεταξύ τους, άρα ανήμπορες να μορφώσουν ένα οργανωμένο και, κυρίως, βιωματικό σύνολο. Όταν κανείς εγκλωβίζεται στα στενά όρια ενός στείρου και ανούσιου οινικού εγκυκλοπαιδισμού, όχι μόνο δεν έχει κουλτούρα, αλλά προκαλεί την αποστροφή του καταναλωτή. Το βλέπουμε αυτό σε πολλούς επαγγελματίες του χώρου, οι οποίοι ενδιαφέρονται περισσότερο να επιδείξουν τις ξερές εγκυκλοπαιδικές τους γνώσεις, παρά να «θερμάνουν» τη σχέση του αμύητου καταναλωτή με τον οίνο.

 

Κουλτούρα, από την άλλη, δεν είναι η κατανάλωση κρασιού, και δη η συχνή. Η κουλτούρα δεν θα μπορούσε ποτέ να περιοριστεί στα στενά πλαίσια του καθημερινού εκπωματισμού μιας φιάλης και της συνακόλουθης κατανάλωσης και απόλαυσης. Η οινική κουλτούρα απαιτεί ευρύτερη παιδεία, ανεπτυγμένη ευαισθησία και πλατύτερη μόρφωση, κυρίως κοινωνική. Προσωπικά δεν θα μπορούσα να φανταστώ κάποιον οινόφιλο που να μην διαθέτει κουλτούρα στο φαγητό, για παράδειγμα. Και δεν εννοώ τη λεγόμενη «υψηλή γαστρονομία», που έχει ποικιλοτρόπως παρεξηγηθεί, αλλά το καθημερινό φαγητό, που μπορεί να είναι μια ωραία φασολάδα με τα συνοδευτικά της, ένα αφράτο παστίτσιο, μια τρυφερή σαλάτα ή ένα καλοσιτεμένο φιλέτο, όχι κατ’ ανάγκην Αργεντινής ή Ιρλανδίας αλλά από τη φάρμα του χι ή του ψι στην Άχνα ή την Αθηαίνου. Οινικά πεπαιδευμένος δεν μπορεί, επίσης, να θεωρείται όποιος κάθεται πρόχειρα και βιαστικά στο τραπέζι ή όποιος τρώει απλώς και μόνο για να γεμίσει το στομάχι του, ούτε όποιος τρώει και πίνει έχοντας αναμμένη την τηλεόραση ή όποιος τρώει επιτρέποντας στα πιτσιρίκια του να χαλάνε το σπίτι από τις φωνές και την αταξία. Η κουλτούρα του κρασιού είναι, λοιπόν, αδιάσπαστο μέρος ενός ευρύτερου συνόλου προσωπικής καλλιέργειας και όχι μια απλή πράξη κατάποσης. Η κουλτούρα αυτή απαιτεί ανθρώπους με στοιχειώδεις, τουλάχιστον, γνώσεις γύρω από το κρασί και την παραγωγή του, αλλά και με διάθεση να καθίσουν γύρω από ένα τραπέζι με καλό σπιτικό φαγητό, για να μοιραστούν ένα-δυο ποτηράκια και, κυρίως, να συζητήσουν και να επικοινωνήσουν. Το κρασί, όπως πολύ εύστοχα έγραψε και ο Νίκος Ξυδάκης, δεν φτιάχτηκε για να ξιπάζει αλλά για να κοινωνεί. Γι’ αυτό και απαιτεί ένα μόνο πράγμα: ολίγη αγάπη.

 

Γι’ αυτό και οι λίγοι, αλλά αληθινοί φίλοι του κρασιού, σπάνια θα ανοίξουν ένα μπουκάλι για να το πιουν μόνοι μπροστά στην τηλεόραση και ακόμη πιο σπάνια, ή μάλλον ποτέ, θα ανοίξουν μία φιάλη για να την πιουν στο πιτς-φιτίλι και να μεθύσουν. Και, βεβαίως, σπάνια πάλι θα τους δείτε να πίνουν ξεροσφύρι, χωρίς το φαγητό και την ευρύτερη ιεροτελεστία του τραπεζιού.

 

Η κουλτούρα του κρασιού, συνεπώς, είναι περισσότερο συναίσθημα και τρόπος ζωής και πολύ λιγότερο συσσώρευση γνώσεων και αποστήθιση ονομάτων. Αυτό είναι που χρειάζεται η Κύπρος. Μια κρίσιμη μάζα ανθρώπων, που να είναι διατεθειμένοι να εντάξουν στη ζωή τους το κρασί όχι ως υλικό και μόνο αγαθό αλλά ως ένα ευλογημένο προϊόν, που έρχεται από τα βάθη των καιρών για να ομορφύνει ποικιλοτρόπως τη ζωή αυτή καθαυτήν, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο την ξοδεύουμε…


22/01/2012

Άρθρα: Αγαπημένα

»

Βροχή

01/11/2023

»

Ο ευγενής που έφυγε

18/07/2023

»

Ο ευγενής που έφυγε

18/07/2023

»

Η ευθύνη του ατόμου

23/10/2022

»

Από την Προβηγκία έρχομαι και πάω κατά Τοσκάνη…

27/06/2022

»

Όταν θέτεις τους κανόνες

01/05/2022

»

…και η περίπτωση Γεροβασιλείου

17/03/2022

»

Η περίπτωση Τσέλεπου…

26/02/2022

»

Ρουβάς, το Petrus των μουσικών

04/01/2022

»

Halloween and Happy Birthday!

30/10/2021

»

Στο έλεος της Αγγλικής

20/04/2021

»

Τα 5 καλύτερα ελλαδικά κόκκινα

13/02/2021

»

Κρασί όπως πανδημία

29/01/2021

»

Αν, όμως, άμωμος άνομος εστί ο άνωμος;

01/12/2020

»

Ο νόμος της ζούγκλας

09/06/2019

»

Ένα κρασί εξοχής, ένα κόκκινο για φιλέτο κι ο Κυβερνήτης της Καλιφόρνιας

16/03/2019

»

Στου βράχου τη σχισμάδα

28/02/2019

»

Της υπομονής και της αγάπης…

31/12/2017

»

Τα υψηλά της ζωής

22/03/2015

»

Οι άθλιοι

12/10/2014

Οίνου Συμβουλευτική Πάνω  |  Πίσω  |  Εκτύπωση  |  Εξειδικευμένη Αναζήτηση  |  Επικοινωνία  |  Αρχική Σελίδα